Ήταν αναμενόμενο κάποια στιγμή οι ανοιξιάτικες ζωντανές εμφανίσεις της Ελένης Βιτάλη να ηχογραφούντο για τους σκοπούς κάποιας κυκλοφορίας. Όχι όμως τόσο σύντομα. Δεν κακολογούμε βέβαια κανένα, για τον απλούστατο λόγο ότι ένα τέτοιο άλμπουμ που αποτυπώνει στιγμές γεμάτες ειλικρίνεια, απλότητα και δύναμη που διέσχισαν τις αισθήσεις μας, κάθε άλλο παρά αρπαχτή αποτελεί. Είναι δώρο.Έχουμε λοιπόν εδώ την αποτυπωμένη έστω απόδειξη του τι σημαίνει τραγουδιστής. Στην καρτ-ποσταλ αυτή από τις ζωντανές εμφανίσεις στη μουσική σκηνή "Αερικό" στου Ψυρρή (ένα όμορφο και "χύμα" χώρο - αυλή, με νησιώτικη αύρα), όπου και εμφανίστηκε τον Απρίλιο του 2000, η Ελένη Βιτάλη περνά από το δημοτικό στη μπαλλάντα με ηλεκτρικές διαφυγές, κι από εκεί στο λαϊκό μας τραγούδι, όχι με την έννοια βέβαια που έχει αποκτήσει εν έτι 2000. Το πιο σημαντικό όμως -και αυτό που τη φέρνει μίλια μακριά από τους τεμπέληδες, τους ατάλαντους και τους τσαρλατάνους που νιώθουν δήθεν άνετα με οτιδήποτε- είναι ότι η ίδια έχει χωνέψει απολύτως το κάθετι με το οποίο ασχολείται, και το έχει προσαρμόσει σ'αυτό που η ίδια αντιλαμβάνεται ως καλύτερη αισθητικά απόδοσή του. Από τον Κουγιουμτζή στο Σπανουδάκη και από τον Σούκα στους Κατσιμιχαίους, είναι η Βιτάλη η οποία ακούγεται, όχι απλώς το εργαλείο των δημιουργών. Η Κιβωτός, το Δίχτυ, το Ίσως φταίνε τα φεγγάρια και πόσα άλλα αγαπημένα κομμάτια (κυρίως αυτά από "Το απέναντι μπαλκόνι") ερμηνεύονται με μια εκφραστική φωνή που πατάει στο έδαφος, ισορροπεί πάντα, τη θαυμάζεις μέσα στη σεμνότητά της. Δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί κανείς που δεν την είχε παρακολουθήσει στο Αερικό, να απολαύσει την ηχητική αποτύπωση (που έτσι κι αλλιώς βέβαια δεν έχει υποστεί ουσιαστικές παρεμβάσεις, πέρα από τις επιλογές που αναγκαστηκά έγιναν), με τις ατέλειές της, και μάλιστα χωρίς την σημαντική -και συγκινητική- οπτική επαφή που φόρτιζε την ατμόσφαιρα. Όπως και να το δει κανείς όμως, είναι μια σημαντική κυκλοφορία. Αρκετά σημαντική θα έλεγα.
