Οι Rolo Tomassi ξεκινούν τον φετινό τους δίσκο ξενυχτισμένοι. Καθώς πορεύονται "Towards Dawn", τα χαλαρά πλήκτρα του James Spence και οι βοκαλισμοί της αδερφής του Eve αρθρώνουν ένα κλίμα που θυμίζει αρκετά τις ηλεκτρονικές, ambient ημέρες των 1990s.
Με το πρωινό πια καλά να κρατεί και τη νύστα να έχει φύγει, η μπάντα συνεχίζει τις 1990s ασκήσεις της, τώρα απηχώντας τις πιο alternative μέρες της δεκαετίας –λίγο brit pop εδώ, λίγο Sunny Day Real Estate μνήμες, αν τραγούδαγε και η Eve Spence χωρίς αυτό το τυποποιημένο κοριτσίστικο στυλ, το αυτί ίσως στεκόταν παραπάνω.
Και ξαφνικά, πέφτει ο ουρανός στο κεφάλι σου. Οι ενισχυτές ανοίγουν, οι κιθάρες του Chris Cayford λυσσομανούν, η Eve Spence δαιμονίζεται και μπήγει τις στριγγλιές: το "Rituals" είναι ένα άκρως επιθετικό κομμάτι, που θα μπορούσε να το ακούει και η alt-metal γενιά της τρέχουσας δεκαετίας, αν και κατά βάση αντλεί από Converge και Dillinger Escape Plan ακούσματα.
Όλα αυτά έχουν συμβεί μέσα σε 10-και-κάτι λεπτά και αρκούν όχι μόνο για να καταλάβεις τι εστί Rolo Tomassi (αν δεν έχεις ασχοληθεί με τους προηγούμενους δίσκους τους), αλλά και για να σου δώσουν φύλλο πορείας για τη συνέχεια του Time Will Die Αnd Love Will Bury It. Τουτέστιν, ξεχάστε τις σταθερές. Εκεί που θα σε ισοπεδώνει, η μπάντα θα σου πετάει ένα πέρασμα που θα μπορούσε να ανήκει σε κάποιο post-rock ή και τζαζ άλμπουμ· κι εκεί που τα πλήκτρα απηχούν τον λυρισμό των βρετανικών ηλεκτρονικών των 1990s, μπουκάρει ξαφνικά η Spence, κηρύσσοντας τον Θάνατο του Χρόνου, καθώς τα κάνει όλα Γης Μαδιάμ.
Διαβάζω 'δω κι εκεί ότι οι Rolo Tomassi είναι, λέει, μια «πειραματική μπάντα». Δεν υπάρχει δυστυχώς πάτος στην ασχετοσύνη που έχει βρει δημόσιο βήμα χάρη στο ίντερνετ, χρίζοντας «κριτικούς» ανθρώπους χωρίς χιλιόμετρα στη δισκογραφία, που ακούνε 1,5 είδος μουσικής και ό,τι ξεφεύγει τους φαίνεται «πειραματικό». Η μουσικοκριτική περνάει τις χειρότερές της ημέρες.
Οι Rolo Tomassi δεν διαθέτουν τίποτα το «πειραματικό». Τα όσα δανείζονται από εδώ και από εκεί τα έχουν πάρει ήδη σχηματοποιημένα. Και, όπως οι περισσότερες pop/rock μπάντες που άρχισαν να δρουν από τα μέσα των '00s και έπειτα, δεν έχουν τις δυνάμεις να τα εξελίξουν ή να τα «πειράξουν» αποτελεσματικά. Τα παίζουν καλά, αλλά ως εκεί.
Αυτό που συμβαίνει με τους Rolo Tomassi είναι ότι πρόκειται για μια ιδιαίτερα ευφυή μπάντα. Κι άλλα σχήματα ανακατεύουν δηλαδή χίλια πράγματα για να καμουφλάρουν την έλλειψη στίγματος, στη δική τους όμως περίπτωση δεν υπάρχει τίποτα το στημένο ή το βεβιασμένο. Ίσα-ίσα, το ανακάτεμα αποτυπώνεται ως γνήσια καλλιτεχνική ανάγκη, γι' αυτό και αποδεικνύονται μάστορες στο να διαχειρίζονται τις τόσες μεταπτώσεις διαθέσεων και στο να βάζουν το ένα μέσα στο άλλο, συχνά κατά απίστευτους τρόπους, οι οποίοι δεν χάνουν την αιχμή τους όταν γύρω στα μέσα του δίσκου έχεις πάψει πια να εκπλήσσεσαι.
Αν υπάρχει ένα ευδιάκριτο ψεγάδι στην απόδοσή τους είναι το χάσμα μεταξύ των δύο προσώπων της Spence, η οποία διαθέτει χάρισμα στα επιθετικά φωνητικά, αλλά απογοητεύει όταν βγάζει μπροστά τις indie επιρροές της (π.χ. στο "Risen"), προσφέροντας φτωχές, κακοτραγουδισμένες ερμηνείες, του στυλ που δυστυχώς ακούμε συχνά εδώ και μια 15ετία και φοριέται ως «ευαισθησία» σε μεγάλο κομμάτι του εναλλακτικού μουσικού Τύπου.
Πάντως οι Rolo Tomassi τον αξίζουν τον κόπο και το hype τους, που είναι μάλλον δικαιολογημένο από την άποψη ότι όσα παρουσιάζουν στο Time Will Die Αnd Love Will Bury It τα έχουν μεν ξαναδοκιμάσει και σε προηγούμενες δουλειές (ήδη από το Hysterics του 2008, για να είμαστε ακριβείς), εδώ όμως τα δίνουν κατά πιο συμπαγή τρόπο.
{youtube}HhcF-3wBlEw{/youtube}
