Η συνεργασία της Takiaya Reed (κιθάρες/σαξόφωνο) με τη Sylvie Nehill (ντραμς) μπορεί να μην περιλαμβάνει στιχουργία (μόνο κάποια σκόρπια spoken words ή απαγγελίες ποιημάτων) όμως το μήνυμα που στέλνουν στο κοινό είναι διαυγές και εκκωφαντικό. Οι κάθε είδους ανισότητες δεν έχουν θέση στον πολιτισμό μας και αυτό για να το αποδεχτούμε ως ανθρωπότητα, θα πρέπει να έρθουμε αντιμέτωποι με το καθρέφτισμα των επαίσχυντων πράξεών μας και κυρίως, να αγωνιστούμε με κάθε τρόπο εναντίον αυτών που προάγουν τον ρατσισμό στους κοινωνικούς ιστούς. Η μουσική μπορεί να αλλάξει τον κόσμο και αυτό προσπαθούν να κάνουν οι Divide and Dissolve, υφαίνοντας έναν ακόμα εξαιρετικό, σκοτεινό instrumental δίσκο που καταφέρνει να απελευθερώσει τον τυπικό sludge metal ήχο από τα στεγανά του, μέσω jazz αυτοσχεδιασμών και μιας υφέρπουσας giallo soundtrack ατμόσφαιρας. Με κάθε επιπλέον ακρόαση, αντιλαμβάνεσαι ότι τα πάντα είναι αρκετά πιο μελετημένα από τον μέσο, αυτοσχεδιαστικό δίσκο, αφού στο σύνολο των 35 λεπτών οι δημιουργοί χωρίς να παίρνουν τον ακροατή από το χέρι, φωτίζουν διακριτικά τη διαδρομή, από την ένταση και την αγωνία προς την ηρεμία και την ασφάλεια. Σε σχέση με το επίσης αξιόλογο Abomination του 2018, παρατηρούμε ξεκάθαρη βελτίωση στον χειρισμό του ήχου και κυρίως, των κιθαριστικών metal περασμάτων, ενώ με την πλειοψηφία των συνθέσεων να κερδίζουν το ενδιαφέρον, φαίνεται ότι το πειραματικό ντουέτο βάζει γερές βάσεις για την ένταξή του στα σχήματα που θα μας απασχολήσουν τα επόμενα χρόνια με νέες ιδέες και όχι προκάτ αναμασήματα.
Άκου κι αυτό: The Body – I’ve Seen All I Need to See (2021), Liturgy – Origin of the Alimonies (2020), Mamaleek – Come&See (2020)
