Ομολογώ πως δεν είχα αντιληφθεί πόσο μεγάλη απήχηση έχει ο Curtis Harding στη χώρα μας. Τι κι αν η ρετρολάγνα του soul ταιριάζει ταμάμ στις πιο mainstream προτιμήσεις του εναλλακτικού κοινού, τι κι αν τα τραγούδια του έχουν κατακλύσει τα εγχώρια ερτζιανά; Η είδηση ότι η εμφάνισή του έγινε sold-out λίγο πριν από την έναρξή της, αλλά και η εικόνα της κατάμεστης από κόσμο ταράτσας του Gazarte, συνέχιζαν να προκαλούν εντύπωση.
Τη βραδιά άνοιξε στις 21:30 το δίδυμο των Big Nose Attack, μπροστά σε πυκνό και κομψό ακροατήριο, το οποίο είχε έρθει από νωρίς για να πιει τα πρώτα του ποτά και να προστατευθεί από την προβλεπόμενη κακοκαιρία. Το αθηναϊκό γκρουπ παρουσίασε κυρίως κομμάτια από τη φετινή του κυκλοφορία Deader Than Disco, τα οποία προσάρμοσε όμορφα στην πιο ανάλαφρη διάθεση της βραδιάς, χωρίς όμως να φοβηθεί να «βρομίσει» τον ήχο του στις στιγμές που χρειαζόταν. Στην κάτι παραπάνω από μισή ώρα στην οποία διήρκεσε το set τους, κατάφεραν να βάλουν το κοινό στο παιχνίδι και να εκπληρώσουν επιτυχώς την αποστολή που έχει το opening act σε αυτές τις συναυλιακές συγκυρίες.
O Curtis Harding, τώρα, φαίνεται πως ακολουθεί παράλληλη πορεία με έναν άλλο πολυαγαπημένο του ελληνικού κοινού, τον Nick Waterhouse. Και οι δυο τους πήραν μέρος στην καλιφορνέζικη σκηνή της garage αναβίωσης κατά την προηγούμενη δεκαετία (ο Harding έπαιζε στους Night Sun, μαζί με τον Cole Alexander των Black Lips), για να επανεφεύρουν αργότερα την καλλιτεχνική τους ταυτότητα –όταν συνειδητοποίησαν ότι αυτή η αγορά αργοπεθαίνει– γενόμενοι μεταμοντέρνες απομιμήσεις θρυλικών μουσικών ηρώων του παρελθόντος. Έτσι, οι δύο ως τώρα προσωπικοί δίσκοι του Αμερικανού πέτυχαν τον ιδανικό συγχρονισμό με τη vintage τάση των καιρών μας, αποτυπώνοντας έναν χαρισματικό τραγουδιστή, με soul συνθέσεις παλαιάς σχολής.
Πράγματι, στην πρώτη του αθηναϊκή εμφάνιση, η βγαλμένη από τις χρυσές μέρες της soul φωνή του Harding, μαζί με την εκρηκτική του σκηνική παρουσία, ήταν αυτά που ξεχώρισαν από την πρώτη στιγμή. Δημιουργώντας έτσι ένα πολύ ζεστό και ευχάριστο κλίμα στην ταράτσα του Gazarte, ανάμεσα στο πολυάριθμο κοινό.
Μαζί με την καλά προβαρισμένη, τετραμελή του μπάντα, ο Αμερικανός soul man προσπαθούσε να εναλλάσσει τους ρυθμούς ώστε να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του κόσμου, ενώ δεν ξέχασε φυσικά να παίξει και όλα εκείνα τα χιτάκια μέσα από τα οποία έχει κερδίσει τους fans του –όπως το "Next Time", το "Keep On Shining" και προς το τέλος του set το "Need Your Love", κατά το οποίο τα κινητά έκρυψαν παντελώς το οπτικό πεδίο προς τη σκηνή. Είναι γεγονός, πάντως, ότι, ενώ οι συνθέσεις του Harding δεν έχουν κάτι το ιδιαίτερο, η νοσταλγική χροιά της φωνής του, η επιδημικά θετική του διάθεση και η χειμαρρώδης ενέργεια, του δίνουν αυτό το ξεχωριστό «κάτι».
Μετά από περίπου μία ώρα και ένα τέταρτο συναυλιακής δράσης κι ένα μάλλον βαρετό αλλά εθιμοτυπικά αναγκαίο encore, ο Harding και η μπάντα του μας αποχαιρέτισαν, αφήνοντας πίσω τους ένα ιδιαίτερα ικανοποιημένο κοινό. Ο Αμερικανός μουσικός κάνει λοιπόν πολύ καλά τη δουλειά του, να σερβίρει δηλαδή το ηχητικό παρελθόν ως μέρος μίας συνολικότερης αισθητικής πρότασης της εποχής. Όπως έγραψα πρόσφατα και για το live του Nick Waterhouse στην Αθήνα (δείτε εδώ), όσο ο κόσμος συνεχίζει να στηρίζει αυτήν την τάση, τόσο τέτοιοι μουσικοί θα συνεχίσουν να πουλάνε το brand τους. Και πολύ καλά θα κάνουν.
Άλλωστε, είναι μία τίμια και εύκολη διασκέδαση, για ένα κοινό το οποίο δεν ζήτησε ποτέ κάτι παραπάνω από μερικά ταξιδιάρικα τραγούδια για να συνοδεύουν τις μεγάλες αναμονές προς τη δουλειά, καθώς μένουν κολλημένοι στο αμάξι κάπου στην Κηφισίας.
{youtube}Zb912HXu-KE{/youtube}
