Από ορισμένες απόψεις, το Cavalcade είναι ένα τυπικό δεύτερο άλμπουμ: η ηχητική παλέτα έχει διευρυνθεί, η επείγουσα συνθήκη του ντεμπούτου (Schlagenheim) έχει υποχωρήσει, η ανάγκη για μία πιο ολιστική αντίληψη της ταυτότητας των Black Midi έχει αρχίσει να επιβάλλεται.
Από κάποιες άλλες, βέβαια, δεν υπάρχει η λέξη «τυπικό» στο σύμπαν των νεαρών Βρετανών, από τη στιγμή που ήδη ακούγονταν σαν μία μπάντα βαθιά μέσα στον κατάλογο της, έχοντας πετύχει από νωρίς αδιανόητα επίπεδα τεχνικής κατάρτισης, συλλογικής χημείας και μουσικής περιπέτειας.
Το νέο τους άλμπουμ ηχεί ως μία avant-rock βουτιά στο ασυνείδητο: πολύπλοκοι κιθαριστικοί λαβύρινθοι σαν αμυντικοί μηχανισμοί, συνεχείς, απρόβλεπτες και εκλεπτυσμένες meta-στροφές σαν ψυχικά σλάλομ, μεγαλεπίβολες, ορχηστρικές εξάρσεις σαν προτάσεις του Υπερεγώ.
To εναρκτήριο κομμάτι/ αρχικό single “John L” (με το τριπαρισμένο βίντεο της Nina McNeely να είναι must) παρέα με το “Chondromalacia Patella”, που κλείνει σαν nu metal ύμνος, ανήκουν οπωσδήποτε στην πρώτη κατηγορία, κηρύττοντας μία παράνοια εφάμιλλη με αυτή του ντεμπούτου, αλλά αυτή τη φορά πολύ πιο καλοκουρδισμένη στις λεπτομέρειες της, πολύ πιο στοχευμένη στις προθέσεις της, πολύ πιο επαγγελματική. Οι θεατρικές, εκφραστικές ερμηνείες του μπροστάρη Geordie Greep παραμένουν ακμαιότατες σε κομμάτια όπως το απροσδόκητο “Marlene Dietrich”, το οποίο φωτίζει τη ρομαντική πλευρά των Black Midi μέσα από το όνομα της θρυλικής, γερμανίδας ηθοποιού. Αλλού, το “Slow”, το οποίο ηγείται ο μπασίστας Cameron Picton, είναι ένα progressive jazz rock τέρας, το οποίο πηγαίνει την μπάντα σε νέα δυσθεώρητα ύψη, θυμίζοντας τόσο Swans όσο και Jaga Jazzist με έναν ανοίκειο τρόπο.
Όμως, τα πιο ενδεικτικά δείγματα της ιδιαίτερης κράσης και της ιδιοσυγκρασίας των Black Midi, είναι τα “Diamond Stuff” και “Ascending Forth”, δύο περίτεχνες, γεμάτες δράμα και εποποιία, συνθέσεις που ξεκινούν μινιμαλιστικά και καταλήγουν σε μία έκρηξη, όχι τόσο ηχητική, όσο υπαρξιακή. Είναι εκεί, ίσως, που τα όρια μεταξύ ασυνείδητου και συνειδητού στον κόσμο του γκρουπ λιώνουν και η δικιά τους αλήθεια αναδύεται στην επιφάνεια, έστω και ως τρεμάμενη εικόνα. Στο καθόλου «τυπικό» σύμπαν των Black Midi όλα μπορούν να συμβούν και να βγάλουν νόημα.
.jpg)
