Το 2009 ένας νεαρός, με μια κιθάρα στα χέρια, εμφανίζεται μπροστά στους κριτές του Σουηδικού μουσικού reality Idol, και ερμηνεύει το “18 and Life” των Skid Row. Ο Erik Grönwall με αυτό το τραγούδι, μπαίνει στον διαγωνισμό και βγαίνει πρώτος. Όσο για τους Skid Row, περίπου την ίδια εποχή (2007) παίζουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο An Club με τραγουδιστή τον Johnny Solinger και το μέλλον τους είναι αβέβαιο καθώς τα άλμπουμ τους Thickskin (2003) και Revolutions per Minute (2006) -με τον Johnny Solinger στα φωνητικά- δεν είχαν κάνει κάποια επιτυχία. Ο Erik Grönwall μετά το Idol, γίνεται ο τραγουδιστής των Σουηδών H.E.A.T και μαζί τους κυκλοφορεί 4 άλμπουμ, ενώ οι Skid Row απολύουν τον Johnny Solinger το 2015, προσλαμβάνουν τον Tony Harnell και τον κρατάνε μόνο για 8 μήνες, και τελικά τη θέση του τραγουδιστή αναλαμβάνει ο ZP Theart (Dragonforce) με τον οποίο εμφανίζονται ξανά στην χώρα μας το 2019 για μια συναυλία που όπως είχα γράψει ήταν μια από τις καλύτερες τις χρονιάς.
Και εκεί που είχαμε πληροφορηθεί ότι οι Skid Row βρίσκονται στο στούντιο για νέο άλμπουμ, βγαίνει η είδηση ότι ο ZP Theart απολύθηκε και την θέση του πήρε ο Erik Grönwall, εκπληρώνοντας ένα όνειρο ζωής. H μουσική ήταν έτοιμη και το μόνο που χρειαζόταν ήταν τα φωνητικά και οι στίχοι -επιπλέον, όλα έπρεπε να γίνουν γρήγορα καθώς μετά από λίγες ημέρες οι Skid Row θα άνοιγαν τις συναυλίες των Scorpions στο Λας Βέγκας. Το πρώτο τραγούδι που ακούσαμε, το οποίο μάλιστα δανείζει τον τίτλο του και στο άλμπουμ, ήταν το "The Gang's All Here" και δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που ακούει hard rock που να μην του άρεσε. Ένα τρίλεπτο δυναμικό τραγούδι με τον Erik Grönwall να θυμίζει και λίγο στις κραυγές τον Sebastian Bach, και να μας δείχνει με το καλημέρα ότι είναι ο πλέον κατάλληλος για τραγουδιστής των Skid Row.
Λόγω αυτού του πρώτου single, περίμενα να ακούσω ολόκληρο το άλμπουμ με ιδιαίτερη ανυπομονησία, η οποία κατά τη διάρκεια της ακρόασης τελικά εξελίχθηκε σε προβληματισμό. Όπως και οι ίδιοι Skid Row έχουν δηλώσει, ήθελαν να πάνε πίσω και να θυμηθούν ηχητικά το παρελθόν τους, προσεγγίζοντας τους πρώτους δύο δίσκους τους από μια μοντέρνα οπτική. Για αυτό προσέλαβαν και τον Nick Raskulinecz (Rush, Alice In Chains, Foo Fighters, Coheed And Cambria, Stone Sour) που ως οπαδός των Skid Row από παλιά, θα ήταν ο πλέον κατάλληλος για τον ρόλο του παραγωγού. Όμως το μόνο που κατάφεραν ήταν να αποδείξουν ότι ακόμα και διάσημο παραγωγό να έχεις, όταν οι συνθέσεις δεν είναι καλές, το αποτέλεσμα παραμένει μέτριο. Για παράδειγμα, αυτό το “Time Bomb” με το εκνευριστικό ρεφραίν τι στο καλό το ήθελαν; Επίσης, ναι το έχουμε καταλάβει ότι έχουν επιστρέψει, αλλά δεν είναι ανάγκη σχεδόν σε κάθε τραγούδι να μας επαναλαμβάνουν ότι ακόμα δεν έχουν πεθάνει ("Not Dead Yet") ή ότι έχουν ξαναζωντανέψει ("Resurrected"). Ενώ υπάρχουν τραγούδια όπως το "Tear It Down" (που με τα διπλά φωνητικά με κάνει να κλείνω τα μάτια και να το φαντάζομαι κάπου στα δύο πρώτα τους άλμπουμ), ή το “Hell or High Water” που έχει κάτι από την ήχο των Skid Row, καθώς και η μπαλάντα "October’s Song", τα υπόλοιπα τραγούδια δεν μου είπαν κάτι.
Για να είμαι ειλικρινής, στην αρχή με το “The Gang's All Here” single αισθάνθηκα μία δυναμική που δεν εντόπισα και στο άλμπουμ. Όπως έγραψα και παραπάνω, προβληματίστηκα αρκετά, τελικά όμως είπα μέσα μου «δεν γαμ@ hard rock είναι, ακούω ωραία φωνητικά, ωραίες κιθάρες από τους Dave Sabo και Scotti Hill , τρία τραγούδια θα μπορούσαν να είναι στα πρώτα τους άλμπουμ, τι άλλο θέλω»; Καλύτερα τραγούδια θέλω, αλλά για αυτά κρατάω μια ελπίδα για το μέλλον...
