Για να κατανοήσει κανείς το έργο του Γ. Δραμουντάνη θα πρέπει να κάνει ορισμένους συμβιβασμούς ή καλύτερα να προσπαθήσει να μπει στον ιδιαίτερο κόσμο του. Κακά τα ψέμματα. Δεν είναι ούτε η ποικιλία των μουσικών χρωμάτων και ιδεών που θα σε παρακινήσει να ξανακούσεις αυτό το δίσκο, ούτε ακόμα και τα θέματα καθαυτά που επιλέγει. Είναι περισσότερο το πως, παρά το τι. Ο Λουδοβίκος των Ανωγείων έχει ένα ιδιαίτερο, ίσως μονότονο για κάποιους, ελκυστικό όμως για μένα, και καθόλου βαρετό, να απαγγέλει ρυθμικά στίχους για όσα - γύρω από τον έρωτα, την αγάπη, τις ανθρώπινες σχέσεις - δεν κατανοεί και θέλει να "διορθώσει". Οπως και να το κάνουμε είναι μια ξεχωριστή, ιδιότυπη περίπτωση ανθρώπου, από τους γνήσιους εκφραστές της ρομαντικής αντρικής ψυχοσύνθεσης. Μουσικά βέβαια, όπως είπα, θα πρέπει να ξεχάσετε την συνήθη στις μέρες μας ποικιλία στον ήχο. Εδώ θα βρείτε χαμηλότονες συνθέσεις, μπαλλάντες που χρωματίζονται αφειδώς από την παρουσία του μαντολίνου, και τις φωνές των guests: Μελίνα Κανά, Λιζέτα Καλημέρη, Νένα Βενετσάνου κ.α., που "ξεκουράζουν" τον Δραμουντάνη από τις ζεστές, ρυθμικές του απαγγελίες. Η ιδιαίτερη δομή και το γράψιμο του όμως "επιβάλλουν" στους καλεσμένους να φερθούν με τους κανόνες του παιχνιδιού που έχει στήσει ο ίδιος. Κι έτσι η τελική απόφαση μένει στον ακροατή. Είτε τα παρατάει από την αρχή, είτε αποφασίζει και ο ίδιος να μπει σ'αυτό το παιχνίδι και να το κρίνει με τους κανόνες αυτούς.
