Σπάνια ένας/μία μουσικός επιτυγχάνει να ταυτίσει την τωρινή, δισκογραφική του/της πραγματικότητα με την προοπτική των δυνατοτήτων για το μέλλον που είχαν διαμορφωθεί μέσω των προηγούμενων δουλειών του/της. Με το 6ο όμως άλμπουμ της (συνυπολογίζοντας και τη συνεργασία με τον David Byrne), η χαρισματική Annie Clark καταφέρνει ακριβώς αυτό: αποκρυσταλλώνει το δικό της όραμα –αλλά κι εκείνο των «ιδανικών» ακροατών της– για το πού θα μπορούσε να φτάσει τις ιδέες της, βάσει όλων των εντυπώσεων που είχε διαμορφώσει μέχρι τώρα.
Μία τέτοια τοποθέτηση, βέβαια, ενέχει και μία μομφή προβλεψιμότητας· αλλά, ακόμη κι έτσι, κάτι τέτοιο στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι καθόλου κακό. Το MASSEDUCTION είναι το επόμενο, λογικό βήμα μίας καλλιτέχνιδας που χόρτασε από πειραματισμούς, πλάγια εκφραστική διάθεση και μελωδικές υπόνοιες και τα αφήνει (μερικώς) όλα αυτά στην άκρη για να εκθέσει την ύπαρξή της μέσω της τέχνης με έναν πιο συμβατικό και φανερό τρόπο. Έτσι, η avante-garde συνιστώσα περιορίζεται σημαντικά σε σχέση με παλαιότερες δουλειές, ενώ παράλληλα συνεχίζει από την 1980s αισθητική του τελευταίου, ομότιτλου άλμπουμ της, πάνω στην οποία βασίζεται για να γράψει μερικά από τα πιο ξεδιάντροπα ποπ τραγούδια της καριέρας της. Στιχουργικά, δε, αποδεικνύεται το ίδιο διαυγής: εγκαταλείπει τους δυσνόητους συμβολισμούς χάριν μίας πιο προσωπικής, άμεσης γραφής, η οποία δεν τα προσφέρει όμως κι όλα στο πιάτο, αφήνοντας ανοιχτά τα περιθώρια ερμηνείας για τον ακροατή.
Από την ατμοσφαιρική εισαγωγή του "Hang On Me" και τους τρυφερούς στίχους «Υou and me, we’re not meant for this world» μέχρι το ρομποτικό funk του "Masseduction", από την ευφυή, μελωδική κατάληξη του “Pills” μέχρι τη συγκινητική, εορταστική μπαλάντα “Happy Birthday, Johnny” (με το όνομα να παραπέμπει στο παλαιότερο "Prince Johnny"), και από το εθιστικό mantra του φουτουριστικού “Los Ageless” («How can anybody have you and lose you and not lose their mind, too?») μέχρι τη συνθετική ταπεινότητα του “New York” ή την ηλεκτρονική επικότητα του “Young Lover”, το άλμπουμ ακούγεται σαν να έχει φτιαχτεί από ένα αλάνθαστο ρομπότ με πολύ αληθινά συναισθήματα. Τα μελωδικά ανοίγματα είναι μεγαλύτερα, η εκφραστική ελαστικότητα μοιάζει εντυπωσιακότερη από ποτέ και η στιλιστική αποτύπωση του σύμπαντος της St. Vicent φαντάζει σαν πεντακάθαρο ολόγραμμα. Αποδεικνύοντας έτσι τι μπορεί να πετύχει ένας δίσκος που συνδυάζει έντονη προσωπικότητα, ισχυρότατες μελωδίες και όρεξη για συνεχή, τολμηρή, ηχητική εξερεύνηση.
Αν υπάρχει κάτι αρνητικό να πιστώσουμε στο άλμπουμ, πρόκειται για το άνισο μοίρασμα του βάρους του: είναι ένας ανισόρροπος δίσκος, υπό την έννοια ότι ξεκινάει με μία πεντάδα άπαιχτων τραγουδιών, συνεχίζει με μία μεταβατική, ήπια τριάδα και σιγοσβήνει κατόπιν, αρκετά πιο αδύναμος απ’ ότι ξεκίνησε. Επιπλέον, υπάρχουν στιγμές στις οποίες φαίνεται σαν να υπάρχουν πολλές ιδέες για διαφορετικά άλμπουμ, που συνωστίζονται στα στενά πλαίσια ενός και μόνου χώρου. Ωστόσο, τα παραπάνω μοιάζουν με ασήμαντες λεπτομέρειες μπροστά σε ένα ακόμη έξοχο, πολύπλοκο και γενναιόδωρο κατασκεύασμα της St. Vincent.
Σε ατόφια αξιολογικά κριτήρια ενδέχεται βέβαια να μην φτάνει τις 2 προηγούμενες δουλειές της, παρόλα αυτά αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό μέχρι τώρα στιγμιότυπο της Αμερικανίδας δημιουργού. Στο MASSEDUCTION εγκολπίζει όλο της το όραμα, τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τη θέση της στον κόσμο, εκείνη την στιγμή που όλα αυτά λάμβαναν χώρα. «Ι am a lot like you/I am alone like you» εξομολογείται στo "Sugarboy", σπάζοντας πρώτη φορά τόσο εμφατικά το φράγμα που πάντα έβαζε μεταξύ της και των ακροατών. Κάτι τέτοιο παίρνει τόσο θάρρος, όσο και το να παραμένεις πιστός στο προσωπικό όραμα για το έργο σου. Η Annie Clark είναι λοιπόν μία από εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις που τολμάει και τα δύο στην αποστειρωμένη μουσική πραγματικότητα του 2017, με αποτέλεσμα να καθορίσει τη χρονιά με το νέο της άλμπουμ.
{youtube}h9TlaYxoOO8{/youtube}
