Οι Deftones φτάνουν αισίως στην ένατη δισκογραφική τους δουλειά και είναι από αυτές τις ελάχιστες περιπτώσεις των συγκροτημάτων που πέρασαν από τις κορυφαίες θέσεις της nu / alternative metal σκηνής και δεν έχουν απογοητεύσει ποτέ το κοινό τους. Αυτό συνέβη είτε γιατί πήραν συνολικά μικρά ρίσκα και αυτά με μεθοδικότητα, είτε γιατί καταφέρνουν να διατηρούν στις κυκλοφορίες τους την σωστή αναλογία εμπορικότητας και πειραματισμού. Στο φετινό Ohms κερδίζουν εκ νέου τις εντυπώσεις, με κομμάτια που σφύζουν από αυτές τις απίθανες εναλλαγές που σε πολλούς θυμίζουν μια πιο λαϊκή εκδοχή των Tool. Ίσως η επαναφορά του Terry Date πίσω από την κονσόλα, μετά τον ομώνυμο δίσκο του 2003, έδωσε στο γκρουπ λίγη από τη χαμένη όρεξη για την nu metal προσέγγιση. Το αποτέλεσμα είναι πως επανέρχονται στο προσκήνιο τα riffs ("Genesis", "Urantia", "Ohms") ενώ τα φωνητικά του Moreno παρουσιάζονται πιο επιθετικά ('The Spell of Mathematics", "Radiant City") σχεδόν προσεγγίζοντας τις ερμηνείες των ‘90s. Μια από τις μικρές απογοητεύσεις που μας μείωσαν τον βαθμό απόλαυσης, ήταν οι σχετικά αδύναμες μελωδίες που προσπάθησαν να δώσουν αναπνοές στο low tempo groove που κατακλύζει το σύνολο του δίσκου. Η διακριτική χρήση των synths σίγουρα τα κατάφερε πολύ καλύτερα σε αυτόν τον τομέα από τις δεύτερες κιθάρες και οπωσδήποτε θα ήταν καλοδεχούμενη η ενίσχυσή τους στην τελική μίξη. Παρόλα αυτά, το Ohms προσφέρει στιγμές και θα ήταν ένας πολύ καλός δίσκος για να προωθήσει ένα γκρουπ σε μια περιοδεία, λόγω της αμεσότητας που διαθέτει, όμως αυτό δύσκολα θα συμβεί και είναι κρίμα.
Άκου κι αυτό: Crosses – Crosses (2014), A Perfect Circle – Eat the Elephant (2018), Life of Agony – The Sound of Scars (2019)
