Ξύλινα Σπαθιά - Τροφή για τα Θηρία

Να λοιπόν που η επιστροφή των Ξύλινων Σπαθιών είναι γεγονός. Μιλάμε για ένα group με μοναδικές ευαισθησίες, συνεχή εξέλιξη και δεκάδες κλώνους, το οποίο όμως αδυνατεί να βγάλει τα όνειρά του ζωντανά, περιοριζόμενο σε μέτριες εμφανίσεις. Αλλά εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με τα "ζωντανά" Ξύλινα Σπαθιά, αλλά με την κριτική όσων ακούει κανείς αποτυπωμένα στο mini αυτό cd των τεσσάρων κομματιών.Το album λοιπόν ανοίγει δυναμικά και αρκούντως ηλεκτρονικά, με τα διαπλανητικά φλασάκια, το γρήγορο drum machine και τα μανιασμένα samples του "Τροφή για τα θηρία". Και σχεδόν ταυτόχρονα παίρνουμε το εισιτήριο για τον ιδιαίτερο κόσμο του Παύλου Παυλίδη: Πόλεις που αστράφτουν, άνθρωποι που πετούν στο κενό και παγιδεύονται σε καθρέφτες, κόσμοι που γυρίζουν, γνωριμίες που δεν αποσκοπούν πουθενά, χαρακτήρες που επιζητούν με μανία να χαθούν στο ταξίδι του χρόνου και να μην ξαναγυρίσουν ποτέ. Ενα EP που γράφτηκε γι' αυτούς που συνηθίζουν να ονειρεύονται παράλληλους κόσμους, με ή χωρίς "βοήθειες". "Πάμε μαζί, μια τελευταία βουτιά. Μόνο ο αέρας μας κρατάει ψηλά πια", και στο βάθος synths και samples πολλές φορές ατάκτως ριγμένα. Ηλεκτρονικός πλέον είναι ο ήχος των Ξύλινων Σπαθιών με τα πάντα να αποτελούν φυσική συνέχεια του "Μια ματιά σαν βροχή". Για να πω την αλήθεια τους περίμενα πολύ πιο τολμηρούς, και όσα ακούγονται για ριζική στροφή είναι μάλλον υπερβολικά. Ακόμα και οι δόσεις από "Ατλαντίς" υπάρχουν για να μη μείνει κανείς ανικανοποίητος. "Τη νύχτα που με κοίταξαν οι κούκλες σου, σ'ονειρεύτηκα στη μαγική βεράντα...", χαλαρωτικό και μελαγχολικό παράλληλα, το "Χάθηκα", με ανατολικών στοιχείων, παραπονιάρικα synths, κλείνει με μια κολλητική μελωδία που συνεχίζεις να σιγοψιθυρίζεις με "να, να, να" και μετά το τέλος της.Πριν από το "Χάθηκα", όμως, παρεμβάλλεται καταρχήν το χαλαρό trip του "Διαστημόπλοια" και η έκρηξη του "Τώρα αρχίζω και θυμάμαι" (αυτό κι αν δεν είναι κοντά στο τελευταίο album τους). Παρόντα επίσης τα λεκτικά παιχνίδια και οι ταξιδιάρικες ατμόσφαιρες. Τα synths να δουλεύουν στο full και οι κιθάρες ούτε που διακρίνονται μπροστά στη μανία της trance ατμόσφαιρας και του χορού... "Πόσες φορές θα στρίψει αυτή η σφαίρα, ωσπου ν'αρχίσω πια να σ'εμπιστεύομαι, ώσπου να πάψω να φοβάμαι..." Ναι... "Τώρα αρχίζω και θυ-μαααααααα-μαι"... Επιτέλους ηλεκτρονικά όνειρα με ΧΡΩΜΑΤΑ. Αλλά και πάλι τόσο μικρά σε μέγεθος.