«Η καινοτομία δεν είναι το παν. Το συναίσθημα είναι ένα διαχρονικό και οικουμενικό στοιχείο, και αυτός είναι ο πυρήνας της μουσικής, σωστά;»
Να ένα από τα πολύτιμα συμπεράσματα στα οποία κατέληξε ο David Longstreth –ο εγκέφαλος των Dirty Projectors– μετά τον χωρισμό με την Amber Coffman, σύντροφο, μα και συμπαίκτριά του στη μπάντα. Τα έκανε γνωστά σε μία ανοιχτή, ινσταγκραμική συζήτηση με τον Robin Pecknold (των Fleet Foxes) και τα αποτύπωσε με μία σπασμένη καρδιά στο περσινό, δακρύβρεχτο άλμπουμ του γκρουπ, που έχει πλέον μετατραπεί σε προσωπικό του project.
Έναν χρόνο αργότερα, βρίσκουμε τον Αμερικανό συνθέτη να αξιοποιεί το αναζωογονητικό δεύτερο στάδιο που ακολουθεί μετά από έναν οδυνηρό χωρισμό: αυτό όπου όλα μοιάζουν καινούρια και συναρπαστικά, παρόλο που είναι ίδια. Και μας το κοινωνεί μέσα από χαρμόσυνα και φύσει αισιόδοξα τραγούδια, με τα οποία διατείνεται ότι, ναι, η αγάπη και η τέχνη μπορούν να κερδίσουν το κακό. Το μόνο πρόβλημα είναι πως το κακό (στην τέχνη τουλάχιστον) δεν νικιέται μόνο με το συναίσθημα· θέλει και κάποιες ιδέες. Με άλλα λόγια, ωραία η φιλοσοφία πίσω από το Lamp It Prose, αλλά στην πράξη ο δίσκος αποδεικνύεται αρκετά πιο αδιάφορος και βαρετός απ' όσο προβλέπει η θεωρία.
Στα κομμάτια ας πούμε όπου ο Longstreth θέλει να τραγουδήσει απλά και απέριττα για τον έρωτα και τη δύναμή του, τα κάνει μαντάρα. Τα “I (Wanna) Feel It All” και “What Is The Time?” είναι μεν ζεστά και εκφραστικώς άμεσα, συνθετικά όμως αποτυπώνονται επίπεδα και φτωχά. Εξίσου αδιέξοδη μοιάζει και η συνεργασία με τους Robin Pecknold & Rostam στο “You’re Τhe One”, έναν φόρο τιμής στον Laurel Canyon ήχο, το γλυκό μήνυμα του οποίου δεν βρίσκει ποτέ τον τρόπο να ηλεκτρίσει τον συναισθηματικό κόσμο του ακροατή.
Αντίθετα, όταν η λαβυρινθώδης pop των Dirty Projectors της προηγούμενης δεκαετίας μπερδεύεται με μία νέα διάθεση για ηχητική εξερεύνηση σε τραγούδια που κριτικάρουν και σχολιάζουν τη μουσική, την κοινωνία και την τέχνη της ζωής, τότε, ναι, το Lamp Lit Prose προσφέρει λόγους για μερικές ακόμη ακροάσεις. Στην εξωτική, πικάντικη pop του “Brekt-Thru” οι στίχοι είναι φανταστικοί και σχηματίζουν εικόνες με λογοτεχνική μαεστρία, για να πραγματευθούν την ιδέα του έρωτα ως δόγματος ερμηνείας και αποδόμησης της ιδιωτικής καθημερινότητας. Επιπλέον, η funk-punk έκρηξη του “I Feel Energy” και η ανήσυχη rock διάθεση του “I Found It In You”, προσθέτουν νέα στοιχεία στο σύμπαν του γκρουπ, τα οποία κρίνονται ιδιαιτέρως ευπρόσδεκτα.
Εν τέλει, σε έναν μεταμοντέρνο κόσμο μπορεί πράγματι η καινοτομία να μην είναι το παν, αλλά ούτε και το συναίσθημα αποτελεί βάλσαμο αν δεν υπάρχουν οι συνθέσεις. Κάπου τις ξέχασε αυτές μέσα στη δεκαετία ο Longstreth, φαίνεται όμως να τις ξαναβρίσκει στο Lamp Lit Prose. Χρειάζονται πάντως αρκετά ακόμη οι Dirty Projectors, ώστε να γίνουν και πάλι η μπάντα εκείνη που συναντούσαμε συνήθως στις λίστες με τα καλύτερα της εκάστοτε χρονιάς.
{youtube}bKJBSjadBRw{/youtube}
