Ήταν τέλη των 1990s όταν πρωτομάθαινα το όνομα των Idlewild, μέσα από τις σελίδες του Ποπ & Ροκ. Το ντεμπούτο τους Hope Is Important είχε βρει τον δρόμο του σε μια στήλη του περιοδικού (έχω την εντύπωση πως ήταν εκείνη του Θανάση Μήνα, αλλά δεν παίρνω και όρκο μετά από τόσα χρόνια), κάνοντας τις πρώτες συστάσεις. Δεν το είχα αγοράσει, όμως συγκράτησα το όνομα. Περίπου ενάμιση χρόνο μετά, διάβασα την εκθειαστική κριτική του φίλου και συνΑβοπολίτη Μάνου Μπούρα στο 100 Broken Windows (για το ίδιο περιοδικό), προχωρώντας σε άμεση απόκτηση. Κι από τότε ξεκίνησε μια σχέση πάθους με τη μπάντα από τη Σκωτία, που κορυφώθηκε στο εν Αθήναις live τους, 2 χρόνια μετά, για το οποίο ο Μάνος έγραψε μάλιστα και ανταπόκριση στο Avopolis (δες εδώ). Όσοι ήσασταν παρόντες, ίσως να θυμάστε ένα άτομο να χοροπηδάει και να φωνάζει σαν τρελός τους στίχους των τραγουδιών. Μετά από τόσα χρόνια, τον βρήκατε! #τι_χαρά
Δυστυχώς τα πράγματα δεν ήταν πάντα τόσο ρόδινα για τους Idlewild. Μετά το εμπορικό τους peak με το Remote Part (2002), επήλθε μια συνέχεια που τους ήθελε να παραδίδουν δίσκους με αξιόλογα μεν μεμονωμένα κομμάτια, αλλά που στο σύνολο κάπου σκοντάφτανε, μην αγγίζοντας το στάτους των προηγούμενων δουλειών. Τελευταίος δίσκος τους, το αδύναμο Post Electric Blues του 2009 και μετά παύση λειτουργιών. Μέχρι τουλάχιστον τα τέλη του 2013 και τις ιντερνετικές ανακοινώσεις ότι το γκρουπ γράφει και ηχογραφεί νέο υλικό.
Το οποίο κατέληξε να ονομαστεί Everything Ever Written και μάλλον έκανε αρκετό κόσμο να χαμογελάσει στο άκουσμα της είδησης, καθώς οι θετικές (έως και υπερθετικές) κριτικές του από το εξωτερικό έρχονται η μία μετά την άλλη. Προσωπικά θα το 'θελα πολύ τα λόγια επαίνου που διαβάζω να ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα, όμως η αλήθεια είναι πως το Everything Ever Written δεν είναι «ο καλύτερος δίσκος τους», όπως υπερβολικά γράφτηκε. Πρόκειται πάντως για ένα καλογραμμένο άλμπουμ, το οποίο ακούγεται πολύ ευχάριστα, περιέχει ορισμένα στιβαρότατα κομμάτια –σου κεντρίζουν το ενδιαφέρον από την πρώτη κιόλας ακρόαση– και μερικές στιγμές που πραγματικά θα σου θυμίσουν γιατί αγάπησες αυτούς τους indie rockers από τη Σκωτία, πριν πολλά χρόνια.
Υπάρχουν όμως και τα «αλλά». Ποια είναι αυτά; Πως αρκετά από τα τραγούδια στερούνται εκείνου του παράγοντα που θα τα καταστήσει αξιομνημόνευτα ή ικανά να συνδεθούν μαζί σου σε ένα βαθύτερο συναισθηματικό επίπεδο. Καλό, χρυσό και άγιο το “Nothing I Can Do About It”, για παράδειγμα, όμως δεν είναι “Tell Me Ten Words”. Καλοδεχούμενη η μπολιασμένη με παραμορφώσεις γραφή του “On Another Planet”, αλλά δεν πλησιάζει το “Let Me Sleep (Next Τo Τhe Mirror)”. Και πάει λέγοντας...
Οι παραπάνω συγκρίσεις δεν γίνονται πάντως με σκοπό αποθέωσης «αυτών που αγαπήσαμε» έναντι του νέου, αλλά περισσότερο για να δείξουν την υπεροχή των παλαιότερων συνθέσεων σε σχέση με τα καινούργια του συγκροτήματος, δικαιολογώντας τη βαθμολογία της αξιολόγησης. Ναι, υπάρχουν τραγούδια εδώ τα οποία κερδίζουν με το σπαθί τους μια θέση σε ένα φανταστικό best of των Idlewild, όπως για παράδειγμα το υπέροχο “Every Little Means Trust” ή το πιανιστικό κλείσιμο του δίσκου με το “Utopia”. Και ναι, στο τέλος της ακρόασης θα χαρείτε που η μπάντα ξαναφάνηκε στα πράγματα.
Όμως, ας μη συγχέουμε το καλογραμμένο με το προεξέχον και τις δισκογραφικές στιγμές που οι Σκωτσέζοι πραγματικά έλαμψαν με μια αξιοπρεπή, καθ' όλα καλοδεχούμενη επιστροφή.
{youtube}bVL_A-1lBiE{/youtube}
