Στον πολυαναμενόμενο νέο της δίσκο, η πάντα δισκογραφικά δραστήρια Ariana Grande κάνει το στραβοπάτημα και σπάει το σερί των καλών κυκλοφοριών στις οποίες είχε καλομάθει το κοινό της από το Dangerous Woman του 2016 και μετά. Το Positions κατέφθασε μέσα σε κάτι λιγότερο από 2 χρόνια από το thank u, next (2019) και κάτι λιγότερο από 2μισι από το Sweetener (2018), αλλά δεν διαθέτει ούτε τη μεστή, πλούσια σε αξιόλογο υλικό tracklist του πρώτου, ούτε την ενδιαφέρουσα, λοξή ματιά του τελευταίου. Και προπαντός, δεν έχει ούτε ένα (υποψήφιο) single που να μπορεί να συναγωνιστεί τις μεγαλύτερές της επιτυχίες. Οι αξιομνημόνευτες στιγμές του νέου αυτού δίσκου περιορίζονται στο άνοιγμα και το κλείσιμό του. Το εναρκτήριο λάκτισμα με το “shut up” βρίσκει την Grande σε μια από τις πιο δημιουργικές της στιγμές, ακολουθούμενο από το συμπαθητικό -αν και κάπως τετριμμένο- “34+35”. Το ομώνυμο κομμάτι επίσης ξεχωρίζει (αν και για πρώτο single μάλλον αναιμικό κρίνεται), ενώ το “pov”, που κλείνει τον δίσκο, διαθέτει μια όντως στιβαρή μελωδία. Από εκεί και πέρα όμως... το χάος. Tα ελάχιστα αυτά καλά χαρτιά του Positions συμπληρώνονται από ένα σωρό αναλώσιμα, το μεγαλύτερο προσόν των οποίων είναι η αξιοπρεπής ηχητική τους αισθητική -κι αυτό ακόμα με τις εξαιρέσεις του. Η δημιουργική ξηρασία είναι προφανής, το filler δίνει και παίρνει (δεν μπορείς παρά να σκεφτείς πως στον δίσκο ήρθε να χωρέσει οτιδήποτε κόπηκε από το thank u, next), ενώ η ροή του είναι τέτοια (25 συνεχόμενα λεπτά κοιλιάς με μουσική υπό του μετρίου), που καθιστά άθλο την αφοσιωμένη ακρόαση. Αυτή τη φορά, η Ariana Grande μάλλον θα τη βγάλει καθαρή. Είναι άλλωστε φρέσκες οι μνήμες της δισκογραφικής της ακμής. Αν όμως δεν επιστρέψει στο προσεχές μέλλον με έναν δίσκο πιο ουσιαστικό από το Positions, το πλήγμα στην καριέρα της ίσως να είναι πια μη αναστρέψιμο.
Άκου και αυτό: Beyoncé – Beyoncé (2013), Jessie Ware – Devotion (2012), Mariah Carey – The Emancipation of Mimi (2005)
