Είναι η δομή μερικών δίσκων που δεν σου επιτρέπει διεξοδικές αναλύσεις και σχόλια επί σχολίων. Στον τελευταίο δίσκο του Κώστα Μακεδόνα η απλότητα και η φιλοσοφία του "μην την ψάχνουμε και ιδιαίτερα" (που χαρακτηρίζει άλλωστε και ένα μεγάλο κομμάτι της σύγχρονης ελληνικής "λαϊκής" μουσικής) δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια. Όχι ότι το να περιδιαβαίνεις γνωστά μονοπάτια και τυποποιημένα ηχητικά πλαίσια συνιστά κακόηχο αποτέλεσμα. Κάθε άλλο: Ο Κώστας Μακεδόνας και οι συνεργάτες του (τη μουσική γράφουν σημαντικοί καλλιτέχνες: Δημητρα Γαλανη, Βάσος Αργυρίδης, Θυμιος Παπαδοπουλος, Χρηστος Νικολοπουλος, Πετρος Αθανασιου, Δημητρης Χριστοδουλου, Ζωη Τηγανούρια, Μανώλης Λιδάκης) συνθέτουν λαϊκά κομμάτια με όμορφες μελωδίες και στίχους που κάποιες φορές έχουν να πουν κάτι. Και ο Θύμιος Παπαδόπουλος δεν τεμπέλιασε επίσης στις ενορχηστρώσεις δημιουργώντας ένα δεμένο σύνολο που ισορροπεί ανάμεσα στη μπαλλάντα και το λαϊκό, και ενίοτε τα δύο αυτά συμπορεύονται (μπαλλάντα και ζεϊμπέκικο ενώνονται πανέμορφα στο Της Ζωής Μου Άρνηση). Για τον Κώστα Μακεδόνα μπορούμε να πούμε επίσης ότι πρόκειται για μία από τις καλύτερες ελληνικές λαϊκές φωνές και το αποδεικνύει εδώ χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.Εκείνο που δεν μπορούμε να πούμε όμως, είναι ότι ο συγκεκριμένος δίσκος μας συγκίνησε. Δεν το επεδίωξε -στην προσπάθεια για "αξιοπρέπεια"- και φυσικά δεν τα κατάφερε. Όταν το standard είναι το αξιοπρεπές (το μέτριο δηλαδή), τότε η απόλυτη επιτυχία δε μπορεί παρά να είναι το ζητούμενο.. Δηλαδή...
