Όταν λες σε φίλους σου ότι θα πας στη συναυλία των Skid Row, ενδεικτικές απαντήσεις που ακούς:
«Υπάρχουν ακόμη οι Skid Row; Έλα μωρέ τώρα, δίχως τον Sebastian Bach δεν αξίζουν μία»,
«Πού θα τρέχεις Δευτεριάτικα, σιγά μην έχει κόσμο».
Ομολογώ πως, όταν έμαθα ότι θα έρχονταν οι Skid Row –για 2η φορά στην Ελλάδα– το είχα πάρει στο χαλαρό· θα πήγαινα να τους δω ξανά, απλά για την ιστορία. Μερικές ημέρες πριν, όμως, άρχισα να διαβάζω διάφορες συναυλιακές ανταποκρίσεις από φεστιβάλ του εξωτερικού, στις οποίες όλοι έλεγαν ότι βρίσκονται σε μεγάλη φόρμα. Μετά «απολάμβανα» την κλάψα του Sebastian Bach, ο οποίος συνεχώς ζητάει reunion, με το παλιό του συγκρότημα να απαντά συνεχώς δια στόματος του ηγέτη Dave "Snake" Sabo ότι δεν τους ενδιαφέρει.
Με αυτά και με αυτά, είχε έρθει η ημέρα της συναυλίας. Η πρώτη ανακοίνωση έλεγε ότι θα υπήρχε κάποιο support, κάτι που τελικά δεν συνέβη –οπότε η ώρα έναρξης ορίστηκε για τις 22:15. Κι εγώ είχα πιστέψει εντωμεταξύ ότι δεν θα είχε αρκετό κόσμο, κι έλεγα έτσι να πάω κανά 20λεπτο πριν, ώστε να βρω ένα καλό σημείο παρακολούθησης. Μόλις όμως φτάνω στο Κύτταρο, βλέπω την ένδειξη sold out! Skid Row και sold out το 2019, γίνεται; Και όμως, γίνεται.
Την επόμενη ημέρα, διάβασα σε forums ότι είχαν έρθει οπαδοί για να πάρουν εισιτήριο την τελευταία στιγμή· και επειδή ήταν sold out και δεν μπόρεσαν να μπουν, κάθισαν απέξω και άκουγαν. Όσο για τις συνθήκες σάουνας για τις οποίες έγιναν (δικαιολογημένα) παράπονα, το air condition στο Κύτταρο λειτούργησε. Όταν έχεις όμως μέσα 700 άτομα, με χοροπηδητά, τσιγάρα και κοπάνημα, τι μπορεί να σου κάνει το air condition; Όπως ανέφερε άλλωστε κάποιος από τη διοργάνωση, εάν όλος αυτός ο κόσμος είχε πάρει εισιτήριο από νωρίς, τότε θα μπορούσε να άλλαζε και ο χώρος εγκαίρως και να βρισκόταν ένας μεγαλύτερος.
Με το που μπαίνω μέσα, με έπιασε μια μικρή απογοήτευση: δεν μπορούσα να κουνηθώ από τον πολύ κόσμο και έμεινα να σκέφτομαι τις επιλογές μου για 2-3 λεπτά. Ένα άνοιγμα με οδήγησε ωστόσο στον εξώστη, όπου τα πράγματα ήταν καλύτερα. Στα ηχεία, εντωμεταξύ, ακουγόταν το “Blitzkrieg Bop” των Ramones όταν ήρθε η στιγμή για τους Skid Row. Ξεκίνημα με τον ύμνο “Slave To The Grind” και δεν ήξερα τι να πρωτοκοιτάξω: το θρυλικό συγκρότημα ή τον κόσμο, που είχε ήδη βρεθεί σε κατάσταση παροξυσμού; Και ο παροξυσμός να συνεχίζεται στα καπάκια, με τραγούδια όπως τα “Sweet Little Sister” και “Get The Fuck Out”, με το συγκρότημα να έχει ένα τεράστιο χαμόγελο επί σκηνής.
