Πού βρίσκονται και πού πατούν οι δύο b.f.f., Alex Turner & Miles Kane, εν έτει 2016; Για τον πρώτο και την εντυπωσιακή πορεία της μπάντας της οποίας ηγείται (Arctic Monkeys) προς την κορυφή του σύγχρονου rock 'n' roll φάσματος δεν θα επιχειρήσουμε εδώ συνοδευτικούς διθυράμβους, παρά μόνο μία υπενθύμιση, έτσι για τους τύπους. Το ίδιο όμως δεν συμβαίνει και με τον δεύτερο, από το ρεζουμέ του οποίου λάμπει δια της απουσίας της μια κάποια ιδιαίτερη επιτυχία. Μετά το τέλος των Rascals, ο Kane κινήθηκε σε σόλο μονοπάτια, κυκλοφορώντας 2 προσωπικά άλμπουμ –το πρώτο μέτριο προς καλό, το δεύτερο μέτριο προς μετριότατο. Τίθεται λοιπόν το σχετικά εύλογο ερώτημα κατά πόσον συμβαδίζουν ακόμα οι μουσικές φιλοδοξίες των δύο πάλαι ποτέ άγριων νιάτων του βρετανικού ροκ.
Αν μη τι άλλο, έχουν περάσει 8 ολόκληρα χρόνια από το απρόσμενο κοινό τους ντεμπούτο ως Μαριονέτες, με την Εποχή της Υποδιατύπωσης (sic) να εντυπωσιάζει με την αναπάντεχα μεγαλεπήβολη ηχητική περιβολή της, η οποία ελάχιστα έδειχνε να συνάδει με το εξαιρετικά νεαρό της ηλικίας τους: η ορχηστρική επικάλυψη των κομματιών έφερνε στο προσκήνιο μια αίσθηση 1960s νοσταλγίας η οποία ταίριαζε γάντι στο κινηματογραφικό προφίλ και στην υποχθόνια ρομαντική εσάνς του λυρικού τους περιεχομένου. Οι Puppets είχαν κατορθώσει τότε να δημιουργήσουν ένα γοητευτικό σύμπαν γεμάτο από femme fatales και συναισθηματικά αδιέξοδα, απολαμβάνοντας ευρεία κριτική αποδοχή και φτιάχνοντας μια ξεχωριστή ακολουθία οπαδών, η οποία δεν είχε απαραιτήτως συστηθεί με τα κυρίως πρότζεκτ των δύο κολλητών.
Σε αυτό λοιπόν το κοσμοπολίτικης αύρας θέατρο σκιών, επιστρέφουν μαζί με τους Turner & Kane και δύο ακόμα φιγούρες άρρηκτα συνδεδεμένες με το όλο εγχείρημα. Αναφέρομαι ασφαλώς στους James Ford και Owen Pallett, που είναι υπεύθυνοι για την άψογη παραγωγή και τα κρουστά (ο πρώτος) και τις πλούσιες ενορχηστρώσεις που αναδεικνύουν τις λεπτές ποπ μελωδίες του ντουέτο (ο δεύτερος). Στρώσεις από έγχορδα κάτω από τις οδηγίες του Pallett υπογραμίζουν με υποδειγματική μαεστρία τα εύθραυστα συναισθήματα τραγουδιών όπως το ομώνυμο του δίσκου, χωρίς να καταφεύγουν στην ενίοτε υπερβολική δραματικότητα του πρώτου τους πονήματος: κάποιες πομπώδεις στιγμές της συμφωνικής ορχήστρας περιορίζονται σε κατά τόπους εξάρσεις (όπως λ.χ. στο "Bad Habits").
Έτσι, στο δεύτερο αυτό εγχείρημά τους, οι Last Shadow Puppets στέκουν διακριτικότεροι, ίσως και κάπως πιο υποτονικοί. Όχι ακριβώς ό,τι θα περίμεναν οι περισσότεροι από εκείνους, δηλαδή. Οι μεστές τους μελωδίες συνεχίζουν βέβαια να πατούν γερά σε στιβαρά θεμέλια, αποπνέοντας και μια χαλαρή, καλοκαιρινή αύρα made-in-the-USΑ (ίσως αποτέλεσμα της ηχογράφησης στο Μαλιμπού;), αντίθετα με τη brit pop εποποιία του ντεμπούτο. Με τον Turner να αναλαμβάνει με τρόπο τα ηνία και τον Kane να ακολουθεί εμφανώς αναζωογονημένος, επωφελούμενος της διαδραστικής τους τραγουδοποιίας και της δυνητικής επανεκκίνησης μιας φθίνουσας προσωπικής καριέρας.
Είναι άρα δίσκος άξιος επαίνων το Everything You've Come To Expect, απλά όχι το sequel που θα περίμενε κανείς από τους Puppets μετά από 8 έτη αδράνειας. Δύσκολα μπορεί να ψέξει κανείς πάντως το τελικό αποτέλεσμα, ιδίως ως προς το ενορχηστρωτικό, το στιχουργικό και το ερμηνευτικό του μέρος, ενώ είναι γεγονός πως η σκοτεινή γοητεία των δύο crooners παραμένει ανεξάντλητα σαγηνευτική. Κάτι που αποκρυσταλλώνεται και στη Σύνοψη του 11ου και τελευταίου τραγουδιού του πονήματος: «Visions of the past and possible future/Shoot through my mind and I can't let go Inseparable opposing images». Μένει λοιπόν το αίσθημα μιας ανεκπλήρωτης επιθυμίας για κάτι πιο σθεναρά αποκρυσταλλωμένο.
Χωρίς να μπορεί έτσι κανείς να μιλήσει για απογοήτευση, παρά μόνο για την εσφαλμένη προσδοκία της επανάληψης μέσω ενός νέου Age Of The Understatement, αυτό που μένει είναι ένα απόλυτα στιβαρό άλμπουμ. Για το αν θα χρειαστεί τώρα να περιμένουμε μέχρι το 2024 για να διαπιστώσουμε πού θα καταλήξει το συγκεκριμένο bromance, μένει να το δούμε...
{youtube}IamcaGta7hY{/youtube}
