“I had just turned 20 and I was playing songs from when I was 17. I started to be like, “Shit, I don’t have an album.” I was getting really scared.” ήταν τα λόγια της Lindsey Jordan όταν ερωτήθηκε από το Pitchfork για το πότε ξεκίνησε να γράφει το νέο άλμπουμ με τίτλο Valentine, το οποίο κυκλοφόρησε στις 5 Νοεμβρίου από την Matador. Το μουσικό project της με ονομασία Snail Mail, ξεκίνησε τη δισκογραφική του πορεία το 2018 με το Lush, ενώ είχαν προηγηθεί και δύο EPs (σ.σ. το Sticki το 2015 και το Habit το 2016). Η πρώτη εκείνη γνωριμία μαζί της άφηνε υποσχέσεις για το μέλλον, αλλά η ακρόαση της νέας της δουλειάς, μάλλον (με) απογοήτευσε. Όταν τα ηχεία σταμάτησαν να παίζουν το Valentine, προσπαθούσα να καταλάβω αν αυτό που άκουσα μου άρεσε ή με άφησε αδιάφορο. Σε εκείνη την φάση, αν θα έδινα μια βαθμολογία στο Valentine, θα ήταν 4/10. Είχα ξεχωρίσει κάποια τραγούδια όπως το "Light Blue", μια indie folk ερωτική εξομολόγηση. Αλλά και το "Mia" που κλείνει τον δίσκο με μια πραγματεία για τις δύσκολες στιγμές ενός χωρισμού, κυρίως γι’ αυτόν που μένει «πίσω» με τις αναμνήσεις αγκαλιά. Όταν λίγο αργότερα αποφάσισα να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία στο άλμπουμ, ξαφνικά, νέες σημειώσεις δημιουργήθηκαν στο μυαλό μου. Το αλά Morcheeba στιλ του "Forever Sailing" με κέρδισε και σίγουρα θα μπορούσε να σαζαμαριστεί από αρκετούς αν παιζόταν στο ραδιόφωνο, ενώ η dark pop αισθητική του "Ben Franklin" (που είναι και το πρώτο single του δίσκου) έχει μια χαρακτηριστική μελωδική γραμμή που σου μένει. Σε ένα γενικότερο επίπεδο, το Valentine της Snail Mail δεν είναι από τα άλμπουμ που θα θυμάσαι τον επόμενο μήνα και η μοναδική αναφορά που θα έχεις από την ακρόαση αυτή, θα είναι τα 3-4 τραγούδια που θα βάλεις στις λίστες του Spotify σου. Και με αυτόν τον επίλογο, προσθέτουμε 2 μονάδες στη βαθμολογία, και προχωράμε στην επόμενη ακρόαση.
