Το σύμπαν μας είναι οι φίλοι μας, η οικογένεια μας και η ιδεολογία μας. Αυτή φαίνεται να είναι, κατά κάποιον τρόπο, η άποψη των oυαλών Manic Street Preachers που έχουν μια «περίκλειστη» αντίληψη για τον κόσμο τους, καθώς πρόκειται για μια παρέα συμμαθητών από το Γυμνάσιο, ενώ ο κιθαρίστας/τραγουδιστής James Dean Bradfield είναι και ξάδερφος με τον ντράμερ Sean Moore. Από την άλλη, ο συγκεκριμένος δίσκος βασίζεται σε ποίηση του Patrick Jones που είναι ο μεγαλύτερος αδελφός του έτερου μέλους του γκρουπ, του μπασίστα Nicky Wire.
Ο James Dean Bradfield έχει συνεργαστεί και στο παρελθόν με τον ποιητή και δραστήριο πολιτικό ακτιβιστή Patrick Jones, ο οποίος έγραψε μία σειρά από ποιήματα αφιερωμένα στον θρυλικό χιλιανό ποιητή και μουσικό Victor Jara, τα οποία αποτελούν και το στιχουργικό υπόβαθρο του Even the Exile, ενός άλμπουμ που φαίνεται πως ο Σεπτέμβριος του «ταιριάζει» αφού η χούντα του Pinochet επεβλήθη στη Χιλή στις 11/9/1973, την ημέρα που αυτοκτόνησε ο Allende για να μην συλληφθεί και ταπεινωθεί, ενώ ο Victor Jara γεννήθηκε στις 28/9/1932 και δολοφονήθηκε από την χούντα στις 16/9/1973, λίγες ημέρες δηλαδή μετά την βίαιη κατάληψη της εξουσίας.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Victor Jara γίνεται πηγή έμπνευσης για ποίηση και μουσική. Πολλοί δίσκοι είναι αφιερωμένοι σε αυτόν, δεκάδες ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί, ενώ το όνομα του αναφέρεται σε πάρα πολλά τραγούδια (από τους Clash μέχρι τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου). Και όχι άδικα... Πέρα από την σπουδαία του ποίηση και την κοινωνική του δράση, είχε και μία αξιοσημείωτη μουσική δραστηριότητα ως βασικό μέλος του πολιτιστικού κινήματος Nueva Cancion Chilena (κάτι αντίστοιχο με το tropicalismo της Βραζιλίας) που έφερε την ανανέωση στην μουσική και τις υπόλοιπες τέχνες της Χιλής. Μακάρι ο Bradfield να τα είχε μελετήσει όλα αυτά πριν καταπιαστεί με το θέμα...
Κι όμως, με τόση ποίηση γύρω του και με την τραγική ιστορία ενός σπουδαίου ανθρώπου, ο James Dean Bradfield δείχνει ανίκανος να διαφοροποιήσει τον μουσικό του εγωισμό και να τον υποτάξει στις περιστάσεις. Τίποτα ποιητικό δεν υπάρχει στο Even in Exile, τίποτα που να υποδηλώνει πως ο δημιουργός του μπορεί να πει και μια διαφορετική ιστορία απ' ότι έχει ήδη πει με τους Manic Street Preachers και με το μουσικό πλαίσιο που έχουν εδώ και χρόνια ορίσει.
Μεγαλεπήβολα σχέδια, χεβιμεταλικές εκρήξεις, χορωδιακά περάσματα, συμφωνικά μεγαλεία, ελάχιστος στοχασμός, φτωχές ή ανύπαρκτες μελωδίες και μία ερμηνεία που από πουθενά δεν προκύπτει πως εκφέρει ποιητικό λόγο. Κι αν υποθέσουμε πως τα ποιήματα του Patrick Jones και -κατ' ακολουθία- η μουσική του James Dean Bradfield είναι οργή και καταγγελία, όλοι ξέρουμε πια, πως αυτά δεν είναι αρκετά γιά να κάνεις τέχνη, όπως άλλωστε και οι καλές προθέσεις.
