Δεν έχουν απαλλαγεί και οι Όναρ από τη σκιά των Πυξ Λαξ και μπορεί κανείς να βρει πολλές ενδείξεις στο "Αλλαντίν τελείωσαν οι ευχές σου". Όσο κι αν οι αμυδρές, γλυκιές αναμνήσεις που αναβλύζουν από τις νότες και τους στίχους τους πηγάζουν από τα δικά τους πάθη, οι προσπάθειές τους για απεξάρτηση από την αισθητική φόρμουλα που διαμόρφωσαν και παγίωσαν οι Πυξ Λαξ από τη "Στίλβη" και έπειτα, πέφτουν κι αυτή τη φορά στο κενό. Γιατί το "Πόσα πλοία έχω χάσει", για παράδειγμα, θα άνηκε άνετα στις μέτριες στιγμές των τελευταίων, γιατί τα έντεχνα λεκτικά κολλάζ δεν διακατέχονται από το ουσιώδες (όταν θέλει) πνεύμα του Φίλιππου Πλιάτσικα και του Μάνου Ξυδούς, γιατί η διασκευή του "Ιστορία μου, Αμαρτία μου" δεν είναι παρά μια επανάληψη της άποψης των τελευταίων στο "Μια ζωή μέσα στους δρόμους".Είναι κι άλλες επιλογές που δεν λειτουργούν. Η συμμετοχή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου στο "Δε χρωστάω σε κανένα" που, με το πομπώδες ύφος (ελάττωμα που φαίνεται σιγά σιγά να αφήνει, όπως διαπιστώσαμε στην τελευταία προσωπική δουλειά του) και τη στημένη ερμηνεία του χαραμίζει μια από τις καλύτερες συνθετικές στιγμές του δίσκου. Είναι και κάποιες ανούσιες μπαλλάντες, όπως το "Τέρας" ("κι όταν μεγαλώσει, θα σταθεί μπροστά, θα πάρει τη μορφή σου, κι ίσως να σου πει: 'Δικέ μου, ό,τι βλέπεις είσαι εσύ").Βέβαια το "Αλλαντίν τελείωσαν οι ευχές σου" είναι ένα καθόλα αξιοπρεπές album, το οποίο περιλαμβάνει και κάποιες ξεχωριστές συνθέσεις, όπως το "Βροχή από χρυσό", αλλά και ευχάριστα, νοσταλγικά, αλλά και παιχνιδιάρικα κομμάτια όπως το "Θα στρίψω ένα κέρμα". Εκεί όπου το νεύρο που έχουν ως μουσικοί υπερισχύει, τα πράγματα είναι ευχάριστα... Μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια και τα ίδια λοιπόν -περί φόρμουλας και δικής τους εξέλιξης. Νομίζω ότι μετά και από αυτή τη δουλειά και οι ίδιοι θα αρχίσουν να ψάχνονται ως καλλιτέχνες. Είναι καιρός για το δικό τους στίγμα.
