Αγαπημένος τραγουδοποιός ο Νίκος Ζιώγαλας, συνηθίζει να μας εκπλήσσει με τις στροφές του σε διαφορετικά μουσικά είδη, μα δεν πρέπει να ξαφνιάζει πλέον οποιονδήποτε τον έχει παρακολουθήσει στενά δισκογραφικά και συναυλιακά. Είναι ένας καλλιτέχνης με αγάπη για την παράδοση που, όσο μεγαλώνει, τόσο ξαναφουντώνει μέσα του ως μικρόβιο, συμπάθεια για το έντεχνο και τη σύγχρονη ελληνική ποπ του Φάμελλου, αλλά και τα αυθεντικά λαϊκά. Αυτό που τον τιμά οπωσδήποτε είναι ότι κάθε φορά επιλέγει τον τρόπο έκφρασης που ανταποκρίνεται στα ακούσματα αλλά και στη δίψα της δεδομένες περιόδου, αγνοώντας τις προφανείς επιταγές των εταιριών. Π.χ. αυτή τη φορά θα μπορούσε να επιλέξει κάτι πιο κοντά στην πρόσφατη συνεργασία-χιτ με την Αναστασία Μουτσάτσου. Αντί αυτού έχουμε ένα καθαρό, κλασικό λαϊκό ύφος που λες και ξεπήδησε από 4 δεκαετίες πριν. Επηρεασμένος, όπως διαφαίνεται από το συγκεκριμένο ακρόαμα, από τον Άκη Πάνου, το Γαβαλά και τις δημιουργίες του Νικολόπουλου, οπωσδήποτε μας εξέπληξε ευχάριστα στα πρώτα λεπτά, αλλά σιγά σιγά η ομορφιά αυτού του ήχου έστηνε ένα απρόσμενο κοντραστ με την ποιότητα της συγκεκριμένης δουλειάς. Τον έφερνε αντιμέτωπο με μεγάλα δημιουργήματα, ενώ ούτε η μουσική μπορεί να συγκριθεί (αντίθετα, τις περισσότερες φορές που γίνεται αυτό είναι για να θυμηθούμε πόσο κοντά βρίσκεται μια σύνθεση σε κάτι ανάλογο του παρελθόντος), ούτε η ερμηνεία του Νίκου Ζιώγαλα μπορεί να αναπαράγει το συναίσθημα που απαιτεί το κλίμα. Ο ενθουσιασμός υπάρχει, κάποιοι στίχοι ταιριάζουν απόλυτα στο μουσικό ύφος, η ορχήστρα μας θυμίζει κλασική κομπανία που περνά καλά πάνω απ'όλα, αλλά ...υπάρχει αυτό το αλλά. Εμείς θα ξεχωρίζαμε, από την -σίγουρα- τίμια αυτή προσπάθεια, μόνο το "η αλήθεια πονά", που ξεφεύγει κάπως από τα υπόλοιπα, ως σύνθεση και ως ιδέα.
