Οι ιταλοί νικητές του φετινού διαγωνισμού της Eurovision, κυκλοφόρησαν λίγες εβδομάδες πριν την επιβλητική εμφάνιση τους τον τρίτο δίσκο της καριέρας τους και πιθανότατα τον πιο επιτυχημένο. Το ερώτημα είναι: Υπάρχει λόγος να γίνεται ντόρος γύρω από το όνομα τους ή πρόκειται για ένα ακόμα πυροτέχνημα; Ακούγοντας το Teatro d’Ira καθώς και τις προηγούμενες κυκλοφορίες των Måneskin, φαίνεται ότι έχουμε να κάνουμε με ένα σχήμα που έχει ιδέες, που έχει δυνατότητες, που ροκάρει αυθεντικά και το κυριότερο έχει την ικανότητα να προσφέρει ποικιλία στους ακροατές του.
Ο δίσκος ξεκινά με το mega hit "Zitti E Buoni", που είναι ένα εξαιρετικό, τραγούδι ανθεμικού rock από αυτά που πλέον βρίσκεις ελάχιστα να σε καθηλώνουν. Πολύ λογική η επικράτηση σε οποιονδήποτε διαγωνισμό κι αν έσκαγε. Αντίστοιχα ενδιαφέροντα ήταν και τα "Lividi Sui Gomiti", "In Nome Del Padre" με τη hard rock χροιά τους. Κι εκεί κάπου διακρίνουμε το τι ακριβώς επιχειρούν οι Måneskin στη rock πρόταση τους. Ο Damiano David, τραγουδιστής του συγκροτήματος, ραπάρει με την γεμάτη με γρέζι φωνή του, χωρίς να θυμίζει τους αμερικανούς συναδέλφους, αποφεύγοντας σε μεγάλο βαθμό τις μελωδίες. Σίγουρα σε αυτό βοηθά και η πληθώρα της ιταλικής γλώσσας σε φωνήεντα, γεγονός που τον διευκολύνει να αλλάζει το στυλ από rap σε rock κραυγές, αρκετές φορές μέσα σε κάθε σύνθεση.
Εκεί που υπάρχει επίσης ενδιαφέρον, είναι όταν οι Måneskin προσπαθούν να είναι πιο μελωδικοί. Τα "Coraline", "La Paura Del Buio", "Vent’Anni" κερδίζουν τις εντυπώσεις, αποδεικνύοντας ότι το γκρουπ έχει ουσιαστικές δυνατότητες να γράψει και να εκτελέσει τραγούδια που αντέχουν στον χρόνο.
Επίσης, να αναφερθεί ότι ο δίσκος διαθέτει μια υποδειγματική, πολύ ζεστή παραγωγή με τις κιθάρες κυρίως να ακούγονται σαν να έχουν ηχογραφηθεί live. Εάν έλειπε το "I Wanna Be Your Slave", το όποιο κινείται σε ξεκάθαρα dance νοοτροπία και είναι εντελώς εκτός κλίματος.
