Οι GoGo Penguin είναι ένα σχετικά νεανικό τρίο από το Μάντσεστερ και το Man Made Object είναι το 3ο τους LP. Πρόκειται, όμως, για την πρώτη τους κυκλοφορία στη θρυλική Blue Note, η οποία τους τσίμπησε από ένα αξιόλογο label της γενέτειράς τους, τη Gondwana Records (όπου επίσης ηχογραφούν ο Matthew Halsall ή ο Nat Birchall), μετά την επιτυχία που σημείωσαν με το προπέρσινο 2.0.
Θα μπορούσαμε επομένως να πούμε ότι η πρόκληση για το τρίο των Chris Illingworth (πιάνο), Nick Blacka (κοντραμπάσο) & Rob Turner (τύμπανα) υπήρξε διπλή: αφενός να ανταπεξέλθουν στο βάρος των προσδοκιών που δημιούργησε μια δουλειά η οποία δικαίως τράβηξε την προσοχή αρκετών, αφετέρου να το πράξουν απευθυνόμενοι πλέον σε ένα σημαντικά διευρυμένο ακροατήριο –για την πρόσβαση στο οποίο η υπογραφή της Blue Note αποτελεί από μόνη της μια κάποια εγγύηση.
Ως γνωστόν, «ομάδα που κερδίζει, δεν αλλάζει», κι έτσι οι GoGo Penguin αποφασίζουν να τοποθετηθούν στα παραπάνω με την ίδια πάνω-κάτω συνταγή. Άλλωστε, η πρόταση που κατέθεσαν με το 2.0. στεκόταν σε αρκετά ενδιάμεσα και επομένως μοιάζει εκ προοιμίου δεκτική σε μερικά ακόμα. Μια πρόταση η οποία ίσως να μην ήταν όσο καινοφανής πίστευε η ίδια, πάντως ήταν αρκετά ευέλικτη, όπως και προσωπική: ένα παιχνίδι με το οξύμωρο της «ακουστικής electronica», δηλαδή μια μορφή πιανιστικής τζαζ που αποπειράται, κυρίως μέσω του ρυθμού (αλλά σίγουρα όχι μόνο), να συμπεριλάβει τις εξελίξεις που έχει επιφέρει η ηλεκτρονική μουσική των τελευταίων 30 ετών. Θα μπορούσαμε εδώ να αναφέρουμε δίσκους οι οποίοι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο επιχείρησαν στην ίδια διασταύρωση, όπως λ.χ. το The Dawn του Erik Truffaz (1998) ή το Khmer του Nils-Petter Molvær (1997), καθώς και πιο σύγχρονα παραδείγματα σαν το Dysnomia των Dawn Οf Midi (2013) ή το Mehliana: Taming Τhe Dragon των Brad Mehldau & Mark Guiliana (2014).
Η μελωδικότητα την οποία προσφέρουν είναι επίσης ενήμερη από πιανίστες όπως ο Esbjörn Svensson, μπορεί δηλαδή να γίνεται αρκετά απλή, ώστε να μην κλωτσάει στο μη εκπαιδευμένο στην τζαζ αυτί· και ταυτόχρονα αρκετά εκλεπτυσμένη, ώστε να μην κλωτσάει στο εκπαιδευμένο. Χρειάζεται βέβαια μπόλικη μαστοριά για να κάνεις τον δρόμο αμφίδρομο και κυρίως για να τον διατηρήσεις έτσι επί μονίμου βάσεως. Στο Man Made Object, οι GoGo Penguin δείχνουν λοιπόν ότι διαθέτουν μια τέτοια ικανότητα –προκύπτουν π.χ. κομμάτια όπως τα “All Res” ή “Branches Break”. Σε κάνουν όμως να αναρωτιέσαι μερικές φορές μήπως η τάση τους προς την επανάληψη έγκειται απλώς στην αδυναμία τους να φανταστούν τη συνέχεια (ενδεικτικότερο παράδειγμα το “Quiet Mind”).
Αφήνουν έτσι τον ρυθμό να κάνει τη δουλειά και να επωμιστεί αυτός το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για τις όποιες εκρήξεις. Κι εκείνος σε γενικές γραμμές ανταπεξέρχεται, καθώς εκφράζεται κυρίως από μια ιδιαίτερα ικανή rhythm section, με το παίξιμο του Turner ιδίως, που είχε αποτελέσει και βασικό λόγο επιτυχίας του 2.0. Το ίδιο συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό και στο Man Made Object, με την ουσιώδη διαφορά ότι εδώ περιέχονται και στιγμές όπου τα επιχειρήματα φαίνεται ότι σώνονται, όπως π.χ. στο “Smarra”: το οποίο ξεκινάει ελπιδοφόρα, αλλά τελικά ποντάρει σε εντυπωσιασμούς για να ακολουθήσει τον παλμό του εαυτού του.
Με δυο λόγια, το Man Made Object είναι ένας δίσκος που γίνεται σε σημεία πολύ καλός, όντας ενδεικτικός των αρετών του βρετανικού τρίο. Αλλά, ταυτόχρονα, δείχνει και τα όρια της όλης προσέγγισης ή, ορθότερα, δείχνει να τα έχει κομματάκι ξεπεράσει. Οπότε θα μπορούσαμε να πούμε –μένοντας στις ποδοσφαιρικές αναλογίες– ότι οι GoGo Penguin προβιβάστηκαν μεν στη μεγάλη κατηγορία, δεν έχουν όμως και την τύχη της φετινής Λέστερ, να διεκδικούν πρωτάθλημα· αρκούνται σε μια απλώς αξιοπρεπή πορεία.
{youtube}ol4s-1kTrBw{/youtube}
