Ενα soundtrack για την ομώνυμη ταινία του Κώστα Καπάκα. Ο Παναγιώτης Καλαντζόπουλος παραμυθιάζει τις αισθήσεις μας με ένα παζλ διαφορετικών ήχων που κινούνται σε oικείες και ταυτόχρονα μακρινές μελωδικές βάσεις. Λυρικούς δρόμους που αγκαλιάζουν το ταγκό, λατρεύουν το ιταλικό σινεμά του 50 και συμπαθούν την παλιομοδίτικη jazz. Ενας εραστής των 50s και των 60s που χωρίς να φέρνει τίποτα καινούργιο από το 2000 στη μουσική οπτική των εποχών αυτών, καταφέρνει να ζωντανέψει το κλίμα για το concept του soundtrack. Με πολλά όργανα (πιάνο, μαντολίνο, τρομπέτες, έγχορδα), νοσταλγία, σεβασμό και ιδέες. Μας άγγιξε!
