Η Kate Tempest είναι συγγραφέας, στιχουργός και ποιήτρια, που απαιτεί την προσοχή μας. Την έχει κερδίσει, από την πρώτη κιόλας ακρόαση.
Πρόκειται για ένα κορίτσι σαν τα κρύα τα νερά, δημιουργικό, έξυπνο, οργισμένο, μελαγχολικό και ανήσυχο. Η δύναμη της γλώσσας είναι το μοναδικό πράγμα που της προσφέρει προσωρινή ίαση για όσα ταλανίζουν το καλλιεργημένο της μυαλό. Με μια βασική διαφορά, όμως: δεν είναι απορροφημένη στον καλλιτεχνικό μικρόκοσμό της και στις επιφανειακές αγωνίες των απολιτίκ που «αγαπούν την ποίηση». Τα δικά της λόγια σχηματίζουν γροθιά, ακριβώς γιατί η ίδια δεν ζει σε νεραϊδόκοσμους, αλλά είναι μέρος του αληθινού κόσμου.
Φαντάζομαι πως από τη μία θα ήθελε να είναι παρέα με την Patti Smith σε μια ποιητική βραδιά το 1970 και από την άλλη θα ήθελε να ραπάρει με τους Wu-Tang Clan. Φαντάζομαι ακόμη ότι θα νιώθει σαν την καλύτερη μαθήτρια του Χάρολντ Πίντερ και του Σαρτρ, αλλά και σαν πνευματική σύντροφος των beat ποιητών που διέσχιζαν χωρίς έγνοια τον αυτοκινητόδρομο της Big Sur. Νομίζω ότι θα λατρεύει τον KRS-One και τους Streets, ενώ παράλληλα θα επιθυμεί να γράψει το Ουρλιαχτό της γενιάς της.
Η Kate Tempest δεν κάνει ασκήσεις ύφους στο νέο της άλμπουμ και δεν πουλάει επαναστατικότητα. Δεν της αρκεί να κάθεται ήσυχη, θέλει στ' αλήθεια να φέρει τον κόσμο ανάποδα –βρίσκοντας τις λέξεις για να εξαπολύσει το μανιφέστο που θα προκαλέσει οδομαχίες και θα βάλει φωτιά στο Λονδίνο. Επιθυμεί δηλαδή να απαγγείλει το ποίημα που θα σημάνει συναγερμό για τη γενιά της· μια γενιά η οποία περικυκλώνεται από την άνοδο της ρατσιστικής ρητορικής και την αστυνομική βία. Μια γενιά που παρασύρεται στην πόλωση των social media, ξεκουφαίνεται από τις κορώνες των πολιτικάντηδων, παρατηρεί την κλιματική αλλαγή να επιταχύνεται και βλέπει το Brexit να έρχεται καταπάνω της σαν αφηνιασμένη αμαξοστοιχία, με αποτέλεσμα να έχει μουδιάσει.
Ο Rick Rubin στην παραγωγή ρυθμίζει στο ελάχιστο τα beats, τις μπασογραμμές και τα ηχητικά εφέ. Μερικά πλήκτρα στο “Holy Elixir” και ένα ωραίο ηλεκτρονικό χαλί στο ”Lessons” –μέχρι εκεί. Θεωρεί κι αυτός, προφανώς, ότι ακόμη και τα πιο γλυκά samples αποπροσανατολίζουν από το διακύβευμα των στίχων. Θέλει κι εκείνος να μας κάνει να εστιάσουμε με προσοχή στην ποιήτρια. Στο "All Humans Too Late", μάλιστα, την αφήνει εντελώς μόνη της, a cappella, σ' ένα απελευθερωτικό λογύδριο οργής.
Το άλμπουμ κουβαλάει σαν σταυρό μια υπερδραματική ατμόσφαιρα, μέσα στην οποία είναι αλήθεια ότι δεν αναπτύσσεται καμιά σπουδαία μελωδικότητα. Όμως λόγια όπως το «The racist is drunk on the train. The racist is drunk on the internet. The racist is drunk at my dinner table» δεν χρειάζονται καμία ενορχήστρωση για να αναπνεύσουν. Τα γυμνά λόγια της Βρετανίδας δημιουργού είναι ένα καλό, προσωρινό καταφύγιο, σε μια εποχή στην οποία οι καλλιτέχνες τηρούν ίσες αποστάσεις για να μη στεναχωρήσουν κανένα δυνητικό ακροατήριο.
Η μελοποιημένη ποίηση της Kate Tempest μπορεί λοιπόν να έχει αδυναμίες και να πάσχει από μια μικρή σύγχυση προσανατολισμού, ωστόσο πετυχαίνει σαν καθηλωτική αφήγηση, σαν κοινωνός οργής και σαν προφήτης των πόλεων.
{youtube}aRULtXn6W0s{/youtube}
