Στις αρχές του 2013, μία από τις μεγάλες αγγλικές δόξες που επιβίωσε αξιοπρεπώς του κακού χαμού της Britpop στη δεκαετία του 1990, επανήλθε μετά από αποχή 13 ετών. Η κυκλοφορία που σηματοδότησε την επιστροφή των Suede, το Bloodsports, έτυχε αμήχανης αποδοχής και επισκιάστηκε από ένα άλλο, μεγαλύτερης εμβέλειας comeback album –το The Next Day του David Bowie. Ήταν ένα πλήγμα στο γόητρο και στην ούτως ή άλλως μελαγχολική καρδιά του συγκροτήματος. Τρία χρόνια μετά, το Night Thoughts είναι το sequel αυτής της δεύτερης καριέρας των Suede και τυγχάνει να επισκιάζεται ξανά από την επιστροφή και τον άδικο χαμό του Bowie. Όμως, ακόμα και αυτές οι συγκυρίες, προσδίδουν ένα ελάχιστο βάρος στην καθοριστική επιρροή του αθάνατου Δούκα στη εν γένει παρουσία και μουσική των Suede.
Χωρίς διάθεση υπερβολής, το Night Thoughts ίσως να είναι το καλύτερο και πληρέστερο σε διαθέσεις άλμπουμ των Suede, από την εποχή του Dog Man Star (1994). Σχεδόν ανέλπιστα, το γκρουπ μας σερβίρει μια τίμια και υπερ-στολισμένη εξτραβαγκάντσα, με τις ηλεκτρικές εξάρσεις να βρίσκονται σε πλήρη σύμπνοια με την πλειάδα εγχόρδων που κοσμούν τον δίσκο. Το Night Thoughts καταφέρνει και επαναφέρει τη σκοτεινή θεατρικότητα στην οργανική χημεία της μουσικής του συγκροτήματος, με τρόπο που τους απογειώνει στα μελωδικά ύψη της νιότης τους –και της δικής μας. Απαρτίζεται από τα νεανικά όνειρα που συνθλίφτηκαν κάτω από το βάρος του μεσόκοπου άγχους (όσα δηλαδή περιγράφονται σε τραγούδια όπως το "When You Are Young”), από μια υπέροχα γλυκόπικρη αποτίμηση χαμένων προσωπικών μαχών, αλλά και από μια αποθέωση της υγιούς νοσταλγίας.
Ενώ τα ορχηστικά μέρη ανθίζουν, ο Brett Anderson συνεχίζει την εμμονή του με το ψυχόδραμα χωρίς να αφήνει πολλά περιθώρια για αντιστάσεις, ειδικότερα σε μικρά διαπολιτισμικά δράματα όπως το "Pale Snow", το "Tightrope" και το σπαρακτικά ικετευτικό "I Don’t Know How To Reach You". Τραγούδια υψηλής εκφραστικότητας με παχιά περιγράμματα, ολοστρόγγυλα και αφοσιωμένα στο κυνήγι της αλάνθαστης μελωδίας.
Το άλμπουμ περιλαμβάνει μια σειρά από καλά «κομμένα» singles, που θα αποτελούσαν άριστη προσθήκη σε κάθε best of συλλογή, κάθε καλής βρετανικής μπάντας μετά το 1990 –όπως π.χ. το "Outsiders" ή το "Like Kids". Παρόλα αυτά, σε κομμάτια όπως το "No Tomorrow" με τις glam αναθυμιάσεις μιας pre-punk εποχής, διαφαίνεται ότι οι Suede αντιμετωπίζουν σαν πρότυπη τη σχέση τους με τους ακροατές. Έτσι, τα νέα τραγούδια περιχύνουν με ατμοσφαιρικό ημίφως τα χυμώδη και αστερολουσμένα, εξωστρεφή δράματα που οι Suede έχουν δίκαια κάνει κτήμα τους. Τελικά, το φάντασμα του Bowie μπορεί να μειδιάσει με ικανοποίηση, παρά την αέναη χαλάστρα στα πάρτι επιστροφής τους.
{youtube}ZHQRz_15s3g{/youtube}
