Πίσω στο 2012, οι πρωτοεμφανιζόμενοι τότε Alabama Shakes παρουσίασαν ένα ντεμπούτο το οποίο φανέρωνε μεν μια μπάντα με προοπτικές, αλλά ως αυθύπαρκτη δουλειά ήταν ελλιπές. Το συγκρότημα είχε ξεχωρίσει για τις live εμφανίσεις του και –κυρίως– για την ερμηνευτικά καθηλωτική, ηγετική παρουσία της Brittany Howard, αλλά η έντονα αναβιωτική λογική του λειτούργησε μάλλον περιοριστικά ως προς τη δυναμική των συνθέσεων, με την ίδια τη μουσική τελικά να υποβαθμίζεται και να δρα στη σκιά του ήχου. Πάνω όμως από τη χρυσή μετριότητα του δίσκου εκείνου, αιωρούνταν ένα σύννεφο αμφιβολίας∙ υπήρχε διάχυτη η αίσθηση ότι αυτοί οι ταλαντούχοι –και αναμφίβολα διαβασμένοι– μουσικοί έχουν κάτι παραπάνω να δώσουν...
Το Sound & Color επιβεβαιώνει τις υποψίες εκείνες, καθώς φαίνεται να σηματοδοτεί την έναρξη μιας νέας εποχής για τους πολυσυζητημένους americana/soul/blues/southern rock αναβιωτές. Το συγκρότημα εγκαταλείπει την απαρέγκλιτη ρετρολαγνία του Boys & Girls και δίνει περιθώρια στον ήχο του για να σχηματοποιηθεί όχι μόνο με βάση τις ρίζες, αλλά σύμφωνα και με τις δικές του προσλαμβάνουσες. Οι Alabama Shakes αυτή τη φορά αφήνουν χώρο στον ήχο τους να αναπνεύσει και –με καθαρότερη παραγωγή– επενδύουν περισσότερο στην ουσία των συνθέσεων, παρά στη vintage στιλιστική μανιέρα.
Πρόκειται, λοιπόν, για ένα ιδιαίτερα μεστό σύνολο κομματιών το οποίο, σε αντίθεση με τον προκάτοχό του, δεν έχει ουσιαστικά ούτε μία περιττή προσθήκη. Το άπαιχτο single "Don't Wanna Fight" βρίσκεται βέβαια χιλιόμετρα μπροστά από οποιοδήποτε άλλο, όμως οι αρετές του δίσκου σε καμία περίπτωση δεν εξαντλούνται εκεί. Το ομώνυμο, εναρκτήριο τραγούδι, για παράδειγμα –με την απαράμιλλη ατμοσφαιρικότητα και τη «σιγοβράζουσα» διάθεση– λειτουργεί άψογα ως εισαγωγή και μαρτυρά εξ αρχής την πρόθεση του συγκροτήματος να διαφοροποιηθεί από τα τετριμμένα. Το εξίσου ενδιαφέρον "Dunes" όχι μόνο γκρουβάρει υπέροχα, αλλά έχει να επιδείξει και έναν εξαιρετικό χειρισμό της φόρτισης και της αποφόρτισης, δείγμα συνθετικής ωριμότητας για τους Αμερικανούς. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει στα "Miss You" και "Gimme All Your Love", αφού βέβαια έχει παρεμβληθεί το συμπαθέστατο "Future People", ενδεικτικό της διάθεσής τους να φέρουν τα roots στα δικά τους μέτρα. Διάθεση, βέβαια, η οποία κορυφώνεται στο προτελευταίο, εξάλεπτο "Gemini", που αποτελεί την πιο ιδιόμορφη στιγμή του άλμπουμ.
Πέρα όμως από τις ιδιαιτερότητες της κάθε δομικής μονάδας, είναι και η ευρύτερη ισορροπία που αναδεικνύει το Sound & Color στην ολότητά του. Οι Alabama Shakes είναι ένα σύνολο απίστευτα δεμένο, στο οποίο κάθε μουσικός έχει ισότιμο ρόλο με τον διπλανό του. Κάθε όργανο (οι κιθάρες, το μπάσο, τα σύνθια, τα τύμπανα) διαθέτει λοιπόν τον χώρο του και όλα συμπορεύονται με χημεία καταπληκτική∙ κανένα δεν βγαίνει μπροστά και κανένα δεν θάβεται. Έχει πραγματικά μεγάλο ενδιαφέρον να προσέξει κανείς το χτίσιμο των συνθέσεων από τη σκοπιά του κάθε οργάνου ξεχωριστά, αλλά και τον τρόπο που συμπληρώνονται μεταξύ τους. Τα δε συγκλονιστικά φωνητικά της Howard μπορεί –κακά τα ψέματα– να παραμένουν το μεγάλο ατού της μπάντας, ωστόσο δεν κουκουλώνουν ποτέ τους υπόλοιπους μουσικούς στους τελικούς συσχετισμούς. Και επιπλέον, οι μικρές δόσεις υπερβολής που ίσως είχαν οι ερμηνείες της στο Boys & Girls εδώ υποχωρούν, συμβάλλοντας έτσι στην περεταίρω βελτίωση του ηχητικού συνόλου.
Κοινώς, γίνεται ξεκάθαρο ότι έχουμε να κάνουμε με έναν δεύτερο δίσκο αισθητά ανώτερο του προηγούμενου. Οι Alabama Shakes βρίσκουν σιγά-σιγά τον εαυτό τους και πλέον ακουμπάνε πάνω στην αμερικανική παράδοση με αυτοπεποίθηση, αναβιώνοντας το μουσικό παρελθόν με διαύγεια και δημιουργικότητα. Είναι ένα συγκρότημα στη φάση που «ανθίζει» –κι αν συνεχίσει να εξελίσσεται έτσι, δεν αποκλείεται σύντομα να μεγαλουργήσει.
{youtube}x-5OX7CO26c{/youtube}
