Αν και γνωστός από την κύρια ασχολία του, δηλαδή τους Killers, ο Brandon Flowers έχει βλέψεις και ανησυχίες που εκτείνονται πέρα από τα ηχητικά όρια που έχει (μέχρι στιγμής) θέσει η μπάντα. Το έδειξε άλλωστε και το 2010, όταν κυνήγησε μια προσωπική καριέρα με το άλμπουμ Flamingo, εκμεταλλευόμενος βέβαια τη δυναμική που κουβαλούσε το όνομα των Killers. Κατάφερε τότε και έβγαλε δύο τραγούδια τα οποία συγκέντρωσαν στην πορεία μερικά εκατομμύρια views στο YouTube, συμπρωταγωνίστησε με τη Charlize Theron στο βιντεοκλίπ του “Crossfire”, αλλά εν τέλει δεν έκανε και πολλά για να εδραιώσει την οντότητα και το ειδικό βάρος μιας σόλο περσόνας.
Ό,τι όμως δεν έκανε τότε, δείχνει να θέλει να το καταφέρει φέτος με το The Desired Effect, για το οποίο επιστρατεύει μάλιστα κι ένα βαρύ χαρτί· στην καρέκλα του παραγωγού, ως γενικότερος μαέστρος του εγχειρήματος, κάθεται ο Ariel Rechtshaid, που έχει συνεργαστεί με καλλιτέχνες της τάξης των Vampire Weekend, Madonna, Usher, Beyoncé, Kylie Minogue και Major Lazer. Ψιλοπράγματα, σα να λέμε... Και σα να μην έφτανε αυτό, τη μίξη ανέλαβε ο Alan Moulder, για τον οποίον αν αρχίσουμε να αραδιάζουμε συνεργάτες θα χρειαστούμε μία επιπλέον παράγραφο στο κείμενο. Κερασάκι στην τούρτα, τα ονόματα που συναντάμε στα credits: ο Neil Tennant των Pet Shop Boys, η Danielle Haim των Haim, η Angel Deradoorian (πρώην μέλος των Dirty Projectors) και άλλοι.
Φαίνεται λοιπόν πως αυτή τη φορά ο Brandon Flowers δεν αστειεύεται. Θέλει να φτιάξει έναν δίσκο ικανό ν' αφήσει ένα πιο ηχηρό αποτύπωμα από το Flamingo και η αλήθεια είναι πως το πετυχαίνει. Πραγματοποιεί εντυπωσιακή εισαγωγή με το “Dreams Come True” –το πιο «κιλλερικό» κομμάτι στο The Desired Effect– και, από εκεί κι έπειτα, κάνει βουτιά σε μια ρετροφουτουριστική λίμνη από 1980s αναμνήσεις, φορτωμένες νοσταλγικό αέρα, μα επεξεργασμένες με σύγχρονο τρόπο και διαμορφωμένες έτσι ώστε να μην ηχούν απαρχαιωμένες.
Ως μεγαλύτερη απόδειξη στέκει σαφώς το “I Can Change”, το οποίο σαμπλάρει το "Smalltown Boy" των Bronski Beat, αποκτώντας όμως δική του ζωή λόγω των χαρακτηριστικών φωνητικών του Flowers και μερικών παραγωγικών τρικ, που το αλλάζουν όσο χρειάζεται από το αρχικό. Το “Between Me And You”, από την άλλη, δεν βασίζεται μεν σε κάποιο ηχητικό δείγμα, γίνεται ωστόσο ξεκάθαρο ότι έχει αντλήσει περίσσια έμπνευση από το έργο του Peter Gabriel. Αν όμως δεν πειστήκατε ακόμα περί της εϊτίλας που διακατέχει το The Desired Effect, δεν έχετε παρά να μεταφερθείτε στο “Lonely Town”, ένα τραγούδι που φαίνεται να συγκεντρώνει όλα σχεδόν τα στοιχεία τα οποία έκαναν τη συγκεκριμένη δεκαετία ηχητικά χαρακτηριστική.
Όλα αυτά δεν έχουν σκοπό να υποβιβάσουν τον δεύτερο δίσκο του Brandon Flowers. Εδώ μέσα υπάρχουν άλλωστε στιγμές αβίαστα και άμεσα εθιστικές, όπως για παράδειγμα το “Can't Deny My Love” με το πομπώδες ρεφρέν ή το “Diggin' Up The Heart” με αυτόν τον ψευτο-ροντέο ρυθμό. Στο σύνολό του, λοιπόν το The Desired Effect είναι ένα ποπ ζαχαρωτό: γίνεται θελκτικό, χωρίς να έχουν απαραίτητα προηγηθεί επανειλημμένες ακροάσεις. Κερδίζει έτσι τον ακροατή με το καλημέρα, ενώ καταφέρνει να τον κρατά χαρούμενο ακόμα και μετά από την πολλοστή φορά παιξίματος.
Εάν κάτι λείπει, είναι η διάθεση ξεβολέματος και καλλιτεχνικού ψαξίματος εκ μέρους του Flowers, εντός των πλαισίων της ποπ πάντα. Πράγματα δηλαδή που θα μπορούσαν να το καταστήσουν πιο στιβαρό ως σύνολο, αυξάνοντας παράλληλα τις πιθανότητές του για αντοχή στον χρόνο. Ως μεσοπρόθεσμη πάντως μουσική συντροφιά, επιτυγχάνει με άνεση.
{youtube}9iiDlU4rhlY{/youtube}
