Δεν ανακαλύπτουν νέες γαίες με τη μουσική τους οι Föllakzoid –δεν διατείνονται άλλωστε και οι ίδιοι ότι το κάνουν. Δεν μας δίνουν, με άλλα λόγια, κάτι που δεν έχουμε ακούσει ήδη από τα τέλη των 1960s, με συγκροτήματα όπως λ.χ. οι Silver Apples. Μια ψυχεδέλεια κλειδωμένη τις περισσότερες φορές στη motorik επαναληπτικότητα του kraut, με ικανές δόσεις παραμόρφωσης και με την απαραίτητη vintage αισθητική: εκτός από σκονισμένες συχνότητες και ήχο που γενικώς αρέσκεται να παραπέμπει στην αναλογικότητα, ακούμε μέχρι και κάποια απ’ τα συνθεσάιζερ που χρησιμοποιούσαν οι Kraftwerk σε περιοδείες τους τη δεκαετία του 1980! Μεγαλεία…
Πάντως, το τρίο από το Σαντιάγο της Χιλής έχει καταφέρει να διακριθεί μέσα στον σωρό. Και, έχοντας το III στα αυτιά μου, μπορώ να το δικαιολογήσω απολύτως. ΟΚ, δεν αποφεύγουν ορισμένες κοινοτοπίες, καταφέρνουν όμως να μην πνιγούν μέσα τους, πιθανώς γιατί επιλέγουν να αναφέρονται περισσότερο σε ένα ύφος ή σε μία αισθητική, παρά σε συγκεκριμένες περιπτώσεις. Μπορούν έτσι και διατηρούν εποπτική ορατότητα, είτε στρέφονται προς τα μέρη των Grails, είτε προς αυτά των Lindstrom & Prins Thomas, είτε ρίχνουν κλεφτές ματιές προς το post. Παραμένουν έτσι εύκαμπτοι, ικανοί να εκφράσουν με μια (σχετική) ευρύτητα το ψυχεδελικό τους όραμα.
Πατάνε επίσης γερά στα πόδια τους, τόσο στο ηλεκτρονικοφανές “Electric”, όσο και στις πιο ροκ περιοχές του “Piure”. Ξέρουν να δουλεύουν καλά αυτή την κυκλική διάσταση των συνθέσεων, να φτιάχνουν μια γερή και επαναληπτική ρυθμική βάση με τα βασικά (μια μπότα, ένα hi-hat κι ένα μπάσο που είναι πάντοτε «εκεί») και από πάνω να ρίχνουν όμορφες κιθαριές, ομιχλώδη συνθεσάιζερ (μαστορικά δουλεμένα από τον Atom™) και κάποια σποραδικά φωνητικά.
4 συνθέσεις περιέχει όλες κι όλες το III, με τη μικρότερη να διαρκεί μόλις… 9 λεπτά. Λογικό θα μου πείτε, οι κύκλοι θέλουν τον χρόνο τους για να πάρουν τις σβούρες τους κι εκείνο το «trance», που είναι δεδηλωμένος στόχος των Föllakzoid, χρειάζεται αρκετές από δαύτες για να έχει την οποιαδήποτε ισχύ. Δεν είναι όμως άσκοπες αυτές οι διάρκειες, καθώς αφενός το γκρουβ που παράγεται είναι αρκετά πειστικό, αφετέρου η φαντασία που επιδεικνύεται είναι επαρκής, μέσα στα ούτως ή άλλως συγκεκριμένα όριά της. Έτσι κι αλλιώς, το πρώτο έχει μάλλον μεγαλύτερη βαρύτητα σε τέτοια περιβάλλοντα, οπότε η δεύτερη χρειάζεται περισσότερο να υπονοεί δυνατότητες, παρά να τις υλοποιεί. Και το μασίφ γκρουβ είναι το πρώτο που αντιλαμβάνεσαι ότι έχει ο δίσκος.
Σημειωτέον, πως οι Χιλιανοί μοιάζουν πλέον να στοχεύουν καλύτερα όσο αφορά την κατεύθυνση της μουσικής τους, να γίνονται πιο ουσιαστικοί απ’ όσο ήταν στις δύο προηγούμενες δισκογραφικές τους απόπειρες. Γίνονται, με δυο λόγια, μια καλύτερη μπάντα από εκείνη που ήτανε. Οφείλει κι αυτό να τους πιστωθεί.
{youtube}MyDeUwo4SCo{/youtube}
