Elvis Costello & The Imposters - The Boy Named If

Αν είσαι στην Αμερική και χρειάζεσαι καλό παραδοσιακό μάστορα να σου φτιάξει τη μουσική, θα φωνάξεις τον T Bone Burnett, αν είσαι στην Αγγλία θα φωνάξεις τον Elvis Costello. Έχει δουλέψει με κάθε παραδοσιακή τεχνική: rock 'n roll, country, punk, pub rock, new wave, progressive, τη λόγια μουσική και την κλασική μουσική, με το γλυκανάλατο σύμπαν του Burt Baccarat και φυσικά το μελόδραμα που είναι ο αιμοδότης της ποπ κουλτούρας. Ξέρει να στήνει ένα τραγούδι, τα υλικά που χρειάζονται, τη δοσολογία και -κυρίως- την προσωπική πινελιά που κάνει τον μάστορα να ξεχωρίζει. Μετά από 30+ δίσκους κι αφού έχει διατρέξει -ως δρομέας μεγάλων αποστάσεων- το μουσικό σύμπαν των τελευταίων 50 χρόνων, παραμένει ακούραστος, μερακλής, με προσωπικότητα και στυλ. Ανακατεύει πάλι χρώματα, αρώματα και γεύσεις από πολλά και διαφορετικά είδη και μας προσφέρει ένα άλμπουμ που είναι: "όλος ο Costello σε 52 λεπτά".

 

Το The Boy Named If είναι μία ακόμη σκανταλιά ενός "αιωνίως νεανία", γιατί όπως λέει ο ίδιος: "Ο πλήρης τίτλος αυτού του δίσκου είναι "The Boy Named If (And Other Children's Stories). Το "If", είναι ένα ψευδώνυμο για τον φανταστικό μας φίλο, μπορεί όμως και να είναι ο μυστικός εαυτός μας, αυτός που γνωρίζει όλα όσα δεν θέλουμε να παραδεχτούμε, αυτός που κατηγορούμε χωρίς ενοχή για τα σπασμένα σερβίτσια, γιά τις καρδιές που έχει ραγίζει, ακόμα και τη δική μας. Τα τραγούδια έχουν σκοπό να μας μεταφέρουν στις τελευταίες μέρες μιας σαστισμένης παιδικής ηλικίας σε εκείνη τη θλιβερή στιγμή που σου λένε να σταματήσεις να φέρεσαι σαν παιδί".

 

Όμως ο Elvis είναι φανερό πως δεν έχει σκοπό να σταματήσει. Θα προσέρχεται στη μουσική με τον ίδιο ενθουσιασμό, με την ίδια αθωότητα, τρυφερότητα, απορία και γενναιοδωρία που έχει ένα παιδί όταν βρει ένα καινούργιο αγαπημένο παιχνίδι. Συνεργάζεται με τον Sebastian Krys στην παραγωγή, που είναι "ειδικευμένος" στους λάτιν ρυθμούς, για να διασφαλίσει μια ηλιαχτίδα φωτός στο μουσικό του σύμπαν, ανεβαίνει στην κορυφή του λόφου που λέγεται τραγουδοποιία (που πολλοί έχουν δοκιμάσει να ανέβουν αλλά κουτρουβαλάνε) και μαζεύει από τις πλαγιές rock 'n roll, νοσταλγία, νεωτερισμούς, υπονομευτικές σκανδαλιές, progressive, new wave, americana κι όλα τα καλά της πάντα ανθισμένης ποπ κουλτούρας και ως καλός παραδοσιακός μάστορας χτίζει με αυτά τα στέρεα υλικά έναν δίσκο που δεν χάσκει από πουθενά και ακούγεται με ευχαρίστηση ακόμη κι όταν θα έχεις να κάνεις μια παρατήρηση αλλά δεν σου 'ρχεται να την κάνεις γιατί δεν έχει νόημα. Κι επειδή το άλμπουμ τελειώνει με τα υπέροχα "Trick Out The Truth" και "Mr. Crescent", οπότε λες καλύτερα να το βουλώσω και να το ξανακούσω από την αρχή.