Η δισκογραφική πορεία της Madonna τα τελευταία 10 χρόνια, μετά δηλαδή το υπέροχο Confessions On A Dance Floor, είναι μια αμήχανη, αλλοπρόσαλλη τεθλασμένη γραμμή, γεμάτη ατοπήματα και δυσάρεστες εκπλήξεις (Hard Candy, MDNA). Και το φετινό Rebel Heart καταδεικνύει τον δημιουργικό παροπλισμό ενός διαχρονικού pop icon, που κολάζεται λυσσασμένα στον ύπνο και στον ξύπνιο του για εμπορική αποδοχή. Μια συμπεριφορά που ακόμα και το τελευταίο teenager τσουλάκι του Billboard θα χαρακτήριζε άγαρμπη και εμμονική.
Το καινούριο άλμπουμ της Madonna είναι λοιπόν μια υπερ-θορυβώδης προσπάθεια μιας υπερ-γκλάμορους, υπερ-σεξουαλικής, με κόπο διατηρημένης ντίβας, να στεφθεί ξανά μπροστάρισα στο πομπώδες mainstream της digital δισκογραφίας. Όμως το αποτέλεσμα μοιάζει με ανεμομάζωμα από πληκτικές ιδέες, οι οποίες χάνονται μέσα στην «τσίγκινη» παραγωγή, παρά το all-star επιτελείο από βαρβάτους παραγωγούς, πωρωμένους ρεμιξολόγους και αλαφιασμένους DJs· που θαρρείς ότι δεν απευθύνονται σε ένα υγιές ποπ ακροατήριο, αλλά σε αμετανόητους clubbers και σε γραφικά party animals με σφυρίχτρες και φωσφόριζε μαγιό.
Ακόμα πιο αποκαρδιωτικό είναι ότι η Madonna συμπεριφέρεται σαν να έχει πιεί μεγάλες ποσότητες από το νερό στην πηγή της αιώνιας νεότητας. Και όλοι οι «αυλικοί» γύρω της ντρέπονται να της αποκαλύψουν την αυταπάτη, ότι ήταν απλό εμφιαλωμένο –για να μην τους απολύσει. Στα 56 της πια, ζει μόνιμα στο μυαλό της το 1992, σαν αποχυμωμένη μούσα για ξεπεσμένους μόδιστρους και make-up artists. Παριστάνοντας την ψυχή ενός πάρτι που δεν συμβαίνει πουθενά, με τα πολυφορεμένα της οπτικά δέλεαρ: γυμνασμένοι γλουτοί, pool boys να χορεύουν γύρω της, θρησκευτικά σύμβολα και πόζα που ψοφάει για προβοκατόρικα statements.
Η απορρυθμισμένη ντίσκο ντίβα δεν ξέρει πια πως είναι η ζωή έξω από το γυάλινο «Madonna bubble» στο οποίο ζει. Συμπεριφέρεται μονίμως σαν ξανανιωμένη, ερωτικά διψασμένη cougar, που χαριεντίζεται στη μπιτάτη «σεξουαλίζουσα» παράκρουση της ακριβοπληρωμένης κονσόλας. Όμως η ανάλαφρη διάθεση για χορό και εξαλλοσύνη, όταν είναι κυκλωμένη σε έναν κρύο και μη ανθρώπινο διάκοσμο, μετατρέπεται σε κάτι απόμακρο, ευτελές συναισθηματικά· και σε ορισμένα σημεία αστείο. Τα θηριώδη ηχεία στη διαπασών μπορεί να μαστιγώνουν τις αισθήσεις, αλλά δεν ξεγελάνε τα αισθητήρια.
Κανένα πραγματικά απολαυστικό και κανένα πραγματικά άσχημο τραγούδι δεν ξεφεύγει από το συνταγοποιημένο σύνολο. Για παράδειγμα, το “Unapologetic Bitch” ξεκινάει σαν dance και ρέγκε επιμιξία, πριν πάρουν το χέρι τα euro-trash ηχητικά εφέ. Ή το “Bitch I’m Madonna”, με τη μπαναλαρία της Nicki Minaj και τη στρόμπο «καπνισμένη» παραζάλη. Χώρια τη βέβηλη (λέμε τώρα) ανάμειξη pole dancing με Καθολική εικονογραφία στο “Holy Water”, με προσθήκη ατακών όπως «Bitch get off my pole». Κανείς δεν βρέθηκε να της απαντήσει σε όλα αυτά «bitch, please!»: κανένας αντίλογος στον πακτωλό της συνθετικής «bitchy» new age disco. Κι αυτό είναι μάλλον μέρος του προβλήματος, ότι η Madonna –ενώ ξέρει πότε να βγαίνει με στυλ από τα ρούχα της– ποτέ δεν έμαθε να βγαίνει από τα ρουχαλάκια της. Οπότε περιστοιχίζεται μονίμως από ανθρώπους που την προσκυνάνε για να μη χάσουν το γερό μεροκάματο.
Ας κρατήσουμε μόνο το "Living For Love" που αντέχει σε επαναληπτικές ακροάσεις, το τρυφερό "Ghosttown", το προσεγμένο "Joan Of Ark", άντε και το ευφάνταστο "Body Shop". Δεν ξεχωρίζω ούτε ένα τραγούδι από εκεί και μετά. Σιγά την παρουσία του Kanye West στο "Illuminati"... Σιγά την αυτοκριτική του "Veni Vidi Vici" και σιγά την καταρράκωση των συντηρητικών ταμπού εν έτει 2015, την οποία μπορεί να προκαλέσει ένα τραγούδι που λέγεται "S.E.X.".
Ο τρόπος που μια αξεπέραστη ποπ περσόνα –η οποία έχει δημιουργήσει περισσότερα πολυτραγουδισμένα hits απ’ όσα δύο και τρεις ίσως greatest hits συλλογές μπορούν να αφομοιώσουν κι έχει λανσάρει περισσότερα trends από όσα τόμοι από coffee table βιβλία μπορούν να αποτυπώσουν– πλέον εκτίθεται με τόσο αδύναμα τραγούδια και τόσο παρωχημένο στυλ, ώστε αποτελεί αίνιγμα προς διερεύνηση. Αντί να έχει αποβάλλει τα άγχη εποχικότητας, η Madonna παραπατάει ζαλισμένη στην εντροπία του μοντερνισμού.
Πίσω στη θαλπωρή του Ray Of Light, γρήγορα! Κι αυτό δεν είναι προσδοκία, είναι απαίτηση προς την έκπτωτη ποπ εστεμμένη.
{youtube}u9h7Teiyvc8{/youtube}
