Algiers - There Is No Year

Περνώντας δια πυρός και σιδήρου, σε μία Αμερική διαταραγμένη από την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, οι Algiers κυκλοφόρησαν το The Underside Of Power πίσω στο 2017· ένα άλμπουμ που στα σωθικά του έκρυβε τη φωτιά της λυσσαλέας αντίστασης. Ισορροπώντας μεταξύ της soul/gospel κληρονομιάς και μιας πριζωμένης post-punk αισθητικής, το συγκρότημα από την Ατλάντα κατάφερε τότε να δώσει έναν δίσκο που ανατέμνει τις σχέσεις εξουσίας και το φυλετικό profiling των σύγχρονων Η.Π.Α., πάντα υπό ένα πρίσμα ταξικής συνείδησης. Μέσα δε από τις φλογισμένες ερμηνείες του Franklin James Fisher, η ποιητική οργή των Algiers μπόρεσε και πέρασε στο απανταχού εναλλακτικό κοινό σαν ένα βαθιά επιδραστικό ευαγγέλιο αντίστασης.

Έχοντας όλα αυτά κατά νου, ήταν λογικό η προσμονή να είναι μεγάλη και οι προσδοκίες υψηλές για το φετινό There Is No Year. Φτιαγμένο γύρω από τον αφηγηματικό άξονα του Misophonia –ενός ψευδοεπικού, πολιτικού ποιήματος του Fisher– το τελευταίο πόνημα των Αlgiers μάλλον περδικλώνεται στην προσπάθειά του να γίνει πιο εγκεφαλικό. Με πολλά στοιχεία από τον προηγούμενο δίσκο να γίνονται τώρα περισσότερο πατερίτσες, παρά αφηγηματικά εργαλεία, ο ήχος τους καταλήγει να φωλιάζει σε μία καλοεδραιωμένη, άνετη ασφάλεια, κοστίζοντάς τους την πυγμή και την ένταση που διέπνεε το The Underside Of Power.

Τα άτσαλα γραμμένα λόγια του Fisher χτίζουν εδώ έναν κόσμο μπερδεμένο, μόνο και μόνο για να τον γκρεμίσουν στην επόμενη γραμμή. Η κοινωνία που περιγράφεται στα τραγούδια του There Is No Year οδεύει προς την καταστροφή μέσα από την προδοσία, την άρνηση και μοχθηρές συνωμοσίες. Κι ενώ κάτι τέτοιο θα έπρεπε να ακούγεται γνώριμο, οι άκαυλοι στίχοι αποτυγχάνουν στη δημιουργία του παραλληλισμού· κοστίζοντας έτσι στο αποτέλεσμα τη σφραγίδα της μεγαλοφυΐας που πολλοί περίμεναν να βρουν.

Ήδη από το ομώνυμο του δίσκου "There Is No Year", γίνεται εμφανής μια πιο ηλεκτρονική υφή στις ενορχηστρώσεις των Algiers. Το τραγούδι λειτουργεί βέβαια εξαιρετικά σαν εναρκτήριο λάκτισμα, προσφέροντας ένα ισορροπημένο μείγμα από τις ποιότητες της μπάντας, δείχνοντας την ίδια στιγμή και μία σαφή διάθεση για ένα βήμα παραπέρα. Αυτή όμως η διάθεση έρχεται να διαψευσθεί με το ακριβώς επόμενο "Dispossession": έναν θολό καθρέφτη του υλικού περασμένων ημερών. Και με τέτοια σκαμπανεβάσματα προχωράει όλο το άλμπουμ στο εξής, ανεβάζοντάς μας λ.χ. στο "Nothing Bloomed", μα ρίχνοντάς μας στο "Void".

Μεγάλο ατού των Algiers (κατά συνέπεια και αυτού του δίσκου) παραμένουν τα φωνητικά του Franklin James Fisher. Η παθιασμένη ερμηνεία του σε στιγμές όπως το κομψό "Chaka" και η συνέργειά του με το σαξόφωνο –παρότι καθ' όλα ασυνήθιστες σε industrial περιβάλλον– καταφέρνουν να λειτουργήσουν άψογα παρέα, με το οπλοπολυβόλο του τραγουδιστή να άδει την καταστροφή, αλλά να αφήνει και αρκετό χώρο για μια αχτίδα ελπίδας.

To There Is No Year φαντάζει ως άψογο κατασκεύασμα, στο χαρτί. Πολιτικά φορτισμένο, εγκεφαλικό και με ένα στιβαρό θέμα να το υποστηρίζει, είναι ένας δίσκος που θα έπρεπε να φυτεύει μέσα μας τον σπόρο της επανάστασης. Παρόλαυτα, στην πραγματικότητα είναι η άνευρη προσπάθεια των Algiers να φτιάξουν έναν δίσκο που θα ακολουθήσει το αριστουργηματικό The Underside Οf Power, χωρίς να τον μπολιάσουν με την απείθαρχη φλόγα εκείνου.

{youtube}bwKTIQuH5ug{/youtube}