25 χρόνια συμπληρώνουν φέτος οι Prodigy, ενώ κλείνει και μια 20ετία από εκείνο το ιστορικό, όσο και επεισοδιακό, live στο Θέατρο Βράχων του Βύρωνα. Βέβαια η σπουδαία μπάντα από το Essex (πείτε την και one-man show, αν θέλετε) ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα ενεργή δισκογραφικά, όσο τουλάχιστον προστάζουν οι κανόνες του χώρου. Έτσι, μέχρι τώρα μας έχουν χαρίσει μόλις 5 δίσκους, με το 6ο τους τέκνο να έρχεται φέτος στη μορφή του The Day Is My Enemy, 6 ολόκληρα χρόνια μετά το Invaders Must Die. Σε μια σαφώς ενδιαφέρουσα στιγμή, καθώς η ηλεκτρονική μουσική φαίνεται να έχει γίνει ξανά μαζική, έστω και μέσω του αμφιβόλου αξίας και διαχρονικότητας κινήματος του EDM.
Πάντως για τους Εγγλέζους μουσικούς, όλα αυτά δεν έχουν παρά λίγη σημασία. Άλλωστε ο Liam Howlett έχει επανειλημμένα αποδείξει πως –άσχετα με το τι συμβαίνει στα πράγματα κάθε εποχής– το μόνο που μπορεί να αλλάξει στη μουσική των Prodigy είναι να μπουν μερικές εξτρά πινελιές στην κύρια βάση της γραφής τους. Η συνταγή λοιπόν, γνωστή: επιθετικά breaks, βάρβαρα κοψίματα, γκαζωμένα synths και μια ηχητική κραυγή πολέμου, η οποία φέρνει κατευθείαν στο μυαλό εκείνο το σκίτσο από το εσώφυλλο του Music For The Jilted Generation.
Μέχρι στιγμής, οι αντιδράσεις του μουσικού τύπου για το The Day Is My Enemy δείχνουν πόλωση. Έχουμε δει έτσι τον δίσκο να παραλαμβάνει την απόλυτη βαθμολογία στη σχετική κριτική του Kerrang!, αλλά τον έχουμε δει να παίρνει και... 2 στα 10 στο Drowned In Sound. Φαντάζει δύσκολο βέβαια να δικαιολογηθεί οποιαδήποτε από τις δύο αυτές βαθμολογίες, ακόμα και πριν ακούσει κανείς το άλμπουμ. Και η αλήθεια βρίσκεται πράγματι κάπου ενδιάμεσα των δύο άκρων.
Εδώ λοιπόν υπάρχουν κομμάτια που πραγματικά σκοτώνουν, αφήνοντάς σε ανυπεράσπιστο μπροστά στο αβίαστο headbanging το οποίο προκαλούν. Το “The Day Is My Enemy”, ας πούμε, το “Wild Frontier” με την πανέμορφη αρχική μελωδία και τα ρολαριστά beats, ή το “Rebel Radio”, που δεν σε αφήνει σε χλωρό κλαρί στα σχεδόν 4 λεπτά της διάρκειάς του. Δεν γίνεται ωστόσο να παραβλέψεις και δύο άλλες παραμέτρους που προκύπτουν κατά την ακρόαση: πως δηλαδή 14 κομμάτια είναι τελικά παραπάνω από όσα θα έπρεπε να περιέχει το άλμπουμ, καθώς ανάμεσά τους συναντάμε επιλογές δίχως ιδιαίτερο «replay value», οι οποίες απλά θυμίζουν Prodigy του παρελθόντος, κατεβασμένους όμως κατά δύο επίπεδα.
Στο μίξερ λοιπόν της τελικής αποτίμησης, το The Day Is My Enemy δείχνει ως ένας τυπικός δίσκος τεράστιου συγκροτήματος, που νιώθει τον χρόνο να περνάει. Είναι μια δουλειά κινούμενη στα γνωστά ηχητικά λημέρια των Prodigy, οι οποίοι πάντως εξακολουθούν να κάνουν καλά τα όσα ξέρουν, όντας ακόμα αποτελεσματικοί. Όμως το αποτέλεσμα είναι ξεκάθαρα άνισο: αλλού τα ίδια και τα ίδια, αλλού μια επιθετική φύση που εξακολουθεί να σε προκαλεί να κουνηθείς στους ρυθμούς της. Και τελικά ο δίσκος σε αναγκάζει να μπεις στη διαδικασία σύγκρισης με το ένδοξο παρελθόν, όπου και χάνει.
{youtube}xB_nKpEkILs{/youtube}
