Tην Ανοιχτή Θάλασσα, ένα group που υπάρχει από το 1996 και αποτελούν οι Λευτέρης Βαλασέλλης (ηλεκτρική κιθάρα), Γιώργος Βασιλάτος (ακουστική κιθάρα, τραγούδι), Περιστέρα Γκούμα (πιάνο), Βαγγέλης Μαρκαντώνης (μπάσο, τραγούδι), Γρηγόρης Φλεμμετάκης (drums), την πρωτογνώρισα στο Camel, πριν 3 ή 4 χρόνια, αν θυμάμαι καλά, όταν και έπαιζαν ζωντανά χαριτωμένες διασκευές σε Κατσιμίχα, Τρύπες, ακόμα και Pink Floyd και Beatles. Aργότερα συνόδευαν τους αδερφούς Κατσιμίχα στις ζωντανές τους εμφανίσεις, μέχρι και την τελευταία περιοδεία τους και πλέον ο ένας εκ των δύο, ο Χάρης επιμελείται την παραγωγή του ντεμπούτο τους που αποτελείται από εννιά δικά τους κομμάτια και μια διασκευή στο τραγούδι του Κώστα Μουντάκη "Στης Γραμβούσας τ' ακρωτήρι".Στο ομώνυμο album της μπάντας, υπάρχουν αρκετές συμπαθητικές στιγμές. Το "Ερωτικός λόγος", καταρχήν, που είναι σε ποίηση Γιώργου Σεφέρη και σύνθεση του Β. Μαρκαντώνη (με άλλους στίχους είχε κερδίσει το πρώτο βραβείο στον διαγωνισμό European Rock Prize, στο Λυκαβηττό, το 1997). Δεν είναι άσχημα και τα "Δέκα φορές", "Γυρίζω πάλι σε σένα", αλλά και τα κομμάτια στα οποία ο Χάρης Κατσιμίχας συμμετέχει και ερμηνευτικά: Στο τραγούδι "Το δέντρο", στο "Μόμο" μαζί με το Γιώργο Βασιλάτο και στο "Στις τελευταίες σπηλιές του μυαλού μου", μαζί με τον Βαγγέλη Μαρκαντώνη.Υπάρχει όμως ένα βασικό πρόβλημα: Οι Ανοιχτή Θάλασσα νιώθουν τους αδερφούς Κατσιμίχα ως δημιουργικούς πατέρες τους και σ' αυτό δεν βοηθάει και η (αξιόλογη, προσεγμένη και επηρεασμένη από τα 70s) παραγωγή του Χάρη, ο οποίος κάνει την μπάντα να ακούγεται ακριβώς όπως το ιδιαίτερο υφολογικό του στίγμα. Και δεν υπάρχει το απαιτούμενο καλλιτεχνικό βάρος που θα το δικαιολογούσε...
