Μια αξιόλογη δουλειά που υπηρετεί πιστά ένα είδος που χωλαίνει όλο και πιο επικίνδυνα χάρις στις παγιοποιημένες εμμονές του είναι ευχάριστα νέα. Από την άλλη όμως είναι και δυσάρεστα, καθώς κάπου ανάμεσα στο σεβασμό και την αξιοπρέπεια εμφωλεύει η αδυναμία του τραγουδιστή και κυρίως των συνεργατών του (Γιώργος Ανδρέου, Κώστας Λειβαδάς, Σωκράτης Μάλαμας και Γιάννης Καρασάββας στη σύνθεση, Γ.Ανδρέου, Κ.Λειβαδάς, Αλκης Αλκαίος, Κώστας Φασουλάς, Αγάπιος Αγαπίου, Λάκης Λαζόπουλος, Μάγδα Παπαδάκη στους στίχους) να υπερβούν τα τετριμμένα και να απαλλαχθούν από τις μανιέρες του... Του έντεχνου ελληνικού τραγουδιού, εννοούμε... Στα δεκατέσσερα ερωτικά τραγούδια του album βρίσκουμε έντονο το λυρισμό, τον ρομαντισμό, συνθέσεις που κλέβουν από τη δύση, αλλά δεν ξεχνούν τις λαϊκές τους ρίζες, χάρη στις προσπάθειες του μίξερ του Γιώργου Ανδρέου. Βρίσκουμε επίσης δύο πανέμορφα, μέσα στην απλότητά τους, τραγούδια του Σωκράτη Μάλαμα, αλλά και μια πανέμορφη διασκευή του "Naa'ma" των Bar-Oz Abraham και Biran Biederman Shlomo στο "Φεύγω πιο μακριά". Αξιοσημείωτη είναι επίσης και η μπαλλάντα "Για κείνη" του Γιάννη Καρασάββα. Τι δεν βρίσκουμε; Κάτι που να μην έχουμε ξανακούσει μέχρι τώρα. Την έκπληξη. Την ενορχήστρωση που ξεφεύγει από την ίδια επιθυμητή αισθητική του είδους. Το άρωμα φρεσκάδας που θα μπορούσε να έρθει πιο εύκολα από μεγάλα ονόματα και ερμηνευτές του ύψους του Μανώλη Λιδάκη (ο ίδιος απογειώνει κάθε σύνθεση εδώ, κι αυτό δεν είναι υπερβολή). Ακόμα και οι στίχοι που υπηρετούν με σεβασμό τον ποιητικό λόγο, δεν αποφεύγουν τα κλισέ (ομοιοκαταληξίες, παρομοιώσεις, εκφράσεις - μανιέρες). Ίσως και οι δημιουργοί να μην πήραν ζεστά το θέμα... Καταλήγουμε, λοιπον, να επαινούμε ένα δίσκο για την ποιότητά του, τον σεβασμό και κάποιες όμορφες μελωδικές αναφορές που ίσως μετουσιωθούν σε σιγοψιθυρίσματα, αλλά από την άλλη να εξορκίζουμε την έλλειψη γενναίας δόσης πρωτοτυπίας, φιλοδοξίας και προσωπικότητας.
