Ψάχνοντας πληροφορίες για οποιαδήποτε μπάντα με σκληρό ήχο, πρώτος σταθμός είναι η Μέκκα της heavy metal πληροφορίας, η Encyclopaedia Metallum. Όσον αφορά όμως το σχήμα με το κινέζικο όνομα 夢遊病者 (το οποίο μεταφράζεται ως Υπνοβάτες), η έρευνα κατέληξε σε αδιέξοδο: δεν υπάρχει σχετική εγγραφή στην Εγκυκλοπαίδεια, παρόλο που το συγκρότημα πλασάρεται ως ακραίο avant-garde metal.
Η άρνηση ένταξης μιας οντότητας στο σώμα της Εγκυκλοπαίδειας έχει πολλάκις να κάνει με υποκειμενικά και μη συγκεκριμένα κριτήρια των διαχειριστών –κάτι που γενικά στηρίζω, μιας και η μουσική δεν υπόκειται σε κάποια αυστηρή, θετικιστική φόρμουλα. Αναλογιζόμενος τον λόγο της απόρριψης στη συγκεκριμένη περίπτωση, κατέληξα πως έχει να κάνει κυρίως με έναν από τους βασικούς πυλώνες του metal: την ορισμένη δομή, ένα χαρακτηριστικό καλά χωμένο στο DNA του. Οι μεταλλάδες, δηλαδή, έχουμε μάθει να ακούμε μουσική με ψηλαφίσιμη και γραμμική πορεία ανάπτυξης· αλίμονο λοιπόν αν πέσουμε σε κάτι που δεν ακολουθεί αυτό το μονοπάτι. Το έχω βιώσει και προσωπικά με την ambient ηλεκτρονική μουσική, με την IDM, αλλά και με την αυτοσχεδιαστική τζαζ. Αδυνατούσα να μπω στη λογική της μη φόρμας που ακολουθούν τα συγκεκριμένα είδη.
Πίσω όμως στους 夢遊病者. Το πολυεθνικό συγκρότημα με μέλη από Ιαπωνία, Ρωσία και Η.Π.Α. ακολουθεί γενικά μια πολύ χαλαρή συνθετική λογική, που θυμίζει ονειρικά τοπία –δεν θα ήταν αδόκιμο να περιγραφεί ως συγγενική με τον τρόπο με τον οποίον στήνονται τα κινηματογραφικά έργα του David Lynch. Η συγκεκριμένη λογική απλώνεται και εδώ, στο σκοτεινό και ανησυχητικό στοιχείο το οποίο διέπει το εν λόγω 2ο άλμπουμ τους. Αυτό θαρρώ είναι το χαρακτηριστικό που έκανε τους διαχειριστές της Encyclopaedia Metallum να απορρίψουν το γκρουπ ως ξένο προς το μεταλλικό οικοσύστημα.
Το ηχοτοπίο που ονομάζεται 一期一会 (και προφέρεται Ichi-go ichi-e, πράγμα που σημαίνει For This Time Only, Never Again) αποτελείται από ήρεμα τζαζ περάσματα, σχιζοειδή ηλεκτρικά έγχορδα, νωχελικότητες μιας φαντασιακής Ανατολής και φασματικούς ψιθύρους, οι οποίοι σκορπίζουν σαν κορακόφτερα κάπου μεταξύ σκηνής και παρασκηνίου.
Με διάθεση που ξεφεύγει από τη γραμμική θεώρηση του χρόνου και φλερτάρει με την παράνοια και τη λογική του ασυνειδήτου, τα 24 λεπτά του άλμπουμ ηδονίζονται στο κέντρο ενός ομιχλώδους κυκλώνα ασάφειας. Οι κιθάρες και το μπάσο αναπτύσσουν τζαζ σολίστικες ανησυχίες, ενώ την επόμενη στιγμή μετατρέπονται σε grind κήρυκες, πριν αναλάβουν ρόλους ιμπρεσιονιστικών πινέλων. Τα φωνητικά παραμένουν εξ ολοκλήρου στο φάσμα του ψιθύρου και του υπαινιγμού, στην άκρη της ακοής. Το στήσιμο δεν έχει αρχή και τέλος, θυμίζοντας ασκήσεις στην τυχαιότητα. Πρόκειται για μια μουσική που είναι αρκετά δύσκολο να περιγραφεί άμεσα, όπως άλλωστε και τα περισσότερα όνειρα μετά το ξύπνημα. Έτσι καταλήγουμε σε αποσπασματικές αναμνήσεις μετά τη λήξη κάθε ακρόασης: λυρικά κοκτέιλ τροπικών noir, βόλτες σε στοιχειωμένα κτίρια (όπως η ανατριχιαστική εκκίνηση του “Never Ailments On Oneself”) και βίαιες σπαζοκεφαλιές.
Οι 夢遊病者 μας θυμίζουν εδώ ότι μια μουσική όπως το metal, που τόσο λατρεύει τη φαντασία, είναι αναπάντεχα προσκολλημένη στην αυστηρή δομή και γραμμικότητα του θετικισμού. Το 一期一会 είναι ένα αιθαλώδες avant-garde παζάρι ακραίου metal, ένα χωνευτήρι που δεν θυμίζει τίποτα πέρα από τη φευγαλέα φύση των ονείρων. Και γι' αυτό στέκεται ως πιθανότητα ενός διαφορετικού Παραδείγματος.
{youtube}MU5-vY7iiSU{/youtube}
