«Άσε με να δω τον κόσμο από τα μάτια σου», είναι τα εναρκτήρια λόγια στο τραγούδι "Αυλή". Η ικετευτική τρυφερότητα του στίχου περιγράφει την ουσία της σχέσης κάθε ακροατή με το έργο του Κωνσταντίνου Βήτα, εδώ και 25 χρόνια δισκογραφίας. Το νέο του άλμπουμ είναι ένα ακόμα παράθυρο στον τρόπο με τον οποίον μοιάζει ο κόσμος (μας) στα μάτια του, αυτή τη φορά με θέα τη στρογγυλή πλατεία στο κέντρο της πόλης.
Η 8η ολοκληρωμένη σόλο δουλειά του Κ.ΒΗΤΑ (χωρίς συλλογές, EP, συνεργασίες και soundtrack) είναι ένα γενναίο δώρο δοσμένο από καρδιάς. Ένα μουσικό εργαλείο απαραίτητο και όχι απλά ευπρόσδεκτο, που μας εξωθεί και πάλι σε νυχτερινές πτήσεις πάνω από αστικούς χάρτες. Μπας και καταφέρει να εξημερώσει κάποιο πνιγηρό συναίσθημα μοναξιάς και διώξει λίγη απ’ την ασχήμια τριγύρω.
Οι ηχητικές υφές της Ομόνοιας έχουν ως αφετηρία τα πλήκτρα και έρχονται σε αλληλουχία με την αστική αποξένωση, το τραύμα της απόρριψης και τη δύναμη της αγάπης. Τα τραγούδια είναι επιμελημένα, διαθέτουν ακτινοβολία και διεισδύουν σαν φρέσκος αέρας στα πνευμόνια. Είναι μουσικά ιντερλούδια για ανθρώπους που προτιμούν να εξαφανίζονται σε πολυσύχναστους δρόμους, που οχυρώνονται πίσω από την ασφάλεια των ακουστικών τους στα μέσα μαζικής μεταφοράς, που θεωρούν την ποίηση αυστηρά προσωπική υπόθεση, που δεν κοινοποιούν τις ιστορίες τους, που χάνονται στα νεφελώματα της αγάπης, που ατενίζουν ατέλειωτα χρυσάνθεμα, που κάθονται μόνοι τους σε εξώστες κινηματογράφων και μάχονται σε προσωπικές συμπληγάδες.
Ο δίσκος ξεκινάει με ένα "Τρίκυκλο" –από εκείνα που θέλουμε να καβαλήσουμε και να διασχίσουμε ένα πρωινό τον κόσμο. Ακολουθεί μια αγκαλιά τραγούδια που συνθέτουν ένα οικοδόμημα ικανό να σε αναζωογονήσει με την ενέργειά του ή να σε ρίξει σε συναισθηματικούς καιάδες. Τα κρυστάλλινα synths στα "Ντιζέζ", "Τρεμολόρα" και "Επίπεδη Πίκλα" δεν πασχίζουν να μας πετάξουν σε ιδρωμένες πίστες, αλλά να συντονιστούν με τους καρδιακούς μας παλμούς. Για να θυμηθούμε λίγο τα αυτονόητα σε επίπεδο αισθητικού κριτηρίου, σε μια εποχή κατά την οποία η ποπ κουλτούρα μυρίζει πλαστικό και βιομηχανική κατανάλωση.
Πιθανότατα η Ομόνοια είναι ο καλύτερος δίσκος του Κ.ΒΗΤΑ από την εποχή της Άγριας Χλόης (2004). Όχι όμως πως δεν έχει μικρά προβλήματα: τα παραμορφωμένα φωνητικά στο "Απέραντο Άσπρο" φτιάχνουν μια αχρείαστη κρούστα, η οποία σε αποξενώνει από τη ζεστή καρδιά του τραγουδιού, ενώ "Το Όνομά Σου Είναι Αγάπη" φλερτάρει υπέρ το δέον με τα έντεχνα ραδιόφωνα της πόλης. Αλλά όλες οι αναλύσεις καταρρέουν μπροστά στην ευέλικτη εκφραστικότητά του Κωνσταντίνου –για παράδειγμα στη "Συνεδρία", που αντλεί από την ενορχηστρωτική ευφυΐα της Laurie Anderson– και στην αμεσότητά του στο μικρόφωνο, όπως διακρίνεται στον "Απόφοιτο", στο "Βέβαιο Τέλος" (εναεναεναεναενα…) και κυρίως στα υπέροχα "Μεσάνυχτα". Η μουσικότητα στην ψυχή αυτών των στιγμών αποτυπώνεται πολιτισμένη και ευγενής, μια ζωντανή αντανάκλαση του δημιουργού τους. Πρόκειται για τραγούδια φτιαγμένα για να ντύσουν τα μοντάζ αναπόλησης που παίζουμε καμιά φορά στο μυαλό μας, απαλύνοντας εκείνες τις μικρές συρραφές προσωπικών αναμνήσεων.
Όμως διακριτικό αποκορύφωμα του δίσκου, θεωρώ ότι είναι το "Νόμιζα Πως Ξέρω". Ένα τραγούδι με ανάγλυφη μελωδία που υγραίνει τα μάτια, έχοντας τον ακροατή για καρτερικό συμπάσχοντα, «υποχρεώνοντάς» τον να την εμπιστευτεί. Αυτό ακριβώς καταφέρνει και ο Κ.ΒΗΤΑ, καθώς συνεχίζει την κάθετη εξέλιξή του: μας κάνει να τον εμπιστευόμαστε και να ακουμπάμε πάνω στη μουσική του τις μύχιες ανασφάλειές μας. Μεγαλώνει όμορφα, χωρίς να ξοδεύεται δημιουργικά και πλέον επιτρέπει στο φως να παρεισφρήσει στις μελωδίες του. Εκτίθεται άφοβα (απλώς ντροπαλά) μπροστά μας, καθώς απ’ το μυαλό του περνάει η ιδέα πως η απέραντη μοναξιά είναι υπόθεση που μπορεί να κερδηθεί και πως η αγάπη ίσως να μη φαντάζει απ’ την αρχή σαν καμένο χαρτί. Αν υπάρχει κάποιο αντίστοιχο καλλιτεχνικό βλέμμα με το δικό του στην Ελλάδα τα τελευταία 25 χρόνια, είναι κάτι που πρέπει να συζητήσουμε πολύ σοβαρά.
Όλοι έχουμε λοιπόν τους ποιητές μας. Προσωπικά, επιλέγω να έχω τον Κωνσταντίνο.
{youtube}l3AUqlhkSa4{/youtube}
