Στον νέο του δίσκο, ο Iggy επιστρατεύει τον Josh Homme για να πιάσει απροετοίμαστους τους κυνικούς και τους παραιτημένους, που ίσως έπαψαν να ελπίζουν στα εμπρηστικά φάλτσα του. Σαν γνήσιο αρχέτυπο και αποκαΐδι ταυτόχρονα του ροκ, χαίρεται με την καρδιά του τις νέες αυτές ηχογραφήσεις και επιδεικνύει τα παράσημα ενός σεσημασμένου της punk μυθολογίας, γιορτάζοντας την υστεροφημία ενός αγριμιού που με αυτοπεποίθηση κυλιόταν ημίγυμνο σε σπασμένα μπουκάλια.
Έχοντας για όπλα του την πειθώ και την αγέραστη έκφραση στο μικρόφωνο, ο Iggy εξαπολύει ενδιαφέρον υλικό προς κάθε δυνητικό ακροατήριο και αφήνεται να ξανανιώσει όπως στα δοξασμένα χρόνια του Raw Power. Σήμερα θα μπορούσε βέβαια να ακούγεται σαν γριά φτιασιδωμένη με «παλιοροκάδικα» λούσα. Όμως ο δίσκος δείχνει να φτιάχτηκε με προσοχή και μαστοριλίκι, για το οποίο τα εύσημα ανήκουν στον σκληρά εργαζόμενο Homme. Η τελευταία φορά που συνεργάστηκε με ονόματα τέτοιου βεληνεκούς ήταν με τους Them Crooked Vultures και εδώ τα καταφέρνει ξανά, σιγοντάροντας τον εγωκεντρικό frontman με επαγγελματισμό και κάνοντας τον δίσκο να στέκεται περήφανα δίπλα σε παλιά διαμάντια του είδους.
Από τη λικνιστική γκοθίλα του "Break Into Your Heart" και το εθιστικά παιχνιδιάρικο groove του "American Valhalla", μέχρι τα συμπαγή riff του "Sunday" και τη φωνακλάδικη αλητεία του "Vulture", ο Pop βρίσκεται σε άψογη συμμετρική επικοινωνία με τον Homme. Η χημεία τους κάνει αυτά τα punk ράκη και τα heavy rock ρινίσματα τόσο ανθεκτικά. Το πνεύμα του Bowie πλανάται στο "Gardenia", ενώ κορυφαία στιγμή του δίσκου είναι το "Chocolate Drops": μια γρατζουνισμένη, καλαίσθητη μελωδία, η οποία προκαλεί ανησυχητική ένταση.
Ο δίσκος αφήνει στο τέλος την αίσθηση ότι «τα έχει τα χρονάκια του», κάτι που του στερεί τη διαχρονικότητα και την ενότητα που ίσως φιλοδοξούσε. Ο Iggy μάλιστα δήλωσε ότι, πιθανότατα, αυτή θα είναι και η τελευταία του δισκογραφική κατάθεση. Αν ισχύει, το Post Pop Depression –πέρα από την έξυπνη σημειολογία του τίτλου– είναι ένας αξιοπρεπέστατος τρόπος να ρίξει αυλαία. Πιθανότατα να μην το τηρήσει, όμως. Ποιος νοιάζεται άλλωστε για «καλά τελευταία άλμπουμ»; Τέτοιες συγκυρίες απασχολούν μόνο κάποιους μουσικοκριτικούς και όσους έχουν εμμονή με τη rock ιστορία.
{youtube}tjSnrDikc4M{/youtube}
