Αναζητώ μια κυκλοφορία της Legend που να έχει λόγο ύπαρξης, πέρα από το να καλύπτει τα διαφημιστικά κενά του Star Channel και τις ανάγκες σε μουσική επένδυση των κατινίστικων βραζιλιάνικων σήριαλ. Όσο σκληρό και αν μοιάζει αυτό και όσο υπερβολικό ως συμπέρασμα, άλλο τόσο ευχάριστο είναι το γεγονός ότι οι Λουδίας δεν θα ήθελαν με τίποτα να βρεθούν σε αυτή την κατηγορία. Θέλεις η χαβαλετζίδικη προσέγγισή τους στη μουσική και το άφθονο χιούμορ τους (θα μπορούσαν κάλλιστα να σχολίαζουν στους στίχους τους ακόμα και το προαναφερθέν συμπέρασμα ή τα ίδια τα βραζιλιάνικα σήριαλ), θέλεις αυτή η περιζήτητη ζωντανια του συγκροτήματος από τη Θεσσαλονίκη (δεν αποτελείται όμως μόνο από Θεσσαλονικείς), κάτι σε κάνει να μην τους βάζεις δίπλα στο σωρό που κάνει αποκλειστικά το κέφι του. Έλα όμως που οι Βιολιστής Παναγιώτης (κιθάρα, φωνή), Γκουγκουρέλας Γιάννης (κιθάρα), Κοκονίδης Δημήτρη (τύμπανα) και Χρυσήκης Στέφανος (μπάσο) αποτελούν το τέλειο παράδειγμα μουσικών που δεν καταθέτουν τίποτα άλλο εκτός από τα προαναφερόμενα. Καθότι, τον πρώτο ρόλο στη μουσική έχει η ίδια η μουσική, και (εκτός του ότι πουθενά δεν υπάρχει κάτι που να ξεχωρίζει συνθετικά) όταν αυτή συμπορεύεται με τα 70s, χαρντροκάρει και το πολύ πολύ φτάνει ως τον Σιδηρόπουλο (υπάρχουν και άλλοι τρόποι για να πεις ένα ελληνικό ροκ τραγούδι...), το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να μετατρέψει σε αφόρητα βαρετό το όλο concept. Το βιολί, το banjo, τα πλήκτρα δίνουν ορισμένες φορές ένα ιδιαίτερο χρώμα, κάπου ο country λυρισμός τους διαχωρίζει τη θέση του από τις κλασικές ροκ εμμονές, αλλά καλώς ή κακώς η ροκ μουσική είναι ένα διαρκές καζάνι που βράζει και παράγει διαρκώς νέα πράγματα. Δεν θα πειστούμε ότι το ροκ πέθανε... Οι Λουδίας τα βάζουν εναντίον των συμβιβασμένων και των παραιτημένων. Ξέχασαν όμως να κάνουν την αυτοκριτική τους...
