Τι μπορεί να στόχευαν ή τι μπορεί να αποζητούσαν παραπάνω οι Brockhampton και τελικά δεν κατάφεραν; Και εσύ, αν υποθέσουμε ότι συνδεόσουν με άλλους 12 τύπους όλοι στην εφηβεία σας, σε κάποιο από τα forums ή chat rooms του discord ή του reddit σήμερα, τι θα ήθελες να πετύχει ένα group που πιθανόν να αυτοχαρακτηριζόταν boyband;
Η ιστορία της παρέας που συνδέθηκε σε fanbase forum του Kanye West και υπό την καθοδήγηση του Kevin Abstract, από το San Marcos του Τέξας έφτασε στο L.A. όπου και μπήκε σε τροχιά παγκόσμιου φαινομένου, κάτι σαν η φυσική συνέχεια των Odd Future, ειδικά αν υπολογίσεις την εμπλοκή του 4 Strikes management agency του Christian Clancy, από το 2010 μέχρι και αύριο που τελειώνουν όλα με το κύκνειο άσμα τους “The Family”, μάλλον έκαναν τα πάντα για σένα (ναι,) εκκολαπτόμενε ράπερ από την Ελλάδα, προκειμένου να έχεις το απόλυτο προσχέδιο για το “πως να τα καταφέρεις στην παγκόσμια hip hop βιομηχανία”.
Στην παρέα τους φρόντισαν να έχουν πάντα σχεδιαστές, φωτογράφους, σκηνοθέτες, παραγωγούς και πρωτίστως ράπερ - τραγουδιστές, προκειμένου να εναλλάσσουν ρόλους και να συνδέονται από όλα τα πιθανά μέτωπα με την πρώτη γραμμή της νεανικής κουλτούρας. Καινοτόμο project αν αναλογιστεί κανείς, ότι το διαλύουν χωρίς καν να έχουν πατήσει τα τριάντα και ότι για τους μισούς από όσους είναι τώρα στη σύνθεση, υπάρχουν ανοιχτά πολυεθνικά συμβόλαια για σόλο συνέχεια. Ξεκάθαρα μπάντα που όφειλε να έχει πάνω της 24/7 κάμερες για να τροφοδοτεί όσο περισσότερο γίνεται την κοινότητα των fans της, αφήνουν πίσω τους παραπάνω από δύο γεμάτα ντοκιμαντέρ, άπειρες συνεντεύξεις και ασφαλώς 9 άλμπουμ (μεταξύ των οποίων και την περίφημη Saturdation τριλογία) δεκάδες singles - videos και δύο mixtapes.
Ο ορισμός του “been there, done that” για το project που εμπνεύστηκε ο Kevin Abstract μια δεκαετία πριν και που μόνο αυτός μπορούσε να διαλύσει .
Και τα τελευταία 35 λεπτά που το label “ήθελε” όπως δήλωσαν στο single προπομπό “Big Pussy” είναι επιτέλους εδώ, σπασμένα σε δεκαεπτά νέες συνθέσεις με μέσο όρο διάρκειας το έναμισι λεπτό. Προς τιμήν τους, αποφεύγουν να αναπολήσουν το παρελθόν τους, τουλάχιστον από ηχητικής άποψης ενώ στιχουργικά σχεδόν καταγράφουν όλα όσα έζησαν. Tα beats ακολουθούν τον εύκολο δρόμο της old school αναβίωσης. Άλλωστε, τόσο η μεγάλη τους έμπνευση (o Kanye West) όσο και η πλειοψηφία των σημαντικών νέων ραπ albums πατάει πλέον σε στακάτα beats που θυμίζουν πρώιμους Wu Tang (αυτοί και αν είναι από τις βασικές επιρροές τους), τα flows είναι γεμάτα αναφορές και οι ρίμες κατανοητές ακόμα και για τον μέσο Ευρωπαίο, ενώ τα samples, ουφ τα samples, αυτή την φορά, είναι τα καλύτερα από κάθε album τους.
