Είναι γνωστό τοις πάσι ότι ο Prince δούλευε χωρίς σταματημό στο στούντιο. Όταν λοιπόν απεβίωσε αναπάντεχα στα 57 του χρόνια, ήταν επόμενο να αφήσει πίσω του ένα τεράστιο αρχείο γεμάτο με ηχογραφήσεις. Το χρηματοκιβώτιο αυτό κατάφεραν και το άνοιξαν οι κληρονόμοι (φυσικά) και οι φήμες λένε ότι περιέχει τόση ποσότητα μουσικής, ώστε μπορεί να κυκλοφορεί από έναν δίσκο κάθε χρόνο, για πολλές δεκαετίες.
Το Originals είναι το δεύτερο μεταθανάτιο άλμπουμ (προηγήθηκε το Piano Αnd Α Microphone 1983, το 2018) και περιέχει 15 demo τραγουδιών τα οποία φτιάχτηκαν για άλλους καλλιτέχνες, από το 1981 μέχρι το 1991. Στην ουσία, αποτελεί μία ακόμα διεισδυτική ματιά στο μυαλό του Prince: ενός συνθέτη που μπορούσε να γράφει με την ίδια ευκολία για τον Kenny Rogers (“You’re My Love”) και τις Bangles (“Manic Monday”), αλλά και να χαρίζει απλόχερα διαμάντια στα πουλέν του Apollonia 6, Sheila E, The Time κτλ.
Το τρελά βρώμικο funk του “Sex Shooter” και το εθιστικό groove του “Jungle Love” (με τα ξεσηκωτικά «oh-way-oh-way-oh» στα δεύτερα φωνητικά) υπογραμμίζουν το πολυεπίπεδο πλατό ιδεών και ενορχηστρώσεων του Prince. Στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 1980, ακόμη και οι πιο cutting edge ιδέες του είχαν τον «ασυμμάζευτο»· και είναι εκείνη η προσωπική αυτοέκφραση που λάμπει σε αυτές τις ημιτελείς ηχογραφήσεις: στο ήπιο soul gospel του “Love… Thy Will Be Done” (επιτυχία για τη Martika), στο διονυσιακό lounge “The Glamorous Life”, αλλά και στο φουτουριστικό “Make Up”.
Παρ' όλο βέβαια που με το Originals μπαίνεις σε ένα καλά οργανωμένο μουσείο γεμάτο κάθε είδους απολαύσεις και προκλήσεις, η τελική αίσθηση από την επισταμένη ακρόαση είναι αυτή μίας ανισότητας: τα περιεχόμενα demo, δεν ήταν έτοιμα για τα αυτιά μας. Έτσι, αν και η συλλογή ακούγεται πραγματικά ιδιαίτερη και έξω από κάθε «λογική» που διαπνέει εμπορικά τα σημερινά charts, νιώθεις σαν να χρειαζόταν να περάσει μια πρέσα πάνω από τα τραγούδια. Για να τα σιδερώσει λίγο, αντί να μας παραδοθούν στοιβαγμένα σαν κουβάρι μέσα στο καλάθι.
Ένα από τα πιο σκληρά εργαζόμενα αγόρια στη μουσική σκηνή, προσπάθησε να τους έχει όλους ικανοποιημένους: τη βιομηχανία που περίμενε από εκείνον τα πάντα –και μετά τον πολέμησε– τον εαυτό του, που είχε τρομερή ανάγκη έκφρασης και το κοινό, το οποίο τον καρτερούσε σαν σωτήρα για να γλιτώσει από τις αναλώσιμες επιτυχίες της μόδας. Εδώ, συναντάμε τον Prince στην πιο ευάλωτη εκδοχή του, χωρίς τη θαλπωρή της ολοκληρωμένης παραγωγής.
Φυσικά και πρόκειται για exploitation κυκλοφορία αμφιβόλου ηθικής, όμως δεν μπορείς εύκολα να αρνηθείς το φρενήρες και αυτοσχεδιαστικό fusion του “Holly Rock”, την «αιώνια» τρυφερότητα του “Nothing Compares 2 U”, το πιασάρικο space-funk του “Gigolos Get Lonely Too” ή το απολαυστικό τσίριγμα στο “Would’t You Love To Love Me”. Είναι βέβαιο ότι σύντομα θα ακολουθήσουν πολλές ανάλογες κυκλοφορίες, μέχρι οι διαχειριστές της διαθήκης να αρμέξουν τα αρχεία. Ελπίζω τουλάχιστον να αξίζουν τον κόπο, όσο αυτή εδώ.
{youtube}efubwIE9Aaw{/youtube}
