Με βασικά εφόδια την προσηλωμένη ενέργεια και το τσαγανό, οι Manic Street Preachers επισκέπτονται ξανά τις μέρες της νιότης τους, όταν βασίζονταν στην κοχλάζουσα αδρεναλίνη τους. Το αγέρωχο ροκ των Βρετανών παραμένει μεστό και λυγερόκορμο. Στον φετινό τους δίσκο συναντάμε ξανά εκείνους τους περήφανους μελοδραματισμούς που στόχευαν στην τίμια κιθαριστική εξωστρέφεια της εργατικής τάξης. Όμως, σε καμία περίπτωση το Resistance Is Futile δεν αποτελεί άλμπουμ «επιστροφής», το οποίο θα πατήσει στα χνάρια που άφησε πίσω του το υπέροχο Futurology (2004).
Ίσως να μην έχει μεγάλη σημασία ότι το νέο άλμπουμ των Ουαλών δεν κομίζει καμία καινοφανή ιδέα και ότι δεν κάνουν κανένα αποφασισμένο βήμα προς τα εμπρός. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι παίζουν εγκάρδια το υλικό τους. Το new wave, η power pop και το macho αμερικανικό rock συγκυβερνούν στο πηδάλιο, αλλά για κάποιον απογοητευτικό λόγο δεν αφομοιώνεις πρόθυμα τον δίσκο στο ακέραιο. Τα τραγούδια, στο σύνολό τους, δεν είναι τόσο διορατικά ή σοφά όσο μας έχει συνηθίσει το συγκρότημα, ώστε τελικά να μας δικαιώσουν.
Δεν ισχυρίζομαι πάντως ότι έχω κάποια μομφή απέναντι στα τραγούδια, δεν έχω μάλιστα καμία αντίρρηση στη μυρωδιά τους. Οι Manics ακούγονται σοβαροί και πειθαρχημένοι, σαν να έχουν μια δουλειά να εκτελέσουν· χωρίς να αστειεύονται και χωρίς διάθεση να υπερβούν τον εαυτό τους. Βέβαια, διαθέτουν τα γαλόνια της πολυεθνικής μπάντας, η οποία δικαιούται να ατενίζει το ακροατήριό της με σχετική αλαζονεία. Υπάρχει ωστόσο μια άβολη αίσθηση πως γράφουν ανερμάτιστα πράγματα, που τα γεμίζουν με γενικολογίες και στο τέλος ακούγονται διάτρητα μέσα στη δυνατή (όπως λέμε loud) παραγωγή.
Η αρσενική τρυφερότητα που ανέκαθεν τους χαρακτήριζε δεν χάθηκε, πάντως· βγάζει μάλιστα περικοκλάδες σε τραγούδια όπως το "In Eternity" ή το κολλητικό “Vivian”. Αλλά παρεμβάλλεται κάτι σαν το “Hold Me Like a Heaven”, που θυμίζει τις άνευρες στιγμές των Coldplay με το γηπεδικό «oh-oh-oh» και σε πετάει άγαρμπα έξω απ’ το τρένο.
Το Resistance Is Futile είναι σαφώς άνισο και μας θυμίζει πως τους Manic Street Preachers αρχίζει και τους νικάει ο χρόνος. Όμως δεν πρόκειται για κάποια αλλοτρίωση στον αισθητικό πυρήνα του συγκροτήματος. Η νίκη του χρόνου είναι πιο ύπουλη, καθώς η έμπειρη μπάντα μοιάζει να έχει εγκλωβιστεί στην κινούμενη άμμο των δικών της σλόγκαν, των απαράλλαχτων hooks και των περασμένων μεγαλείων που θέλει να αναβιώσει. Αυτό που πετυχαίνει τελικά ο δίσκος, είναι να κάνει τα τραγούδια του Holy Bilble (1994) να μοιάζουν με κοφτερά λεπίδια.
{youtube}zcJ8BTAGqE0{/youtube}
