Αυτή τη φορά πιστεύω ότι δεν θα χρειαστεί να επαναλάβει κανείς τις συνηθισμένα παράπονα περί αναχρονιστικών αντιλήψεων περί μουσικής έκφρασης και συντηρητισμού, διότι δεν είναι αυτά που ενοχλούν στο ντεμπούτο των Γιώργου Αρχοντάκη (μπάσο, πλήκτρα, προγραμματισμός), Τάκη Αργυρίου (drums), Άννας Καρλαύτη (τραγούδι, πλήκτρα, πιάνο), Γιάννη Κουτσουκέλη (φωνητικά, ακουστική κιθάρα), Κώστα Σαββίδη (ηλεκτρικές κιθάρες). Δεν είναι ούτε η αίσθηση του deja-vu, ούτε τα γνωστά λυρικά ταξίδια στα rock 70s και οι μπαλλάντες που δεν επιθυμούν να αποδράσουν ιδιαίτερα από τη γνωστή νόρμα. Το κακό με τους Motivo 4, είναι ότι ενώ τους δίνεται η ευκαιρία να κάνουν το κέφι τους, δεν την αρπάζουν για να πουν έστω κάτι, μια φυσαλίδα (συνθετικής, στιχουργικής, ηχητικής) ουσίας στον -ως επί τω πλείστον- αδιάφορο φετινό κυκεώνα των ελληνικών κυκλοφοριών.
