Αρκούσε ένα αφοπλιστικό «My name is Giovanni Giorgio, but everybody calls me Giorgio» με το οποίο αυτοσυστήθηκε ο κύριος Moroder στον τελευταίο δίσκο των Daft Punk, ώστε να δημιουργήσει μια ταραντινικής φιλοσοφίας αναγέννηση για έναν από τους ξεχασμένους, cult θρύλους της disco pop. Η φωτεινή πλευρά της ποπ (αν υπάρχει σκοτεινή), η πρωτόλεια electronica και η disco, του οφείλουν τα μέγιστα. Οποιοσδήποτε four-on-the-floor ηλεκτρονικός ρυθμός και οποιοδήποτε ρομποτικό groove ακούσαμε έκτοτε, θα έχει πάντα πνευματικό χρέος απέναντί του.
Όμως το ρομαντικό και ανιδιοτελές tribute των Daft Punk στο κομμάτι “Giorgio By Moroder” δεν τέμνεται σε διαθέσεις με τη στρατηγική πίσω από πρώτο σόλο άλμπουμ του 75άχρονου Ιταλού παραγωγού από το 1985, ο οποίος δεν έκρυψε ποτέ στην καριέρα του το μονομερές ενδιαφέρον για κυριαρχία στα charts: κατά τη δική του, ανοιχτά περήφανη μουσική κοσμοθεωρία, ό,τι πουλούσε θεωρούνταν πετυχημένο και αντίστροφα. Οι Kraftwerk ήταν αυτοί που χρησιμοποίησαν τα συνθεσάιζερ και παρήγαγαν τέχνη, και ο Moroder εκείνος που χρησιμοποίησε τα συνθεσάιζερ και τα μετέτρεψε σε εμπορικό προϊόν.
Πέρα από κίνηση δισκογραφικού κυνισμού, όμως, θα πρέπει να υπάρχουν περαιτέρω κίνητρα πίσω από την επιστροφή ενός ανθρώπου στο στούντιο, ώστε να ξεσηκωθεί από την ήρεμη σύνταξη και το χαλαρό ξεσκόνισμα των πλατινένιων δίσκων από τη δεκαετία του 1970 με τη Donna Summer. Μια νέα καλλιτεχνική πρόταση; Ούτε κατά διάνοια... Να πληρώσει το βουνό από μαζεμένους λογαριασμούς στην πόρτα του; Μάλλον δύσκολο, αν και ποτέ δεν ξέρεις... Να θρέψει την υπερήλικη ματαιοδοξία του και ξαφνικά να κάνει πρωταθλητισμό; Ελπίζω όχι... Να ξαναμπεί στο στερέωμα υπολογίσιμων εμπορικών δυνάμεων; Το πιθανότερο.
Το Déjà Vu μένει πάντως βολεμένο στη συνταγή με την οποία φτιάχνονται οι συλλογές Now! Είναι ένας πακτωλός europop που κάνει θόρυβο για να καλύψει τις σιωπές. Σε κάθε περίπτωση, δεν περνάς άσχημα ακούγοντας τα τραγουδάκια του –αλλά τα υποκοριστικά στις περιγραφές κρίνονται απαραίτητα. Όταν τα συντηρητικά λήξουν, αυτά τα τραγούδια θα χαλάσουν και σε γεύση. Όσο για την επιλογή καλεσμένων, η εμπορική δυνατότητα είναι ξανά η αιχμή του δόρατος. Η Kylie Minogue στο “Right Here Right Now” τραγουδάει λες και βρέθηκε ουρανοκατέβατη στον κόσμο του Tron, η Britney Spears σκορπάει μερικά χαμόγελα εδώ κι εκεί στο πολυδιασκευασμένο "Tom's Diner" της Suzanne Vega, η φιλότιμη Sia κάνει έναν feel-good περίπατο στο "Déjà Vu και η Kelis στο "Back And Forth" καταφέρνει μερικά παιχνιδιάρικα παλαμάκια στην καλύτερη. Ακόμα και το “74 Is The New 24” μοιάζει με επαναδούλεμα του “Chase” από το soundtrack του Midnight Express, ενώ στο άλμπουμ υπάρχουν και απίστευτες ασημαντότητες, όπως το “Don’t Let Go”.
Ο Moroder θα έπρεπε να μας έστελνε στο Studio 54 και σε μέρη που σκάμε επειδή δεν έχουμε επισκεφτεί. Αντ' αυτού επένδυσε σε τεχνοκρατικά uptempo club hits, χωρίς σοβαρή αισθητική πρόταση. Είχε την ευκαιρία να παίξει με groovy ρυθμούς από τις φυσικές κληρονομιές του 1970 και του 1980, μετουσιώνοντας τις σε ελκυστικές δομές για ένα νέο ακροατήριο και την πέταξε. Εκεί ήταν όμως που θα συνέβαινε και η αναβίωση των ακροατών του, και όχι μόνο του ίδιου.
{youtube}U5hV6MQ-y7k{/youtube}