Από την εναρκτήρια γκοσπελιά του “Take It Back”, στη “RZA” friendly συνέχεια, μετά στο “Gold Teeth” που σχεδόν “αντιγράφει” τα ενορχηστρωτικά tricks του “No Church In Τhe Wild” (σχεδόν θα έπαιρνε όρκο κάποιος ότι ο Ye είναι στην ερμηνεία του “Gold Teeth”) καθώς η πρώτη τετράδα κλείνει με το χαστούκι του “Big Pussy” και την αίσθηση ότι αμφότεροι οι Death Grips και ο Dilla ήταν καρφωμένοι στο μυαλό του Abstract τη στιγμή που το έστηνε.
Βεβαία, αυτός ίσως να ήταν και ο στόχος. Μπάρες που ανατρέχουν στις “ζόρικες” πρώτες μέρες της κολεκτίβας με R&B 90s friendly μελωδίες όπως αυτή του “All That” , minimal σχηματισμοί που θυμίζουν τη δουλειά του Pharrell στο φετινό “It’s Almost Dry” του Pusha T σε jams όπως το “Back From The Road” και το “Prayer” και στη καρδία του δίσκου, ο γνώριμος ωμός τρόπος με τον οποίο μας συστήθηκαν. Η τριάδα “Basement” - “Southside” - “Good Time” συγγενεύει ηχητικά με όλη την παράνοια των N.E.R.D. και στιχουργικά εμπνέεται από όλα τα στάδια αναγνώρισης που πέρασε το group. Από τα ξεκινήματα στα υπόγεια, μέχρι την επαρχιακή αποδοχή και τις καλές στιγμές, όπως κάθε οικογένεια δείχνει να τα έζησε όλα στο maximum. Χαρακτηριστικά είναι τα snippets από μηνύματα ή zoom calls που έχουν ανταλλάξει και πλέον δημοσιεύουν όπως αυτό που κλείνει το “Good Time” με την παραδοχή του τέλους ίσως μιας τοξικής σχέσης. Είμαστε άλλωστε εν αναμονή του άκρως προσωπικού κειμένου που αναμένεται να μοιράσει σε μερικές ώρες ο Kevin Abstract σχετικά με τον κύκλο ζωής της μπάντας. Και ίσως αυτό να δώσει εξηγήσεις για τα πάντα.
Η δεκάδα τους βρίσκει να μπαίνουν ακόμα πιο βαθιά στα προσωπικά της μπάντας. Στο “37th” ο στίχος “I’m searching for healing, even when I’m asleep, I’m searching for friends when I’m the one into things” ίσως αντικατοπτρίζει το μέγεθος του fall out που είχαν οι σχέσεις των μελών, οι περισσότεροι από τους οποίους τραγουδούν στο τέλος την blues μελωδία του ρεφραίν με την ελπίδα να ξαναγυρίσουν στην 37th street τους Los Angeles. Και απο εκεί, επιστρέφουν στις “Boyband” εμμονές τους, σχεδόν με τον πιο Wreckx -N- Effect τρόπο πριν αποκαλύψουν την αγάπη τους για το lo-fi indie (ίσως για να μπουν στο club που ξεκίνησε ο Dilla και συνέχισαν μέχρι τις μέρες μας οι Frank Ocean και Tyler, The Creator) συγκροτημάτων όπως οι Stereolab. Tο “Anyway You Want Me” είτε σαμπλάρει Stereolab, είτε ακούγεται σαν να είναι βγαλμένο από το “Cobra And Phases…” σε μουσικό επίπεδο, ενώ οι στίχοι του κυκλώνουν το τοξικό κλίμα των τελευταίων τους ημερών.
