Η εξερεύνηση των άκρων του ηχητικού φάσματος δεν ήταν ποτέ μια εύκολη υπόθεση. Και κυρίως, δεν επετεύχθη ποτέ με πρόσκαιρους πειραματισμούς ή φευγαλέες απόπειρες. Οι The Body βρίσκονται σε αυτή την αναζήτηση εδώ και πάρα πολλά χρόνια, με τις προσπάθειές τους να περιλαμβάνουν αρκετές συνεργασίες με εξίσου ψαγμένους καλλιτέχνες. Τα αποτελέσματα αυτών των προσπαθειών, σταδιακά τους έχουν δικαιώσει, με το κοινό να ανταποκρίνεται όλο και περισσότερο στο κάλεσμά τους σε αυτή την αναζήτηση.
Η φετινή τους κυκλοφορία ως ντουέτο, με τίτλο I’ve Seen All I Need to See έρχεται να ολοκληρώσει, ουσιαστικά, την συνεργασία που είχαν με τους Uniform στα Everything That Dies Someday Comes Back και Mental Wounds Not Healing. Ενώ οι Uniform δεν συμμετείχαν στο υλικό του άλμπουμ, το πνεύμα τους είναι παρόν καθ' όλη τη διάρκεια, σαν με κάποιο τρόπο να μεταφέρθηκε τεχνογνωσία από το ένα σχήμα στο άλλο. Έτσι, σε αντίθεση με τον ήχο που μας έχουν συνηθίσει, οι The Body αφήνουν στην άκρη οτιδήποτε μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «soundtrack-ική ατμόσφαιρα» και κατασκευάζουν απόλυτα μεθοδικά μια αρρωστημένη ρυθμική αλληλουχία από distortions (σε όλα τα όργανα και το σχετικό programming) και κραυγές (η high pitched φωνή του Chip King αποτελεί το αντίβαρο της ηλεκτρικής καταιγίδας που σαρώνει κάθε λεπτό του δίσκου).
Ως ο πιο ιδιαίτερος και αντισυμβατικός δίσκος του σχήματος μέχρι σήμερα, σίγουρα δεν είναι φρόνιμο να τον κατατάξουμε κάτω από μια γενική ταμπέλα, όπως αυτή του metal, αφού οι ρίζες του στον πειραματικό χώρο είναι βαθιές. Όσο γνώριμα και αν ήταν πολλά από τα στοιχεία που βρίσκεις σε συνθέσεις όπως το "A Lament" (distorted piano) ή το "Path of Failure" (jazz solo drumming), η συνολική αίσθηση είναι ότι οι The Body έχουν μεταβάλει τόσο πολύ την αισθητική τους και την αίσθηση που αφήνουν στον ακροατή με τη μουσική τους, που, ουσιαστικά, σχεδόν ξεκινούν από την αρχή. Εάν έχω μια συμβουλή για αυτούς που επιθυμούν να ακολουθήσουν την δύσβατη διαδρομή τους, είναι η ακρόαση να γίνει σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ένταση με καλορυθμισμένα μπάσα/πρίμα, ώστε να διευκολυνθεί ο εντοπισμός κάθε ηχητικής ανωμαλίας που προσθέτει πολλούς extra πόντους στην εμπειρία της ακρόασης.
