Ακούγοντας το Chloë and The Next 20th Century του Father John Misty (κατά κόσμον Joshua Tillman) δεν μπορείς παρά να νιώσεις ότι ακούς το soundtrack χολιγουντιανής ταινίας κάπου από τα μέσα του περασμένου αιώνα. Ευχάριστο είναι, κινηματογραφικό είναι, καλοδουλεμένο είναι (αυτό έλειπε δηλαδή), ονειρικά ενορχηστρωμένο είναι, μελωδικό α λα Burt Bacharach είναι, τέλος πάντων άρτιο είναι, αλλά αρκεί όλο αυτό στο τέλος τέλος για να χαρακτηρίσεις ένα άλμπουμ ως κομψοτέχνημα;
Στα δικά μου ταπεινά αυτιά η αρτιότητα δεν λέει και πολλά πράγματα αν δεν υπάρχει και μια κάποια βουτιά στο κενό, ένα plot twist (μιας και πιάσαμε τα κινηματογραφικά παραπάνω) που θα σε κάνει να γουρλώσεις τα μάτια και να διερωτηθείς τι τελικά συνέβη εδώ. Στο προκείμενο, και αφού αναφέρθηκε η ανατροπή της πλοκής, κάτι πάει να γίνει στα μισά του καταληκτικού “The Next 20th Century” αλλά είναι πλέον αργά. Το παιχνίδι, νιώθω, σαν να έχει χαθεί.
Σε μια άλλη ανάγνωση έχει όντως χαθεί όμως; Έχει τόσες αρετές, που ήδη αναφέρθηκαν ανωτέρω, ο δίσκος. Δεν θα έπρεπε να αρκούν, όταν μιλάμε για μουσική, ώστε να χαρακτηριστεί καλό ένα άλμπουμ; Μάλλον εξαρτάται από το τι ψάχνει ο ακροατής ανάλογα με την «ψυχοσυναισθηματική» κατάσταση στην οποία βρίσκεται, το οποίο ως εξήγηση βέβαια έχει εφαρμογή γενικά στην τέχνη. Πόσες καλές ταινίες βάλαμε σε μαύρη λίστα επειδή δεν ήμασταν στην κατάλληλη «φάση» για να τις απολαύσουμε και να τις εκτιμήσουμε επί παραδείγματι;
Πολλά ρητορικά ερωτήματα έπεσαν στο τραπέζι κι αυτό μόνο καλό δεν είναι. Μάλλον υπεκφυγές υποδηλώνουν εδώ που τα λέμε. Οπότε ας ειπωθεί αλλιώς. Ωραίο άλμπουμ να παίζει στο παρασκήνιο των πραγμάτων και όχι ως ο πρωταγωνιστής, άρτια σύγχρονη retro lounge-ιά αλλά πιο πολύ σαν προσωπικό απωθημένο απόδοσης φόρου τιμής μου κάνει τελικά το αποτέλεσμα παρά ως ένας δίσκος για το οποίον θα έδινα τα λεφτά μου για να το αγοράσω σε μορφή βινυλίου φερ’ ειπείν. Σε τελική ανάγνωση το ταλέντο του Father John Misty είναι τόσο αδιαμφησβήτητο όσο και υψηλού επιπέδου κι αυτό φαίνεται ακόμα και σε ένα τέτοιο πόνημα, αλλά πόση vintage (ή retro) lounge να καταναλώσεις τελικά; Ας κλείσει αυτή η μπερδεμένη κριτική/παρουσίαση με αυτό το ρητορικό ερώτημα και με ένα «νίπτω τα χείρας μου» 6,5 ως βαθμολογία.
