Το φως του ήλιου, όπως ξεγλιστρά στα λιμάνια και τα σοκάκια της Μεσογείου. Ο διακριτικός πλούτος της αποτυπωμένος σε δυτικότροπους ήχους. Χωρίς ιδιαίτερα καλλιτεχνικά αιτήματα και χωρίς ίχνος αμπελοφιλοσοφίας. Μην αναζητήσετε κάτι το έστω φαινομενικά πρωτογενές. Και μην αναζητήσετε στην αέρινη φωνή της Emilia Ottaviano, που κάνει το πρώτο της ολοκληρωμένο δισκογραφικό ντεμπούτο στη χώρα μας, κάτι εξαιρετικό. Μα έχει το εφηβικό χρώμα και τις λυρικές εκφάνσεις που απαιτούν οι μεσογειακές ποπ γιρλάντες των ενορχηστρώσεων, που αναμφισβήτητα είναι αυτές που κλέβουν την παράσταση (τα εύσημα στον Κώστα Βόμβολο). Μια επιτυχημένη ισορροπία, όχι με κάποια εμπορική λογική. Το "La Donna E La Luna" είναι λοιπόν ένα καλοφτιαγμένο album, ακόμα και με jazz αναφορές, δίπλα στους ισπανικούς ρυθμούς (το βιολί του Διονύση Βερβιτσιώτη, το τσέλο του Κώστα Θεού και το νέι του Χάρη Λαμπράκη, μαζί με το ακορντεόν του Κώστα Βόμβολου, το μπάσο του Βασίλη Γούναρη και τις κιθάρες του Κώστα Παρίση είναι οι βασικές οργανικές συνισταμένες) και τις πολύ κοντινές σε μας μελωδίες. Μάλιστα το γυναικείο αισθητήριό της ενώνεται υπέροχα στο ντουέτο με την εύθραυστη φωνή του Χρήστου Θηβαίου, χωρίς να υστερούν αρκετά και τα υπόλοιπα, με τους Αργύρη Μπακιρτζή, Κώστα Παρίση και Δώρο Δημοσθένους.Μια πρόταση που εντάσσεται στον καμβά μια ευρύτερης ενωτικής διάθεσης παραδόσεων, αλλά και σύγχρονου ήχου, με παραδοσιακά κομμάτια από τη Νότια Ιταλία, τη Θράκη, την Ανατολική Ρωμυλία, την Κύπρο κ.α. Όχι ο δίσκος που θα αλλάξει τη ζωή σας, αλλά ένα ελπιδοφόρο ξεκίνημα, που βασίζεται περισσότερο στους συντελεστές του, παρά σε κάποια μεμονωμένη καλλιτεχνική ανάγκη. Περιμένουμε, βέβαια, περισσότερα στο μέλλον.