Ο Scotti Hill (κιθάρα) μοίραζε συνεχώς πένες, έπαιζε και μίλαγε ταυτόχρονα με το κοινό. Σταθερός και δυναμικός ο ντράμερ Rob Hammersmith, μορφή ο Rachel Bolan στο μπάσο και στα δεύτερα φωνητικά, και πάμε στον τραγουδιστή ZP Theart (πρώην DragonForce). Ο αέρας που διαθέτει, κάνει μπαμ από μακριά. Ξέρει πότε να είναι ενθουσιώδης, πότε να «παίξει» με το πλήθος, πότε να σηκώσει και λίγο το φρύδι, ενώ φωνητικά τα ξέσκισε όλα τα τραγούδια (με την καλή έννοια). Έχει αποδειχθεί ιδανική επιλογή για τη θέση του frontman των Skid Row, ειδικότερα αφού το πείραμα με τον Tony Harnell (πρώην TNT) κράτησε λιγότερο από 6 μήνες, ενώ ο κύκλος του Johnny Solinger έκλεισε μετά από 2 αμφιλεγόμενα άλμπουμ και 2 EP.
Ο Dave "Snake" Sabo πιάνει την κιθάρα του και αρχίζει να παίζει μία από τις πιο γνωστές μελωδίες στον χώρο του hard rock: “18 And Life” και, καθώς από τους 700 θεατές το μεγαλύτερο ποσοστό ήταν άνω των 40, μας γύρισε πολλά χρόνια πίσω –όταν ήμασταν κι εμείς 18 χρονών και ψαχνόμασταν με το τι θα κάνουμε στη ζωή μας. «Σας αρέσουν οι Ramones», μας ρωτάει ο Rachel Bolan, θέλουμε να ακούσουμε ένα τραγούδι από αυτούς; Σιγά μην λέγαμε όχι, οπότε ο Bolan αρχίζει να τραγουδά το “Psycho Therapy”. Μετά από λίγο είχε έρθει ώρα για το “I Remember You”, με τον κόσμο να τραγουδά όλους τους στίχους και ζευγάρια να φιλιούνται. Αρκετοί ίσως να θυμήθηκαν μάλιστα σε πόσες κοπέλες είχαν αφιερώσει αυτό το κομμάτι πίσω στην εφηβεία τους, στα τέλη των 1980s.
Μπορείτε να κάνετε ένα circle pit στο heavy σημείο του επόμενου τραγουδιού; μας ρωτάει Sabo. Μπορούμε και παραμπορούμε mr. Sabo –αλλά ποτέ δεν φανταζόμουν ότι με το “Monkey Business” γινόταν να έχουμε circle pit· και όμως, το είδα να συμβαίνει μπροστά μου. Στο ίδιο κομμάτι οι Sabo & Hill έκαναν επίσης ένα μεγάλο jam με αρκετά σόλο, στα οποία κάπου κόλλησαν μάλιστα και το ριφ του “Cowboys From Hell” των Pantera. Μόλις το πήρε χαμπάρι το κοινό, εννοείται ότι έγινε χαμός. Ένα σύντομο διάλειμμα για να πάρουμε μια ανάσα και το συγκρότημα ξαναγυρνά στη σκηνή με το “Makin’ Α Mess”, για να ακολουθήσει το “In A Darkened Room”, με τον ZP Theart να το αποδίδει άψογα.
Δεν ξέρω όταν μας ρώτησαν τι θέλαμε να ακούσουμε στη συνέχεια, εάν γινόταν η έκπληξη και τους λέγαμε κανένα “Wasted Time” αν θα μας έκαναν τη χάρη να το έπαιζαν. Πάντως το Κύτταρο φώναξε “Youth Gone Wild”. Και, όπως μπορείτε να δείτε στο βίντεο στο τέλος του κειμένου, όλο το club μετατράπηκε σε ...elders Gone Wild! Με αυτόν τον ύμνο ολοκληρώθηκε η 2η εμφάνιση των Αμερικανών στη χώρα μας, ύστερα από 90 λεπτά, μέσα σε πολλά χειροκροτήματα, άπειρες ευχαριστίες από τους Skid Row, με τον ZP Theart να μας προτρέπει να φωνάζουμε συνεχώς «youth gone wild».
Όσοι δεν ήρθαν, για τους δικούς τους λόγους, πραγματικά έχασαν. Θέλεις λίγο η απόδοση του συγκροτήματος, λίγο η όρεξη του κοινού –το οποίο έζησε κάθε στιγμή– θέλεις οι ύμνοι που έχουν στη φαρέτρα τους οι Skid Row, μπορώ να πω ότι ήταν μια συναυλία που θα μνημονεύουμε μετά από χρόνια. Και μιλάω σοβαρά…
{youtube}VuP3fnfR8Sk{/youtube}
