Αν νομίζατε ότι οι Aidan Moffat και Malcolm Middleton θα παρουσιάζονταν διαφορετικοί ως Arab Strap, μετά από 16 χρόνια δισκογραφικής απουσίας, τότε ξανασκεφτείτε το, γιατί το νέο τους άλμπουμ, είναι γεμάτο τραγούδια που είναι σαν σκοτεινές παραβολές με καυστικό χιούμορ, αφοριστικό (αυτό)σαρκασμό, μηδενιστική φιλοσοφία και ήρωες με περίπλοκα έντονη ψυχοσεξουαλικότητα. Ακριβώς δηλαδή όπως τους αφήσαμε, με τη διαφορά πως στη θέση δύο σχετικά νεαρών εξερευνητών της αντιφατικής, ανασφαλούς και εύθραυστης αρρενωπότητας, τώρα έχουμε δύο μεσήλικες, θυμόσοφους παρατηρητές που σκανάρουν τη θλιβερή πραγματικότητα της ίδιας τους της φύσης με λίγο περισσότερο συναίσθημα απ’ ότι κάποτε.
Ας πούμε, στην new age pop του συγκινητικού “Tears On Tour”, που καταλήγει σε ένα old-school κιθαριστικό σόλο, ο Aidan Moffat αφηγείται τραγουδιστά, παρά τραγουδάει αφηγηματικά, όλες εκείνες τις φορές που κύλησαν καθαρτικά δάκρυα στα μάτια του -ένα μόνο δείγμα του μαλακώματος που έχει επέλθει με τα χρόνια. Άλλου βέβαια, ακούγονται σαν τους Belle & Sebastian χωρίς συνταγή για αντικαταθλιπτικά χάπια (“Another Clockwork Day”), με τον έτερο Σκωτσέζο να απαγγέλει την ιστορία ενός τύπου που αυνανίζεται εμμονικά με μία πιξελιασμένη φωτογραφία μιας γυναίκας. Πάντως, ως τα πιο αντιπροσωπευτικά τραγούδια του μοντέλου Arab Strap 2.0, μοιάζουν το εισαγωγικό και εντυπωσιακό “Turning Of Our Bones” με το στίχο “I don’t give a fuck about the past/Or glory days gone by” να δίνει το στίγμα από την αρχή, το single “Here Comes Comus!”, που ηχεί ως μία από τις πιο εμπορικές στιγμές στην ιστορία του γκρουπ, και το “Compersion” Pt. 1” με την ιστορία για ένα ζευγάρι που εξερευνά σεξουαλικά την πιθανότητα ενός ανοιχτού γάμου να μετατρέπεται σε θρίλερ λόγω του επίμονου, κλειστοφοβικού drum-machine.
Στο “Kebabylon” ακούγονται σαν τον Baxter Dury που αντί να ψάχνει τη τύχη του Σαββατόβραδο, την βρίσκει Κυριακή ξημερώματα στο δρόμο για το μετρό, στο “Bluebird” προβάλουν το πως θα έμοιαζε το περσινό σόλο άλμπουμ του Matt Berninger αν ξέφευγε λίγο από τη ζώνη ασφαλείας του, το “I Was Once A Weak Man” είναι η trip-hop απόπειρα των Σκωτσέζων, ενώ το επικό, Matt Elliott σχολής, “Sleeper” φαντάζει σαν μία βαθιά βουτιά στην πλούσια, μα και κατάμαυρη, φαντασία του Moffat, ο οποίος αποδεικνύει εδώ πως έχει τελειοποιήσει τη τέχνη της αλληγορικής, μυθοπλαστικής σύνθεσης.
Αν κάποτε το σκωτσέζικο δίδυμο έμοιαζε να προβάλει ένα νοσηρό, ψυχωτικό σύμπαν μέσα από τα τραγούδια του, τώρα οι εποχές τους πρόλαβαν και πλέον, όλα όσα μας τραγουδούν, μοιάζουν ως υπότιτλοι σε μία διαταραγμένη εδώ και καιρό πραγματικότητα. Υπό αυτή την έννοια, οι Arab Strap στο As Days Get Dark, όχι μόνο ακούγονται λιγότερο πεσιμιστές και μελαγχολικοί από ποτέ, αλλά ίσως υπάρχουν στιγμές που πραγματικά σιγοκαίει μία νέα ελπίδα μέσα τους, μία νέα όρεξη για ζωή. Και αν αυτό δε λέει πολλά για τους ίδιους, λέει πολλά για τον κόσμο που ζούμε.
