Ακούγοντας και ξανακούγοντας το Ultra Mono των Idles, περίμενα κάθε φορά κάτι που ποτέ δεν ερχόταν. Αντίθετα, σε κάθε επόμενη ακρόαση, η συνολική αίσθηση ξεφούσκωνε σταθερά, ώσπου πλέον και καθαρά το άλμπουμ δεν είχε κάτι να δώσει πέρα από το να ιδωθεί ως μια αναμενόμενη και επαναληπτική συντήρηση δυνάμεων.
Ο τρίτος δίσκος των Idles είχε να ανταγωνιστεί τον πήχη που η μπάντα έθεσε δύο χρόνια νωρίτερα και το Joy As An Act Of Resistance, στο οποίο, όλες τους οι αρετές έλαμψαν με τρόπο σχεδόν ιδανικό και απόλυτα απολαυστικό.
Αν όμως αυτό που μας κέρδισε στον προκάτοχο δίσκο ήταν σε μεγάλο βαθμό η αίσθηση της έκπληξης (κάτι που ενίσχυσε και η αλματώδης ποιοτική διαφορά σε μικρό χρονικό διάστημα από το ντεμπούτο τους), το Ultra Mono μπορεί να κάνει (σχεδόν) οτιδήποτε άλλο πέρα από το να μας εκπλήξει. Κι αυτό γιατί η μπάντα από το Μπρίστολ, στο νέο της δίσκο μοιάζει σαν αντί να προσπάθησε να πάει αυτό που κάνει ένα βήμα παραπέρα, να βολεύτηκε στην εύκολη πεπατημένη.
Σίγουρα, οι Idles αν ήταν ηθοποιοί θα ήταν αυτό που λέμε “characters”. Και μπορεί αυτό που κάνουν να είναι λίγο-πολύ έτσι κι αλλιώς συγκεκριμένο και αρκετά χαρακτηριστικό, ωστόσο, είναι λεπτή η γραμμή που μπορεί να μετατρέψει όλο αυτό σε μανιέρα. Κάτι από το οποίο δεν γλιτώνουν εδώ. Έτσι, ακόμη κι αν η μουσική σε στιγμές κάνει κάποιες προσπάθειες να σπάσει το σερί -ρίχνοντας, λόγου χάρη, τους τόνους στο “A Hymn” ή επιδεικνύοντας μια γηπεδική μελωδικότητα στο “The Lover”- στο σύνολό της δεν μπορεί να βγει εύκολα από τη σφαίρα του ενέμπνευστου. Αν κομμάτια από το πρόσφατο παρελθόν όπως το “Danny Nedelko” πέτυχαν απολαυστικά τον ανθεμικό σκοπό τους, εδώ οι αντίστοιχες προσπάθειες μπορούν να χαρακτηριστούν στην καλύτερη συμπαθητικές (“Mr. Motivator”, “Reigns”) και στη χειρότερη να μας ταράξουν νεύρα που δεν ξέραμε ότι είχαμε, μέσα από τις μεθοδευμένες τσίτες τους (“Model Village”, “Ne Touche Pas Moi”).
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: Αν ο Joe Talbot των Idles ήταν πολιτικός για μία μέρα, απλά θα παραιτούνταν
Παρ’ όλα αυτά, το πραγματικό πρόβλημα βρίσκεται στου στίχους που φαίνονται να είναι σχεδόν ρομποτικά συνεπείς στην ατζέντα των Idles. Ο Joe Talbot μοιάζει να τους έγραψε αγωνιώντας να ανταποκριθεί σε όλα τα αυθυποβαλλόμενα hot topics τους -με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, που φαίνεται να νιώθει σχεδόν υποχρεωμένος να επαναλαμβάνει συχνά-πυκνά στις συνεντεύξεις του τα (ομολογουμένως, ζόρικα έως και τραγικά) γεγονότα της προσωπικής του ζωής. Ultra Mono, λοιπόν, θα πει: Αγωνιστικό πνεύμα; Τσεκ ("War", "Mr Motivator"). Κατακραυγή στο σεξισμό; Τσεκ ("Ne Touche Pas Moi"). Ταξικό σχόλιο; Τσεκ ("Reigns"). Η παρουσίαση της αγάπης ως πανάκεια; Τσεκ ("The Lover", "A Hymn", "Danke"). Ακόμη και στιχουργικές τακτικές ποπ αναφορών που κάποτε λειτουργούσαν ως αφηγηματικός και αυτοαναφορικός καταλύτης (για το “Baby shoes, for sale, never worn” του Ernest Hemingway που ακούσαμε στο “June”, ο λόγος) πλέον δεν πηγαίνουν πέρα από το ηχητικό λεκτικό παιχνίδισμα που μετατρέπεται σε συμπυκνωμένο name dropping, όπως στο “Mr. Motivator”.
Το Ultra Mono δεν είναι πραγματικά κακό, ούτε πραγματικά καλό. Είναι όμως αφόρητα αναμενόμενο, καταφεύγοντας τεμπέλικα σε δοκιμασμένες συνταγές. Είναι ένας δίσκος που ακόμη κι αν προσπαθούσε να γραφτεί αλλιώς, πιθανότατα θα ακουγόταν και πάλι ίδιος, μιας και θα ήταν δύσκολο να απελευθερωθεί από την προβλεψιμότητα στην οποία τον υπέταξαν οι δημιουργοί του. Η πολιτικοκοινωνική χροιά των Idles μοιάζει να αισθητικοποιείται σταδιακά τόσο, όσο και τα ταττού και τα λουλουδάτα πουκάμισα του Talbot.
Βέβαια, όλα ίσως να είχαν μεγαλύτερη τύχη αν οι Idles δεν μας τα είχαν πει ξανά και καλύτερα. Όμως, για την ώρα, η απάντηση έρχεται από τον ίδιο τον Joe Talbot: “You say you don't like my clichés”(“The Lover”). Διάνα έπεσε.
