Εστιασμένο περισσότερο στην ένωση της ελληνικής έντεχνης μουσικής και του hip hop, παρά στην προσπάθεια δημιουργίας ενός υβριδίου βρίσκεται το project Χαρμολύπη. Αν το πρώτο απαιτεί γνώση, δουλειά, αλλά και χώνεψη των δύο βασικών πόλων, το δεύτερο απαιτεί απλά καλή δουλειά στη συρραφή. Και για να πούμε και του στραβού το δίκιο, ακόμα και οι επιλογές τους προδίδουν ότι η δουλειά που έγινε, μ' όλες τις καλές διαθέσεις, δεν ήταν αρκετή για την πραγματοποίηση ενός πραγματικά γνήσιου καλλιτεχνικού έργου. Βασικός μοχλός και μυαλό του project ήταν ο Δημήτρης Πετσούκης των FFC. Μαζί του οι Razastarr, Ανάφλεξη, Μαρία Ρίζου, Φίλιππος Λάμπρου και το Παιδί Θαύμα, οι οποίοι συμμετείχαν με διάφορους τρόπους στα 13 κομμάτια (εκ των οποίων 4 ορχηστρικά) της Χαρμολύπης. Αναμειγνύοντας παραδοσιακά όργανα, όπως κλαρίνο, ζουρνά, ούτι και σαντούρι, αλλά και με δάνεια από πασίγνωστα "έντεχνα" τραγούδια όπως το "Χωρίς Αμορτισέρ" του Νίκου Πορτοκάλογλου και το "Προσευχή" της Χαρούλας Αλεξίου, προσπαθούν να δημιουργήσουν μια "έντεχνη" hip hop ατμόσφαιρα. Το τελικό, νεφελώδες, αποτέλεσμα σε αφήνει αμήχανο, καθώς πουθενά δεν διαπιστώνει κανείς κάτι παραπάνω από μια άνοστη ένωση των δύο "κόσμων". Σε αντίθεση με ανάλογα project, όπως το "Kramahoperrata", νιώθει κανείς ότι το album αυτό περισσότερο τονίζει το πόσο ξένοι είναι οι δύο αυτοί κόσμοι, παρά το πόσο όμοιοι είναι. Οι καλές προθέσεις δεν αρκούν...