Ακόμα και αν σύντομα φτάσουν -ή πέρασαν ήδη- το στάδιο του να μη μιλιούνται μεταξύ τους (να σημειωθεί ότι το δημοφιλές μέλος Ameer Van απομακρύνθηκε από το group το 2018 μετά από καταγγελίες για σεξουαλική κακοποίηση), οι Brockhampton θα είναι οικογένεια για τους fanst τους. Πρόκειται για ένα group που ένωσε μια ολόκληρη γενιά και συνέχισε όσο μπορούσε το έργο που δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν οι Odd Future. Aπό τα χέρια τους, “έσπασαν παγκόσμια” φίρμες όπως ο Dominik Fike (μέλος του βασικού cast στη σειρά “Euphoria”) και στο μεγαλύτερο διάστημα της πορείας τους, η ζωή υπήρξε γενναιόδωρη δεδομένου ότι ξεκίνησαν με μόνο το όραμα (ίσως και αυτό δανεικό αν σκεφτεί κανείς πόσες σπουδαίες κολεκτίβες έχει δει το rap) και τώρα με το δικό τους ιδιαίτερο στυλ, καλούνται να αποδομήσουν τον όρο “φαμίλια”, μέσα από ένα όμορφο, νοσταλγικό, όσο και “σκληρό” ομότιτλο κομμάτι.
Στο φινάλε, νιώθουν “dead tired” για το πρότυπο της “American Life” που βρέθηκαν να ακολουθούν και το εκφράζουν με τον πιο Ani Di Franco indie ακουστικό τρόπο, αποδεικνύοντας ότι ίσως, όποια και αν ήταν η φόρμα (αυτοί επέλεξαν το hip hop) αυτή η κολεκτίβα έμελλε να προσφέρει και να υπηρετεί την τέχνη που προκαλεί αλλά και είναι ικανή να εμπνεύσει. Το “Τhe Ending” δίκαια έγινε video - single καθώς συνοψίζει μέσα σε μόλις δύο λεπτά, όλα όσα οραματίστηκε και πέτυχε ο Kevin Abstract μέσα από αυτό το project ενώ για ακόμη μια φορά, η επιλογή στο sample, το “Let Me Be the One” του Willie Hutch, είναι απόδειξη της γνώσης και της ευφυΐας ενός από τα πιο δημιουργικά μυαλά που διαθέτει το σύγχρονο αμερικάνικο ραπ.
Συνοψίζοντας, ακόμα και αν στο σύνολο του το “οικογενειακό” album των Brockhampton ακούγεται σαν μια σούμα από ήχους που τους επηρέασαν και από στίχους που άλλοτε βοήθησαν στο να λυτρωθούν και άλλοτε έγιναν ή θα γίνουν η αφορμή να ξεκατινιαστούν δημόσια, με ό, τι buzz μπορεί να προκαλέσει αυτό, η ουσία είναι ότι αυτό το group υπήρξε και έδρασε μέχρι το τέλος με τον πιο ριζοσπαστικό και επιδραστικό τρόπο. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη σημαντικότητα της “Saturation” τριλογίας ή την αποδοχή που μαζικά βρήκαν στη μετά “Iridescence” εποχή, μαθαίνοντας στη νέα γένια rap kids πόσο σημαντικό είναι να αγκαλιάζουν όλα τα μουσικά είδη.
Και σε όλη αυτή τη διαδρομή κουράστηκαν τόσο που χρειάστηκαν έστω και βεβιασμένα έναν επίλογο όπως αυτός, τουλάχιστον αποδείχθηκαν αληθινοί και μουσικά καινοτόμοι και άκρως ενδιαφέροντες μέχρι το τέλος. Γιατί από εδώ και στο εξής, μπορεί να εμφανιστούν hip hop ονόματα που να ακούγονται σαν αυτούς, αλλά μέχρι και το σημερινό μεγάλο φινάλε τους, δεν αμφιβάλλει κανείς για την αυθεντικότητα του BROCKHAMPTON ήχου τους.
