Στη θεωρία, τα πάμε καλά: δεν τίθεται θέμα για το αν μπορεί να σταθεί επάξια μια φωνή με το εύρος της Angélique Kidjo δίπλα σε μια τυπική φιλαρμονική ορχήστρα. Επίσης, ναι μεν πολυφορέθηκαν από ένα σημείο και μετά οι ορχήστρες στην ευρύτερη ποπ κουλτούρα –αυτές για να βγάλουν κανά ευρώ, η τελευταία για να μπορέσει να επανεφεύρει εαυτόν, σε καιρούς αδιεξόδων– αλλά κάτι τέτοιο βοήθησε στην απόκτηση εμπειρίας. Κι έτσι, πληρούνται πια κάποια στάνταρ και αποφεύγονται κάτι άστοχα πράγματα που ακούγαμε παλιότερα. Εδώ λ.χ. όλα είναι στη θέση τους, κρίνοντάς τα βάσει «κώδικα».
Στο άλμπουμ υπάρχει σίγουρα και ενδιαφέρουσα σημειολογία. Ακόμα δηλαδή και εν έτει 2015, έχει ρε διάολε την αξία του να βλέπεις μια σταρ της afropop από το Μπενίν (ντάξει, afropop στο περίπου, απλά για να μην πω τη ρημάδα λέξη «world») να πρωταγωνιστεί σε ένα περιβάλλον για το οποίο μέχρι και πριν μερικές δεκαετίες φάνταζε απόκληρη: ο κόσμος μας προχωρά. Είναι βέβαια αλήθεια πως η Kidjo εξευρωπάισε τον ήχο της και στόχευσε μαρκετινίστικα στον world «πυρετό» που κατέλαβε το Παρίσι των 1990s, αξιοποιώντας το αποικιακό υπόστρωμα το οποίο πάντα παίζει στην περίπτωση των Γάλλων και της Μαύρης Ηπείρου –η δυτικοαφρικανική της πατρίδα είναι το παλιό βασίλειο της Δαχομέης, που κατέλυσαν οι «πολιτισμένοι» Γάλλοι το 1904 (file under: μικρές υπενθυμίσεις σύγχρονης ιστορίας για τους Μένοντες Ευρώπη). Δεν παραδόθηκε εντούτοις εντελώς στον συμβιβασμό, αφού επέμεινε και να τραγουδά στα Φον (τη μητρική της γλώσσα), μα και να κρατά ένα επαρκές άρωμα Αφρικής (στους ρυθμούς, τουλάχιστον) καθώς μαγείρευε το παγκόσμιο της χαρμάνι.
Στην πράξη, βέβαια, εγείρονται διάφορα ερωτήματα, για τα οποία το Sings δεν διαθέτει απαντήσεις –όπως κάνουν οι καλοί δίσκοι. Δεν υπάρχει δηλαδή αμφιβολία ότι η Angélique Kidjo είναι μία από τις Μεγάλες Κυρίες της Αφρικής των χρόνων μας, με κριτήρια την ποιότητα της φωνής της αφενός, το εμπορικό εκτόπισμα της καριέρας της αφετέρου. Όμως αυτό το γνωρίζουμε, χρόνια τώρα. Και μία από τις μεγάλες αποτυχίες του Sings είναι πως, ενώ διαδραματίζεται σε νέο έδαφος, δεν μας μαθαίνει τίποτα καινούριο για την ερμηνεύτρια: κρυμμένη πίσω από λαμπερές ερμηνείες τύπου "Kelele", η Kidjo είναι εδώ μια τουρίστρια στη μεγάλη λόγια παράδοση της Ευρώπης· δεν ξεμακραίνει ποτέ από την ασφάλεια του πούλμαν με το οποίο εκδράμει, βάσει προγράμματος, στους δρόμους της.
Άλλο πρόβλημα, ότι ο δίσκος δεν βασίστηκε σε καινούριο υλικό. Πλην δηλαδή δύο αδιάφορων περιπτώσεων ("Otishe", "Nanae"), δεν ακούμε τραγούδια εξ αρχής γραμμένα για τις ανάγκες της σύμπραξης, μα κάτι-σαν-best-of ξαναερμηνευμένο με ορχήστρα. Κι αυτό, όσο καλή δουλειά κι αν καταγράφεται στις ενορχηστρώσεις, είναι βαρετό. Πόσο μάλλον αν το μπάτζετ δεν μπόρεσε να χρηματοδοτήσει παρά μια επαρκέστατη μεν, μικρομεσαία δε ορχήστρα: η επιβλητικώς 110μελής Orchestre Philarmonique του τελευταίου Μεγάλου Δουκάτου του πλανήτη είναι σωστή σε όλα, μα υπερβολικά τακτοποιημένη· της λείπει το όραμα. Επιπλέον, τη διευθυνει ο Gast Waltzing: ένας μικρός μουσικός θρύλος του λόγιου Λουξεμβούργου μεν, εξοικειωμένος δε περισσότερο με την τζαζ, παρά με τους κλασικούς. Και φαίνεται, αφού οι λίγες σπίθες που πετιούνται εδώ, π.χ. στο "Bahia" (όπου στήνει θαυμάσια ένα δραματικό σκηνικό με «κινηματογραφικές» αποχρώσεις για τη φωνή της Kidjo) ή στο "Samba Pa Ti" (όπου πλάθει κάτι σαν επικαιροποιημένο 1960s lounge), έχουν τζαζ καταβολές, μαρτυρώντας συνάμα και μια άνεση με τις βραζιλιάνικες αποκλίσεις του ρεπερτορίου της Kidjo, που δεν εντοπίζεται στις πιο διάσημες άφρο στιγμές της, όπως λ.χ. στο "Malaika".
Η Kidjo, στα 55 της πλέον, φαίνεται να βρέθηκε σε δισκογραφικό αδιέξοδο κι έτσι απλά διασκεύασε εαυτόν, πασπαλίζοντας με μια ευρωπαϊκή ορχήστρα –σίγουρο «τυράκι» τόσο για τα προοδευτικά γαλλικά αυτιά που την έχουν στηρίξει, όσο και για τις μεσαίες τάξεις της γαλλόφωνης Αφρικής, οι οποίες θα επικροτήσουν από κεκτημένη ταχύτητα. Επί της ουσίας, όμως, μας σέρβιρε ένα φανταχτερό, υπερκαλοφτιαγμένο άλμπουμ, το οποίο δεν έχει τίποτα σημαντικό να πει, παρά την όντως απολαυστική τραγουδίστρια στην εμπροσθοφυλακή.
{youtube}pOBB483czVo{/youtube}
